สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราเรียนอยู่มหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เรามีปัญหาเกี่ยวกับการเรียนมาหลายปีแล้ว เรื่องเกิดจากตอนเด็กเราเรียนไม่เก่งเพราะไม่ค่อยขยันอ่านหนังสือ เอาแต่เล่นไปวันๆ พอมาถึงมอปลายเริ่มอยากทำชีวิตตัวเองให้ดีขึ้นจึงตั้งใจเรียนและก้ออ่านหนังสือค่อนข้างหนักจนกระทั่งผลสอบกลางภาคครั้งแรกตอนมอสี่ได้คะแนนเกือบเต็มทุกวิชาทำให้เรายิ่งรู้สึกภูมิใจว่าตัวเราขยันก้อเก่งได้ หลังจากนั้นเราก้อขยันเรียนมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงตอนมอห้าเทอมปลาย เราเริ่มรู้สึกวว่าเพื่อนในกลุ่มเค้าเริ่มแบนเรา เค้าหาว่าเราโง่แต่แค่ขยัน คือเค้าจะพูดกระทบกระแทกกับเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มให้เราได้ยิน เวลาที่ทำงานกลุ่มพวกเค้าก้อไม่เคยที่จะรีบทำเลยชอบไปทำก่อนส่งวันแค่วันเดียวงานมันเลยไม่ดีทุกครั้ง เราเลยเป็นคนทำเองทุกครั้ง เค้าก้อจะหาว่าเราเอาแต่ตัวเอง คือแบบเราจะทำอะไรมันก็ดูผิดในสายตาพวกเค้าเสมอ ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราโดเดี่ยวมาก เพื่อนในกลุ่มทุกคนไม่คุยกับเรา ไม่ชวนเรากินข้าวเราต้องไปกินข้าวกับเพื่อนกลุ่มอื่น ตอนนั้นเรารู้สึกเศร้า แอบร้องไห้ในใจทุกวันว่าทำไมเค้าต้องทำกับเราแบบนั้น พอมาถึงตอนนี้ก้ออยู่ปีสามแล้วเรื่องราวตอนนั้นที่เพื่อนทำกับเรามันวกวนเข้ามาในหัวเราเสมอ เวลาที่เราจะอ่านหนังสือ หรือทำอะไรที่เกี่ยวกับการเรียน เรื่องราวในอดีตเหล่านั้นมันมากวนใจ ให้เราคิดวิตกทุกครั้งเรากลัว กลัวว่าวันหนึ่งเราจะเป็นเหมือนตอนนั้น จากเด็กที่เคยร่าเริง เรียนดี ตอนนี้กลายเป็นคนวิตก ไม่มีสมาธิ เกรงใจคนอื่นไปหมด ทำอะไรก้อไม่ได้เพราะความวิตกกังวล เราพยายามทุกครั้งเวลาอ่านหนังสือหรือเวลาเรียนว่าช่างมันอย่าคิดมากแต่มันชอบแว๊บคิดขึ้นมาในหัวทุกครั้งทำให้รู้สึกแย่ กังวล ไม่มีสมาธิเครียดยิ่งเครียดก้อยิ่งกังวลมากขึ้น เหมือนรู้ว่าเราไม่ควรทำอะไรแต่มันทำไม่ได้ อยากหายจากอาการแบบนี้เหลือเกิน ตอนนี้รู้สึกว่าตนเองไม่มีค่าเลย กลายเป็นคนที่เป็นโรควิตกกังวล ทำให้เรียนแย่ ไม่มีสมาธิ มองชีวิตแต่ในแง่ลบ ทำได้แค่นึกถึงสมัยก่อนที่เราไม่ได้เป็นแบบนี้ นึกถึวตอนที่เราอ่านหนังสืออย่างมีความสุข เรียนอย่างมีความสุข เราอยากจะร้องไห้เราเป็นแบบนี้มาสองปีกว่าแล้ว ไม่หายสักที