เราว่าบางทีคนไทยก้อติดค่านิยมฝ่ายชายไม่เสียหายมากไป
ทำให้ผู้ชายมีอะไรกับผู้หญิงหลายคนโดยไม่ป้องกันค่ะ
ความคิดนี้น่าสนใจเลยเอามาให้อ่านค่ะ
สาวสมัยนี้ก้อน่ากลัวไม่แพ้ชาย
หนุ่มๆระวังตัวด้วยนะคะ
อันดับแรกต้องให้ความสำคัญกับเรื่องเพศสัมพันมากๆ บอกถึงโทษและภัยที่จะได้รับไม่ใช้เพียงความสนุก และอยากลอง ผู้ใหญ่คืนคนสำคัญ ที่จะชี้เน้นถึงจุดนี้ ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ ชอบกรีดกันไม่อยากให้ลูกมีแฟน อยากให้รักเรียนอย่างเดียว จึงมองห้ามการสั่งสอนและบอกถึงวิธีป้องกัน เพราะไม่อยากชี้โพรงให้กระรอก นั้นคือจุดเริ่มต้นของการเริ่มเแอบ หลบๆซ้อนๆและมีความรักและความสัมผัสที่ไม่ต้องการบอกผู้ใหญ่ เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่เห็นด้วย คนส่วนใหญ่มองข้ามเรื่องพวกนี้ไป คิดว่าเรื่องที่วิตกอันดับแรกคือเรื่องท้องมากกว่า แต่ก็มีวิธีป้องกันเยอะแยะ เช่น กินยาคุม ฉีดยาคุม ก็หมดวิตกเรื่องพวกนี้ไป แต่เอดส์เป็นปัจจัยสุดท้ายที่คนจะนึกถึง และประมาดกับการมีเพสสัมพันที่สุด เพราะมัวแต่วิตกแต่อีกเรื่องนึงมากกว่า จำได้ว่าสมัยเรียนเคยมีคนมาให้คำแนะนำเกี่ยวกับเรื่องเอดส์ที่โรงเรียน ไม่กี่ครั่ง แต่คิดว่าคุณครูก็น่าจะแนะนำบ้างแต่จำไม่ค่อยได้แล้ว เด็กๆสมัยนีไม่ค่อยฟังคำอธิบายหลอกค่ะ เปลี่ยนจากคำอธิบายมาเป็นเรื่องเล่า นิทาน การ์ตูนที่ส่อถึงชีวิตวัยรุ่นจะน่าจะ น่าฟังและสนใจมากกว่า มีเรื่องนึงที่เกิดขึ้นจริงจากเพื่อนของเพื่อนดิฉัน อยากจะเอามาเล่าให้เป็นอุทาหรณ์นะคะ
น้ำฝน อายุย่างเข้าวัย 16 เธอมีความฝันว่าอยากเป็นสาวออฟฟิศ แต่งตัวสวยๆ ทำงานในห้องแอร์ แต่คงไม่มีหวังเพราะเรียนมาน้อย ตอนเรียนพ่อแม่ก็เขี่ยวเข็นให้เรียนสูงๆ แต่น้ำฝน ขี้เกียด ไม่เรียน พอพ่อแม่เสีย เลยไม่มีอะไรทำ และต้องจำใจมาทำงานสวน เพราะหาเงินมาแลกข้าวกิน เด็กสาวชาวไร้ ทำงานอยู่ต่างจังหวัด เช่าห้องอยู่กับเพื่อน 2 คน ที่ทำงานก็มีเพื่อนๆต่างวัยเยอะ และทุกคนก็อัศยาสัยดี
น้ำฝนจัดว่าเป็นคนสวย รูปร่างดี สมส่วน หนุ่มๆในสวนก็มาจีบเยอะ แต่น้ำฝนไม่ค่อยชอบเพาะมีอายุที่ต่างกัน และส่วนใหญ่ก็มีลูกเมียแล้วทั้งนั้น
จนกระทั้งมีคนสวนมาใหม่ย้ายมาจากกลุงเทพเป็นหนุ่มวัย 24 ชื่อ เสริม เสริมจัดว่าเป็นหนุ่มหน้าตาใช้ได้ และก็ทำให้น้ำฝนถูกใจ ส่วนเสรืมเองก็ถูกใจน้ำฝนเช่นกัน
เมื่อใจตรงกัน ความสัมผันธ์ก็เกิดขึ้นโดยง่าย รวดเร็วและราบรื่น ทำงานไปหวานกันไปจนทั้งสองคบหาดูใจกันได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ ก็ อดใจไม่ได้ จึงออกมาเช่าห้องอยู่ด้วยกัน โดยไม่ปรึกษาผู้ใหญ่ เห็นผู้ใหญ่เป็นหัวหลักหัวต่อ และไม่ไค่ควนให้ดีก่อนว่าชายที่คบหาอยู่เป็นใครมาจากไหน อดีตเคยทำอะไร เคยพ่านมาแล้วกี่คน... แต่น้ำฝนก็ไม่ได้สนใจ คิดเพียงว่า อดีตของผู้ชายคนนี้จะเป็นยังไงก็ช่าง ปัจจุบันรักเธอและมีเธอคนเดียวก็พอแล้ว
ปีกว่าๆพ่านไป เสริม เริ่มมีอาการ ป่วยไข้ กระเสาะกระแสะ และเริ่มมีไข้บ่อยๆ บางทีก็มีตุ่มขึ้นตามตัว ลักษณะเหมือนคนเป็นอีสุกอีใส เป็นๆหายๆน้ำหนักก็ลด น้ำฝนเห็นก็สงสัย เลยให้ไปตรวจ ปรากฎว่าพอหมอนำเลือกไปตรวจเป็นเลือด + ซึ้งแน่นอนว่าเป็นเอดส์ เสริมรู้เรื่องก็รับไม่ได้ หนีไปผูกคอตายในที่สุด พอน้ำฝนรู้ก็ตกใจ ถึงกับหมดสติไปเลยทันที เพราะรู้ว่าตนเองนั้นก็ได้รับเชื้อร้ายมาด้วยแน่นอนเพราะตนก็ไม่ได้ป้องกันแต่อย่างใด ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายที่คบกันจะดันเป็นเอดส์ได้ คนสวนก็พากันรังเกียด บ้างก็เวทนา ที่น้ำฝนอายุยังน้อยอยู่แท้ๆ รีบมีผัวจนไม่ศึกษาหรือดูให้ดีเสียก่อน น้ำฝนจึงอับอาย หนีไปเช่าห้องอยู่คนเดียวที่ห่างจากสวนออกไปแต่ก็ไม่ไกลมากนัก เธออยู่คนเดียว ก็รู้สึกเหงา หวาดกลัวโรคร้ายที่เป็น และก็ไม่มีเงิน เพราะเธอออกจากสวนมาก็ไม่รู้จะไปทำงานอะไร เรียนก็จบ อายุก็ยังน้อย เธอ จึงอยากมีแฟนคอยหาเลี้ยง และคลายความเหงาลงได้บ้าง และร่างกายของเธอ ก็ยังปกติดูไม่ออกเลยว่าเธอเป็นโรคร้าย จึงมีหนุ่มๆมาจีบ และเธอก็เปิดใจรับทุกคน ผู้ชายส่วนใหญ่ที่เข้ามาจีบก็หวังจะนอนกับเธออยู่แล้ว และเธอก็ยอมเป็นของเขาโดยง่าย แต่ก็ไม่บอกถึงโรคร้ายให้ใครรู้ เพราะกลัวจะเผ่นเสียก่อน แต่หนุ่มๆที่มาจีบน้ำฝนก็ไม่มีใครจิงใจกับเธอ และก็ทิ้งเธอไปทุกราย โดยได้ของฝากจากเธอไปด้วย เวรกรรม และก็ไม่รู้ว่าจะไปแพร่ให้ผู้หญิงผู้โชคร้ายคนอื่นอีกเท่าไร และผู้หญิงผู้โชคร้ายพวกนี้จะไปแพร่ให้หน่มๆอีกกี่สิบคน จะเป็นลูกโซ่ต่อไปอีกเท่าไร ปัจจุบันนี้ น้ำฝนเสียชีวิตไปกับโรคร้ายแล้ว และให้กำเนินลูกที่ติดเชื้อตามมาด้วยอีกคน น่าเวทนาจริงๆ และไม่รู้ว่าตลอดเวลา 4-5 ปีนี้เธอได้แพร่เชื้อให้ชายหนุ่มไปอีกกี่ร้อยกี่พันคน และชายหนุ่มคนอื่นๆ จะไปแพร่ต่อไปเรื่อยๆขนาดไหน
เราไม่รู้ว่าอีกหน่อยจะเกิดขึ้นกับครอบครัวเราหรือปล่าว จึงอยากให้เป็นอุทาหรณ์แก่ผู้ชาย และสาวๆทุกคนว่า ควรศึกษานิสัยใจคอของคนที่เข้ามาในชีวิต หรือมาจีบคุณตอนนี้ให้ดีเสียก่อน อย่าชิงสุขก่อนห่าม เพราะเราไม่รู้ว่าผู้ชาย หรือผู้หญิง คนๆนั้น จะมีของฝากมาให้คุณหรือปล่าว หรือถ้าทนรอไม่ไหว ก็ควรป้องกันให้ดี เพราะถ้าเราได้รับของฝากมาแล้วก็ไม่สามรถแก้ไขอะไรได้ และพวานา อย่าให้เป็นแบบน้ำฝนเลย เพราะจะมีผู้โชคร้ายไม่จบไม่สิ้น และคิดว่าที่ตัวน้ำฝนเลือกที่จะทำเช่นนี้ เพราะคิดว่าตัวเองก็คงไม่มีอะไรจะเสียแล้วเช่นกัน ถามว่า เราจะลดอัตราการติดเชื้อเอดส์ได้อย่างไร คำตอบคือ ควรจะจัดให้รัชบาลเข้ามาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากๆๆ แต่ทุกวันนี้รัชบาลยังวุ่ยวายกันอยู่ คงจะ ใช้ชีวิตอย่าประมาดระกัน
ชาวเว็บเห็นด้วยไหมคะว่าควรให้ผู้ชายรักนวลสงวนตัวด้วยเพื่อลดปัญหาโรคเอดส์
ทำให้ผู้ชายมีอะไรกับผู้หญิงหลายคนโดยไม่ป้องกันค่ะ
ความคิดนี้น่าสนใจเลยเอามาให้อ่านค่ะ
สาวสมัยนี้ก้อน่ากลัวไม่แพ้ชาย
หนุ่มๆระวังตัวด้วยนะคะ
อันดับแรกต้องให้ความสำคัญกับเรื่องเพศสัมพันมากๆ บอกถึงโทษและภัยที่จะได้รับไม่ใช้เพียงความสนุก และอยากลอง ผู้ใหญ่คืนคนสำคัญ ที่จะชี้เน้นถึงจุดนี้ ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ ชอบกรีดกันไม่อยากให้ลูกมีแฟน อยากให้รักเรียนอย่างเดียว จึงมองห้ามการสั่งสอนและบอกถึงวิธีป้องกัน เพราะไม่อยากชี้โพรงให้กระรอก นั้นคือจุดเริ่มต้นของการเริ่มเแอบ หลบๆซ้อนๆและมีความรักและความสัมผัสที่ไม่ต้องการบอกผู้ใหญ่ เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่เห็นด้วย คนส่วนใหญ่มองข้ามเรื่องพวกนี้ไป คิดว่าเรื่องที่วิตกอันดับแรกคือเรื่องท้องมากกว่า แต่ก็มีวิธีป้องกันเยอะแยะ เช่น กินยาคุม ฉีดยาคุม ก็หมดวิตกเรื่องพวกนี้ไป แต่เอดส์เป็นปัจจัยสุดท้ายที่คนจะนึกถึง และประมาดกับการมีเพสสัมพันที่สุด เพราะมัวแต่วิตกแต่อีกเรื่องนึงมากกว่า จำได้ว่าสมัยเรียนเคยมีคนมาให้คำแนะนำเกี่ยวกับเรื่องเอดส์ที่โรงเรียน ไม่กี่ครั่ง แต่คิดว่าคุณครูก็น่าจะแนะนำบ้างแต่จำไม่ค่อยได้แล้ว เด็กๆสมัยนีไม่ค่อยฟังคำอธิบายหลอกค่ะ เปลี่ยนจากคำอธิบายมาเป็นเรื่องเล่า นิทาน การ์ตูนที่ส่อถึงชีวิตวัยรุ่นจะน่าจะ น่าฟังและสนใจมากกว่า มีเรื่องนึงที่เกิดขึ้นจริงจากเพื่อนของเพื่อนดิฉัน อยากจะเอามาเล่าให้เป็นอุทาหรณ์นะคะ
น้ำฝน อายุย่างเข้าวัย 16 เธอมีความฝันว่าอยากเป็นสาวออฟฟิศ แต่งตัวสวยๆ ทำงานในห้องแอร์ แต่คงไม่มีหวังเพราะเรียนมาน้อย ตอนเรียนพ่อแม่ก็เขี่ยวเข็นให้เรียนสูงๆ แต่น้ำฝน ขี้เกียด ไม่เรียน พอพ่อแม่เสีย เลยไม่มีอะไรทำ และต้องจำใจมาทำงานสวน เพราะหาเงินมาแลกข้าวกิน เด็กสาวชาวไร้ ทำงานอยู่ต่างจังหวัด เช่าห้องอยู่กับเพื่อน 2 คน ที่ทำงานก็มีเพื่อนๆต่างวัยเยอะ และทุกคนก็อัศยาสัยดี
น้ำฝนจัดว่าเป็นคนสวย รูปร่างดี สมส่วน หนุ่มๆในสวนก็มาจีบเยอะ แต่น้ำฝนไม่ค่อยชอบเพาะมีอายุที่ต่างกัน และส่วนใหญ่ก็มีลูกเมียแล้วทั้งนั้น
จนกระทั้งมีคนสวนมาใหม่ย้ายมาจากกลุงเทพเป็นหนุ่มวัย 24 ชื่อ เสริม เสริมจัดว่าเป็นหนุ่มหน้าตาใช้ได้ และก็ทำให้น้ำฝนถูกใจ ส่วนเสรืมเองก็ถูกใจน้ำฝนเช่นกัน
เมื่อใจตรงกัน ความสัมผันธ์ก็เกิดขึ้นโดยง่าย รวดเร็วและราบรื่น ทำงานไปหวานกันไปจนทั้งสองคบหาดูใจกันได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ ก็ อดใจไม่ได้ จึงออกมาเช่าห้องอยู่ด้วยกัน โดยไม่ปรึกษาผู้ใหญ่ เห็นผู้ใหญ่เป็นหัวหลักหัวต่อ และไม่ไค่ควนให้ดีก่อนว่าชายที่คบหาอยู่เป็นใครมาจากไหน อดีตเคยทำอะไร เคยพ่านมาแล้วกี่คน... แต่น้ำฝนก็ไม่ได้สนใจ คิดเพียงว่า อดีตของผู้ชายคนนี้จะเป็นยังไงก็ช่าง ปัจจุบันรักเธอและมีเธอคนเดียวก็พอแล้ว
ปีกว่าๆพ่านไป เสริม เริ่มมีอาการ ป่วยไข้ กระเสาะกระแสะ และเริ่มมีไข้บ่อยๆ บางทีก็มีตุ่มขึ้นตามตัว ลักษณะเหมือนคนเป็นอีสุกอีใส เป็นๆหายๆน้ำหนักก็ลด น้ำฝนเห็นก็สงสัย เลยให้ไปตรวจ ปรากฎว่าพอหมอนำเลือกไปตรวจเป็นเลือด + ซึ้งแน่นอนว่าเป็นเอดส์ เสริมรู้เรื่องก็รับไม่ได้ หนีไปผูกคอตายในที่สุด พอน้ำฝนรู้ก็ตกใจ ถึงกับหมดสติไปเลยทันที เพราะรู้ว่าตนเองนั้นก็ได้รับเชื้อร้ายมาด้วยแน่นอนเพราะตนก็ไม่ได้ป้องกันแต่อย่างใด ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายที่คบกันจะดันเป็นเอดส์ได้ คนสวนก็พากันรังเกียด บ้างก็เวทนา ที่น้ำฝนอายุยังน้อยอยู่แท้ๆ รีบมีผัวจนไม่ศึกษาหรือดูให้ดีเสียก่อน น้ำฝนจึงอับอาย หนีไปเช่าห้องอยู่คนเดียวที่ห่างจากสวนออกไปแต่ก็ไม่ไกลมากนัก เธออยู่คนเดียว ก็รู้สึกเหงา หวาดกลัวโรคร้ายที่เป็น และก็ไม่มีเงิน เพราะเธอออกจากสวนมาก็ไม่รู้จะไปทำงานอะไร เรียนก็จบ อายุก็ยังน้อย เธอ จึงอยากมีแฟนคอยหาเลี้ยง และคลายความเหงาลงได้บ้าง และร่างกายของเธอ ก็ยังปกติดูไม่ออกเลยว่าเธอเป็นโรคร้าย จึงมีหนุ่มๆมาจีบ และเธอก็เปิดใจรับทุกคน ผู้ชายส่วนใหญ่ที่เข้ามาจีบก็หวังจะนอนกับเธออยู่แล้ว และเธอก็ยอมเป็นของเขาโดยง่าย แต่ก็ไม่บอกถึงโรคร้ายให้ใครรู้ เพราะกลัวจะเผ่นเสียก่อน แต่หนุ่มๆที่มาจีบน้ำฝนก็ไม่มีใครจิงใจกับเธอ และก็ทิ้งเธอไปทุกราย โดยได้ของฝากจากเธอไปด้วย เวรกรรม และก็ไม่รู้ว่าจะไปแพร่ให้ผู้หญิงผู้โชคร้ายคนอื่นอีกเท่าไร และผู้หญิงผู้โชคร้ายพวกนี้จะไปแพร่ให้หน่มๆอีกกี่สิบคน จะเป็นลูกโซ่ต่อไปอีกเท่าไร ปัจจุบันนี้ น้ำฝนเสียชีวิตไปกับโรคร้ายแล้ว และให้กำเนินลูกที่ติดเชื้อตามมาด้วยอีกคน น่าเวทนาจริงๆ และไม่รู้ว่าตลอดเวลา 4-5 ปีนี้เธอได้แพร่เชื้อให้ชายหนุ่มไปอีกกี่ร้อยกี่พันคน และชายหนุ่มคนอื่นๆ จะไปแพร่ต่อไปเรื่อยๆขนาดไหน
เราไม่รู้ว่าอีกหน่อยจะเกิดขึ้นกับครอบครัวเราหรือปล่าว จึงอยากให้เป็นอุทาหรณ์แก่ผู้ชาย และสาวๆทุกคนว่า ควรศึกษานิสัยใจคอของคนที่เข้ามาในชีวิต หรือมาจีบคุณตอนนี้ให้ดีเสียก่อน อย่าชิงสุขก่อนห่าม เพราะเราไม่รู้ว่าผู้ชาย หรือผู้หญิง คนๆนั้น จะมีของฝากมาให้คุณหรือปล่าว หรือถ้าทนรอไม่ไหว ก็ควรป้องกันให้ดี เพราะถ้าเราได้รับของฝากมาแล้วก็ไม่สามรถแก้ไขอะไรได้ และพวานา อย่าให้เป็นแบบน้ำฝนเลย เพราะจะมีผู้โชคร้ายไม่จบไม่สิ้น และคิดว่าที่ตัวน้ำฝนเลือกที่จะทำเช่นนี้ เพราะคิดว่าตัวเองก็คงไม่มีอะไรจะเสียแล้วเช่นกัน ถามว่า เราจะลดอัตราการติดเชื้อเอดส์ได้อย่างไร คำตอบคือ ควรจะจัดให้รัชบาลเข้ามาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากๆๆ แต่ทุกวันนี้รัชบาลยังวุ่ยวายกันอยู่ คงจะ ใช้ชีวิตอย่าประมาดระกัน