25 พ.ย. 2535 ดึกคืนนั้นในหลวง ทรงขับรถยนต์พระที่นั่ง Jeep Wagoneer ด้วยพระองค์เองไปยังลำพะยัง บ้านกุดตอแก่น เพื่อวางแผนจะสร้างอ่างเก็บน้ำไว้กักเก็บน้ำให้ชาวบ้าน ทรงขับไปยังพื้นที่ที่เต็มไปด้วยถนนขรุขระสุดๆ เป็นทางเกวียน ชายป่าละเมาะ รถกระเด้งกระดอน พอถึงก็เสด็จพระดำเนินต่อท่ามกลางความมืดไปในทุ่งนาตะปุ่มตะปุ่ม โดยมีไฟฉายของมัคคุเทศน์ส่องนำทางเท่านั้น พอถึงสระบัวของชาวบ้าน มีรั้วลวดหนามกั้นอยู่ เส่นทางต้องผ่านที่นี่เข้าไป ในหลวงทรงห้ามไม่ให้ตัดลวดหนาม โดยทรงให้เจ้าหน้าที่ถ่างลวดหนาม แล้วพระดำเนินมุดรั้วลวดหนามเข้าไป

" ความรู้สึกของผม (อธิบดีกรมชลประทานที่ตามเสด็จ) ขณะนั้นบอกไม่ถูก นึกรำพึงในใจว่า จะมีพระเจ้าแผ่นดินหรือประมุขของประเทศไหนหนอในโลกนี้ ที่จะทรงตรากตรำพระวรกายดั้นด้นจนถึงขั้นทรงมุดรั้วลวดหนาม เพื่อเสด็จไปทรงหาน้ำให้ราษฎร ยิ่งกว่านั้นพระองค์ท่านทรงหันกลับมามีพระราชดำรัสเตือนว่า...."

" อธิบดี อย่าลืมซ่อมรั้วให้เขานะ "


ภาพประทับใจในคืนนั้น


คืนนั้นขณะที่คนไทยกำลังดูละคร หรือหลับไปแล้ว แต่ ณ บ้านกุดตอแก่น ชายชราวัย 65 กำลังทำงานหนักเพื่อหาหนทางช่วยเหลือลูกๆ

( เรื่องราวของพณฯท่านสวัสดิ์ วัฒนายากร องคมนตรีและอธิบดีกรมชลประทานสมัยนั้น ~ ถอดความ + รูปประกอบ จากหนังสือ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกับคณะองคมนตรี )