เมื่อวาน ผมเลิกงานแล้วผมก็กลับมาห้อง

กะว่าวันนี้ จะนั่งโซฟานุ่มๆ เปิดเพลงเบาๆ
แล้วก็ เสพ โปเกมอน วาย ให้สบายใจ

พอถึงห้อง ผมเปิดประตูเข้าไป.....

.
.
พระเจ้า!!!!  มีผู้หญิงนั่งอยู่ในห้องผม!!!!


เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ใส่แว่น ผมไม่รู้จักเธอเลย

ผมพยายามคิด ว่าเธอเป็นใครกันนะ ไม่สิ อย่างแรกที่ควรคิดคือ เธอเข้ามาในห้องผมได้ไงกัน...

คนทีมีกุญแจห้องผม มีเเค่ผมกัยแฟน เท่านั้น
.
.
รึว่าเธออาจไม่ใช่มนุษย์
.
.
ผมทำใจดีสู้เสือ ถามเธอไป

"คุณเป็นใครกัน เข้ามาในห้องผมได้ไง แล้วต้องการอะไร"
.
..
เธอเงียบและยิ้มที่มุมปาก ผมแอบคิดว่า เธออาจกำลังจะฆ่าผมด้วยพลังอะไรซักอย่าง

แล้วชั่วอึดใจ เธอก็พูดออกมา ...
.
.
"ชั้งก็เปงแฟงคุงไง"
.
.
"ไม่ใช่ แฟนผมไม่ได้หน้าตาแบบนี้!!! ถึงจะพูดไม่ชัดเหมือนกันก็เถอะ แต่แฟนผมไม่.."
.
ชั่วอึดใจ ผู้หญิงคนนั้นก็ถอดแว่นออก...

.
.
พระเจ้า!!! แฟนผมเอง.....
.
.
เธอเอาแว่นมาใส่ ผมก็เลยจำเธอไม่ได้!!!
.
.
ให้ตายสิ นึกว่าเธอเป็นคนแปลกหน้า ผมเกือบจะเผลอฆ่าเธอไปซะแล้ว
..
..
ผมดีใจ เข้าไปกอดเธอ และอุทานเบาๆ
.
.
"มิน่าหล่ะ "ซุปเปอร์แมน" ถึงได้ปลอมตัวอยู่บนโลก ได้เกือบๆตลอดชีวิต โดยไม่มีใคร รู้ตัวจริงของเค้าเลย"