สวัสดีทุกท่านครับ

จากกระทู้ก่อนหน้าที่ผมเขียนเล่าถึงเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับเพื่อนสนิทชายคนหนึ่ง ที่รู้สึกดีเกินกว่าเพื่อน ตอนที่แล้วเป็นเรื่องสมัยม.ต้น สามารถกลับไปอ่านได้ที่ http://ppantip.com/topic/31359957 สำหรับกระทู้นี้จะเริ่มดราม่า เพราะเป็นช่วงที่ลังเลกับความรู้สึกตัวเอง หากใครสนใจรับฟัง และอยากร่วมโศกเศร้าเคล้าน้ำตาไปกับผมก็เชิญเลยครับ

ปล.ตัวละครหลักในเรื่องก็จะมีผมเอง กับเพื่อนสนิทคนนี้ที่แทนชื่อว่า "บี" นะครับ

Part 2 กว่าจะรู้ว่า “รัก”

หลังจากเรียนจบม.3 พวกเราก็ต้องมาง่วนกับการเตรียมสอบเข้าเตรียมใหญ่ ผมเองคิดว่าผมคงไม่ติดหรอก (คือเก่งระดับปานกลางครับ ไม่ถึงกับเทพ) แต่เห็นเพื่อนๆ ไปเรียนพิเศษกัน ผมก็ตามๆ ไป เพราะบีก็เรียนด้วย แต่เหมือนบีคงรู้ตัวว่าเขาสอบไม่ติดแน่ๆ เลยมาบ้าง ไม่มาบ้าง ผมเองที่ไปเรียนก็เพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่เราได้ใกล้ชิดกัน และทุกครั้งที่มันไม่มา ผมจะรู้สึกเหงา ว้าเหว่ มองนาฬิกาทุก 5 นาที มองประตูห้องเรียนทุก 10 นาที จนถึงเที่ยง มันก็ไม่มา

การสอบเตรียมผ่านไปอย่างราบรื่น(เพราะผมทำไม่ได้ 555 ขนาดเลือกสอบสายศิลป์ที่คิดว่าเบากว่าวิทย์นะ แต่ก็ถือว่าไปลองข้อสอบ) ส่วนบีไม่ได้สมัครสอบครับ เพราะไม่ได้กะเข้าอยู่แล้ว แค่มาเรียนพิเศษเล่นๆ กับพวกผมเฉยๆ (ตามประสาคนรวย)

และแล้ว โอกาสที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง ก็คือการนัดมีทติ้งห้อง ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งใกล้โรงเรียน ช่วงนั้นการถ่ายรูปในสตูดิโอฮิตมาก และนี่ก็เป็นโอกาสงามที่ผมจะได้ใกล้ชิดมัน รูปที่ออกมาทุกรูป ผมจะอยู่ติดกับบีตลอด (ลืมเล่าไปว่าก่อนเรียนจบ กลุ่มเราก็ไปถ่ายรูปกันครับ ผมก็อยู่ติดกับบีทุกรูปเลย และมีรูปนึงที่บีกอดคอผมด้วยครับ) มาถึงแอคสุดท้ายของเช็ต พี่ช่างภาพบอกว่าขอแบบเฮฮาสุดๆ ไปเลย เพื่อนหลายคนก็ทำท่าวี้ดว้าย ลั้ลลา สนุกสนาน แต่สำหรับผม นี่เป็นครั้งแรกในช่วง 2 ปีที่เรารู้จักกัน ที่ผมเนียน “โอบไหล่” มันครับ

ผมมีเพื่อนผู้ชายเยอะพอสมควรครับ และบางทีเวลาเจอกันพวกเขาก็เข้ามาโอบไหล่ผม “เฮ้ย เป็นไงบ้างว่ะ” ซึ่งมันเป็นพฤติกรรมที่โคตรจะปกติของเด็กผู้ชาย แต่ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่บีโอบไหล่ผม ผมรู้สึกอบอุ่น ไว้ใจ และอยากจะอยู่อย่างนั้นไปนานๆ ผิดกับเพื่อนคนอื่นที่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แต่ครั้งนี้ ผมเองก็มีความสุขมาก ที่ได้เป็นฝ่ายโอบไหล่บีบ้าง

เมื่อรูปออกมา สมมติมี 12 แอค แต่เลือกได้ 8 รูป และรูปสุดท้ายที่ผมกอดบีเนี่ย เพื่อนคนอื่นข้างหน้ามันทำไรกันก็ไม่รู้ ภาพเลยดูตลกๆ บางคนก็โดนบังหน้า ทีแรกเพื่อนหลายคนจะไม่เอารูปนี้ แต่ผมบอกไปว่า เอารูปแปลกๆ บ้างก็ดีนะ จะได้จำได้ว่าพวกเราทำอะไรบ้าบอแบบนี้ไง ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยเลยเลือกรูปนี้เข้ามาอยู่ในเซ็ต

และแล้ว รูปแห่งความทรงจำครั้งแรกที่ผมเป็นฝ่ายกอดบี ก็ถูกปรินท์ออกมา และเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ของผมเป็นอย่างดี