ตั้งแต่เด็กจนโตมาจน 20 กว่า
เป็นเด็กที่ไม่ค่อยคบเพื่อน ไม่ค่อยเล่นกับใคร เวลาเรียนก็อยู่หลังห้อง
ไม่ทำกิจกรรมใดๆ ไม่สูงสิงกับเพื่อน
วันหยุดก็อยู่แต่บ้าน มีเพื่อนจนแทบจะไม่มีเลยครับ
เลยทำให้เป็นคนขี้อายมาก ไม่กล้าแสดงออก แม้แต่คุยกะคนอื่นยังกลัว
มีครั้งนึงตอนเรียนช่าง ที่โรงเรียนเค้ามีกิจกรรมงานวันสุนทรภู่
เค้าให้โหวตกันในห้อง ปรากฏว่าจะให้เราเต้นแสดง
แต่ไม่เอา ไม่ทำ ยังไงก็ไม่ทำ จนสุดท้าย อาจารย์ถึงขั้นต้องยกเลิกกิจกรรมไปเลย

จนโตมาแบบ ไม่คบค้าสมาคม ไม่กล้าแสดงออก
ไม่มั่นใจในตัวเอง และทำให้เป็นคนมีโลกส่วนตัวค่อนข้างจะสูง

แต่มีช่วงที่เข้ามามหาวิทยาลัย มันเกิดจุดเปลี่ยนทางความคิดอย่างรุนแรงมาก
เริ่มรู้สึกว่า ตัวเองไม่กล้าทำอะไรเลย ย้อนกลับไปคิดตอนเด็ก ให้พูดหน้าชั้น
ท่องคำขวัญวันเด็กยังกลัวตัวสั่น
เริ่มคิดอยากจะเปลี่ยนตัวเอง ไปอีกด้าน เลยหันมาทำกิจกรรม
แรกๆกลัวมาก ทำอะไรก็ตัวสั่นไปหมด เพราะเราไม่เคยแสดงออกมาตั้งแต่เด็กจนโต
มันค่อนข้างจะยากมากครับ แต่ก็พยายามบอกกับตัวเองว่ายังไง
เราก็จะไม่อยู่ในโลกแบบนั้นอีกแล้ว เลยเริ่มหันมานั่งหน้าห้องเรียน ทุกวิชา
การนั่งหน้าห้องของคนไทยนี่เป็นอะไรที่น่ากลัวมาก แม้กระทั่งคนทำงานก็เถอะ
ยังพบเห็นพฤติกรรมแบบนี้ อยู่เลยครับ
เชื่อมั้ยครับ ว่าการที่เรามานั่งหน้าห้อง มันช่วยทำให้เรากลายเป้นคนกล้ามากขึ้น
พออยุ่ไปนานๆ มันก็ชิน และส่งผลทำให้การเรียนดีขึ้นด้วย เพราะพอมาอยู่หน้าสุด
เราต้องมีความมี attention ที่มากตาม (ขอโทษครับนึกคำไทยไม่ออก)

จากนั้นก็เริ่มทำกิจกรรม และกล้าแสดงออกมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ยอมรับเลยว่ามันไม่ได้ง่ายเลย สำหรับคนที่มาเริ่มตอนอายุ 20 แล้ว
แต่ก็พยายามครับ จากจุดแรกเริ่มต้น มันกลายเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต
และเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น จนทุกวันนี้ กลายมาเป็นคน
ที่ไปไหนใครๆก็รู้จัก และพูดถึง เวลามีกิจกรรมทุกคนก็จะเรียกมาเป็นอันดับแรก
จากเด็กหลังห้อง กลายมาเป็นหนุ่มหน้าเวที
ไม่ว่างานแสดง กิจกรรม ผู้นำต่างๆ MC Event ทั้งรับงาน
และกวาดรางวัลมาเกือบหมด

จริงๆแล้วจุดเปลี่ยนของคนเรา มันอยู่เพียงแค่เสี้ยวของความคิดของเราเท่านั้น
ว่าเราจะกำหนดชีวิตของเราให้ไปในทิศทางไหน
มีใครเคยเป็นแบบผมบ้างมั้ยครับ
มาแชร์กันหน่อย