ชาลอม.........หล่า......วันนี้ผมทักทายคุณด้วยภาษาฮิบรู....ไว้ให้เขียนเรื่องอื่นๆจบเสียก่อน.....แล้วจะพาน้องๆหลานๆไปเที่ยวอิสราเอลเสียบ้าง......เจอะรูปที่หายไปพบบ้างแล้วละ....
.
วางมัดจำรูปที่ทะเลเดดซีไว้ก่อน.....จะค้นหารูปให้เจอะเยอะๆเสียก่อน...แล้วค่อยเอามาเล่าชีวิตในประเทศอิสราเอลให้ฟังเด้อ......
เมื่อวานนี้ผมขี่รถแบบทุกลักทุเลไปจนถึงเมืองเสียมราฐแล้วนะครับ........แล้วก็เลยไปเที่ยวสะพานปลาที่"โตนเลสาป".......คุยกันต่อเลยดีกั่ว....
ค่ำวันนี้หลังจากกลับจากทะเลสาปเขมร เนื่องเพราะกลิ่นคาวปลาจนไม่สามารถตัดใจสั่งอาหารมากินกันไอ้อย่างที่บอกแล้ว ขากลับเราขี่รถแวะหาอาหารรับประทานกันในตลาดเมืองเสียมราฐเพราะเห็นรายการอาหารมันแปลกๆ เช่นมีอาหารอินเดีย, อาหารเขมร, อาหารมาเลย์, อาหารจีน...เรียกว่ามีสารพัดชาติเลยก็แล้วกัน......ช่วงนั้นในตลาดมีแต่คนแขนขาขาดนั่งกระถัดก้นขอเงินไปตามโต๊ะอาหาร
เจ้าของร้านคนนี้เป็นคนสิงคโปร์แฮะ...มิน่าล่ะมันถึงได้รู้อาหารมากมายนัก...ท่าทางมันคล่อกพอสมควรและพูดเก่ง อาศัยที่ผมพอจะพูดภาษาประกิตแบบงู ๆ ปลา ๆ ได้บ้างก็เลยสั่งอาหารกินได้...ก็ไม่มีอะไรมากเพียงแต่ทำท่าเอามือคีบตะเกียบและบอกเขาไปว่าก๋วยเตี๋ยวนี่แหละภาษาปะกิตของผม......แค่นี้ก็จบแล้วได้ซดน้ำก๋วยเตี๋ยวร้อน ๆ ปลุกประสาทซะหน่อยก็สบายท้อง
ร้านที่ผมไปแวะคราวนี้เลยกลายเป็นร้านซี้ประจำกับผมไปในภายหลังที่ขับรถไปเที่ยวเมืองเขมร.สาเหตุก็เพราะเขาทำอาหารมังสะวิรัติให้น้านายห้างกินได้....ร้านอื่นๆในเมืองเสียมราฐจะใช้น้ำปลาซึ่งน้านายห้างไม่กิน...(ผมไปบนเส้นทางนี้3รอบ(วนซ้ายของทะเลสาป)...และอีก3รอบไปบนเส้นทางศรีโสภณ(วนขวาของทะเลสาป)......โพธิสัตว์.....กำปงชนัง.....หมู่บ้านจาม...แล้วเข้าพนมเป็ญ)
ที่ร้านแห่งนี้มีเด็กเสริฟเป็นคนเขมรอยู่ 3 คน คนหนึ่งนั้นหน้าตาก็พอดูได้และพูดไทยได้พอสมควร..ประมาณ 80% เห็นจะได้ ที่เหลืออีก 20% นั้นนังเด็กคนนี้ไม่เข้าใจ.......คือหากเป็นคำพูดลึก ๆ แล้วยายสอนี่จะทำท่างง ๆ ต้องอธิบายเพิ่มเติมจึงจะเข้าใจได้........ไปครั้งแรกนั้น ยายสอยังไม่กล้ามาคุยด้วย แต่พอผมคุ้นกับเจ้าของร้าน..ยายสอจึงเข้ามาคุยด้วย เพราะแกพอพูดไทยได้ แต่พูดแบบเสียงต่ำๆไม่มีสระอะสระอา....
....เวันไปอีก1เดือน ผมไปใหม่ จึงได้คุยกับยายสอ.....ที่จริงผมเคยเล่าแบบฉาบฉวยถึงยายสอไปแล้วครั้งหนึ่ง....แต่ตอนนั้นรูปของเมืองเขมรยังมีไม่ครบ.......ไม่สามารถเขียนเล่าแบบละเอียดได้(กลัวน้องๆจะหาว่าผมเขียนไปด้วยอารมณ์ซ่า...แต่พอมาพบรูปชุดใหม่อีก1056รูป.......มีรูปของร้านยายสอนี่ผสมมาด้วย..เลยขอเล่าแบบละเอียดให้ฟังนะครับ เผื่อคนอื่นยังไม่เคยอ่านจะได้เข้าใจตามไปด้วย)
ยายสออธิบายว่า คำว่าสอ ก็หมายถึงสวย..."นูไมมีพอ...แมยูเมืองซีโซพน..." ยายสอพูดไทยกับผมแบบไม่มีเสียงสระอะสระอาหรืออุปกรณ์ผันเสียงสูงเสียงต่ำอะไรสักอย่าง...พูดมันเสียงต่ำตะบันราด
ยายสออธิบายให้ผมฟังอย่างยืดยาวราวกับรู้จักผมมาเป็นปี คำว่านูไมมีพอก็หมายความ์ยว่าหนูไม่มีพ่อ...แมยูเมืองซีโซพน...ก็หมายความเช่นเดียวกัน คือแม่อยู่เมืองศรีโสภณ...ว่าหยั่งงั้น
ยายสอคือคนที่น้านายห้างเอามือวางที่ไหล่ ส่วนเจ้าของร้านที่เป็นสิงคโปร์คือผู้ชายตัวเล็กๆยืนอยู่ข้างซ้าย
อยากให้กระทู้มีสาระ(มารู้จักนายเคี้ยงกันหน่อย4)
.
วางมัดจำรูปที่ทะเลเดดซีไว้ก่อน.....จะค้นหารูปให้เจอะเยอะๆเสียก่อน...แล้วค่อยเอามาเล่าชีวิตในประเทศอิสราเอลให้ฟังเด้อ......
เมื่อวานนี้ผมขี่รถแบบทุกลักทุเลไปจนถึงเมืองเสียมราฐแล้วนะครับ........แล้วก็เลยไปเที่ยวสะพานปลาที่"โตนเลสาป".......คุยกันต่อเลยดีกั่ว....
ค่ำวันนี้หลังจากกลับจากทะเลสาปเขมร เนื่องเพราะกลิ่นคาวปลาจนไม่สามารถตัดใจสั่งอาหารมากินกันไอ้อย่างที่บอกแล้ว ขากลับเราขี่รถแวะหาอาหารรับประทานกันในตลาดเมืองเสียมราฐเพราะเห็นรายการอาหารมันแปลกๆ เช่นมีอาหารอินเดีย, อาหารเขมร, อาหารมาเลย์, อาหารจีน...เรียกว่ามีสารพัดชาติเลยก็แล้วกัน......ช่วงนั้นในตลาดมีแต่คนแขนขาขาดนั่งกระถัดก้นขอเงินไปตามโต๊ะอาหาร
เจ้าของร้านคนนี้เป็นคนสิงคโปร์แฮะ...มิน่าล่ะมันถึงได้รู้อาหารมากมายนัก...ท่าทางมันคล่อกพอสมควรและพูดเก่ง อาศัยที่ผมพอจะพูดภาษาประกิตแบบงู ๆ ปลา ๆ ได้บ้างก็เลยสั่งอาหารกินได้...ก็ไม่มีอะไรมากเพียงแต่ทำท่าเอามือคีบตะเกียบและบอกเขาไปว่าก๋วยเตี๋ยวนี่แหละภาษาปะกิตของผม......แค่นี้ก็จบแล้วได้ซดน้ำก๋วยเตี๋ยวร้อน ๆ ปลุกประสาทซะหน่อยก็สบายท้อง
ร้านที่ผมไปแวะคราวนี้เลยกลายเป็นร้านซี้ประจำกับผมไปในภายหลังที่ขับรถไปเที่ยวเมืองเขมร.สาเหตุก็เพราะเขาทำอาหารมังสะวิรัติให้น้านายห้างกินได้....ร้านอื่นๆในเมืองเสียมราฐจะใช้น้ำปลาซึ่งน้านายห้างไม่กิน...(ผมไปบนเส้นทางนี้3รอบ(วนซ้ายของทะเลสาป)...และอีก3รอบไปบนเส้นทางศรีโสภณ(วนขวาของทะเลสาป)......โพธิสัตว์.....กำปงชนัง.....หมู่บ้านจาม...แล้วเข้าพนมเป็ญ)
ที่ร้านแห่งนี้มีเด็กเสริฟเป็นคนเขมรอยู่ 3 คน คนหนึ่งนั้นหน้าตาก็พอดูได้และพูดไทยได้พอสมควร..ประมาณ 80% เห็นจะได้ ที่เหลืออีก 20% นั้นนังเด็กคนนี้ไม่เข้าใจ.......คือหากเป็นคำพูดลึก ๆ แล้วยายสอนี่จะทำท่างง ๆ ต้องอธิบายเพิ่มเติมจึงจะเข้าใจได้........ไปครั้งแรกนั้น ยายสอยังไม่กล้ามาคุยด้วย แต่พอผมคุ้นกับเจ้าของร้าน..ยายสอจึงเข้ามาคุยด้วย เพราะแกพอพูดไทยได้ แต่พูดแบบเสียงต่ำๆไม่มีสระอะสระอา....
....เวันไปอีก1เดือน ผมไปใหม่ จึงได้คุยกับยายสอ.....ที่จริงผมเคยเล่าแบบฉาบฉวยถึงยายสอไปแล้วครั้งหนึ่ง....แต่ตอนนั้นรูปของเมืองเขมรยังมีไม่ครบ.......ไม่สามารถเขียนเล่าแบบละเอียดได้(กลัวน้องๆจะหาว่าผมเขียนไปด้วยอารมณ์ซ่า...แต่พอมาพบรูปชุดใหม่อีก1056รูป.......มีรูปของร้านยายสอนี่ผสมมาด้วย..เลยขอเล่าแบบละเอียดให้ฟังนะครับ เผื่อคนอื่นยังไม่เคยอ่านจะได้เข้าใจตามไปด้วย)
ยายสออธิบายว่า คำว่าสอ ก็หมายถึงสวย..."นูไมมีพอ...แมยูเมืองซีโซพน..." ยายสอพูดไทยกับผมแบบไม่มีเสียงสระอะสระอาหรืออุปกรณ์ผันเสียงสูงเสียงต่ำอะไรสักอย่าง...พูดมันเสียงต่ำตะบันราด
ยายสออธิบายให้ผมฟังอย่างยืดยาวราวกับรู้จักผมมาเป็นปี คำว่านูไมมีพอก็หมายความ์ยว่าหนูไม่มีพ่อ...แมยูเมืองซีโซพน...ก็หมายความเช่นเดียวกัน คือแม่อยู่เมืองศรีโสภณ...ว่าหยั่งงั้น
ยายสอคือคนที่น้านายห้างเอามือวางที่ไหล่ ส่วนเจ้าของร้านที่เป็นสิงคโปร์คือผู้ชายตัวเล็กๆยืนอยู่ข้างซ้าย