ถึงสาวที่นั่งรถกระป้อ พาณิชย์ธน ที่ลงรถตอนเกือบๆ ทุ่มนึงนะครับ
ที่ใส่เสื้อโปโล มีเขียนว่า ICD ที่ด้านหน้าหน่ะครับ
แล้วตอนใกล้ลงที่พาณิชย์ธน ก็หยิบ มือถือขึ้นมาเล่น
(ออกตัวก่อนว่าผมคนที่ใส่เชิร์ตสีส้มอ่อนๆ ออกชมพู นะ)

หากสาวเจ้าเล่น หรือเผอิญผ่านมาเห็น ผมจะบอกว่า คุณน่ารักดีนะครับ แอบปลื้ม
คือผมไม่อยากจะบอกว่า ผมแอบชำเลืองมองคุณตั้งกะขึ้นรถตรง วัดสุวรรณแล้ว แฮ่
พอลงรถก็ลงพร้อมกันที่พาณิชย์ธน หน่ะครับ
แต่ผมเดินไปทางมินิมาร์ท ก็ยังไม่เห็นเดินมา เลยคิดว่าน่าจะอยู่กันคนละทาง
ที่สำคัญคือ ผมไม่กล้าที่จะไปทัก ไปคุยด้วยเลย
ปล. แอบมองที่มือทั้งสองข้าง ไม่ได้ใส่แหวนด้วย แสดงว่าอาจยังไม่มีเจ้าของ(คิดไปเองคนเดียว)
ปล2. หากได้เจอกันหนหน้า ผมจะรวบรวมความกล้าเข้าไปคุยดูครับ

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า หากอยากรู้จักใครสักคน ขอให้เข้าไปคุยเลยครับ
ไม่งั้นจะมาเสียดายภายหลังแบบผม
การเข้าไปทำความรู้จักอาจไม่ใช่เรื่องเสียหาย แม้อาจจะมีโดนด่า โดนเมินบ้าง หากไม่ดูกาลเทศะ
หรือสเปคหน้าตาหนุ่มๆ ที่ไปขอนั้นต่ำกว่ามาตราฐานที่สาวๆตั้งไว้
แต่อย่างน้อยคุณก็ได้รวบรวมความกล้าที่จะเข้าไป ซึ่งหนึ่งในนั้นอาจเป็นคู่ชีวิตของคุณก็เป็นได้
ไปแระ เลิกเพ้อ จบๆ ฟิ้วววววว

tag1 สยาม เพราะเป็นช่วงชีวิตวัยรุ่น
tag2 ห้องแป้ง เพราะไม่แน่อนาคตคุณอาจเป็นคู่ชีวิตที่ต้องมาแต่งกะผมก็เป็นได้
tag3 มาบุญครอง เพราะเห็นเธอใช้ iphone แต่ผมใช้ N70 (ดึกดำบรรพ์มาก) (อาจเป็นอีกสาเหตุที่ยังไม่กล้าเข้าไปขอ)
tag4 สีลม เพราะเธอคนนั้นอาจเป็นมุษย์เงินเดือนเหมือนกระผมก็เป็นได้

จบการรายงาน ขอบคุณที่รับฟังครับ