กิ่งไม้เรียวหนามหนาศิลาหัก
เห็นเสียบปักอยู่ที่ทางกลางสถาน
หยิบทิ้งเสียบุญหนักหนาอย่าขี้คร้าน
ทำไปนานแล้วก็ก้างไม่ค้างคอ

ถือตำรามากนักขี้มักกรอบ
มีเสียชอบขัดสนจนจอนจ่อ
ออกชื่อบาปครางฮือทำมืองอ
ไม่นึกฉ้อส่อเสียดเบียดเบียนใคร

*****บทแรกแปลไม่ได้จริงๆค่ะ แต่บทที่สองพอได้   ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ^^