ประเด็นน่าสนใจดีนะคะ แต่ให้เราเชียร์ป๋าทศฯนี่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน เพราะพฤติกรรมป๋าแกก็เด็กถูกสปอยล์ เลยกร่างไปทั่วหวิดจะไปมิไปแหล่หลายที ทั้งคราวอรชุน คราวพระศิวะ คราวพาลี จริงๆส่วนมากเฮียแกก็ไประรานเขาก่อนนะคะ

ส่วนกรณีฉุดนางสีดาเนี่ย เอ้า ไล่ไปตั้งแต่เรื่องนางสำมนักขาโดนพระลักษณ์เฉือนก่อน ตรงส่วนนี้ถามว่าต้องลงโทษถึงขั้นนี้เลยหรือ ลองถามกลับดูบ้างว่า ในสายตาพระลักษณ์ นางสีดาคือพี่สะใภ้ที่เคารพ คือว่าที่ราชินีที่เขาต้องรับใช้ปกป้อง ถูกนางยักษ์มาด่าแถมตบ เอ่อ....นางยักษ์ถ้าตบจริงเนี่ย นางสีดาจะรอดเหรอคะคุณ แต่เรามองว่า การที่พระลักษณ์ลงมือลักษณะนี้มันก็คือการ "ประกาศศักดา" นั่นแหละ ประหนึ่งสักหน้าให้รู้นี่เอง ว่านางยักษ์นี่มันล่วงเกิน ต้องโดนลงโทษแบบนี้ (อีโก้ของการที่เกิดมาในฐานะแบบเขา ไม่วิจารณ์มาก แต่เชียร์ในทางส่วนตัวว่า....เอ่อ ดีนะ ไม่งั้นยัยสำมนักขาตบจริง สีดาอาจจะไม่เหลือซาก ก๊าก)

ด้านของป๋าทศฯ แกอยากได้นางสีดาจริงๆค่ะ มีความตั้งใจมุ่งมาดอย่างแรงกล้า....แรงกล้าขนาดไหนเหรอคะ ดูตอนนางเบญกายแปลงกายเป็นนางสีดาไปหาได้ค่ะ เห็นมาปุ๊บป๋าแกโอบอุ้มมาแถมจะจับกดตรงนั้น จนเบญกายต้องรีบกลับร่างร้องกรี๊ดว่า ลุงคะ หนูเองค่ะ หลานลุงนั่นแหละค่ะ ป๋าแกเลยเบรกเอี๊ยดทันใด

แต่ถามว่าป๋าแกหื่นอยากได้อย่างเดียวไหม จริงๆตอนหลังไม่ใช่แล้วล่ะค่ะ เพราะตอนหลังเฮียแกหวิดจะฆ่านางสีดาไปหลายครั้งเหมือนกัน โดยเฉพาะตอนอินทรชิตตายเนี่ย จะฆ่าเอาจริงๆ แต่ฝ่ายยักษ์หลายตน(น่าสนใจท่าทีฝ่ายยักษ์ตอนนี้มาก) รีบห้าม เพราะกลัวว่านางสีดาตาย พระรามจะฆ่ายักษ์หมดวงศ์จริงๆ เลยห้าม+กล่อมกันไว้ ทศกัณฐ์ก็เลยยอมหยุดมือ

และยิ่งเมื่ออ่านไปถึงตอนที่ป๋าแกจะตาย จะยิ่งเข้าใจเลยค่ะ ป๋าแกรู้ว่าแกไม่ชนะ แต่แกก็ไม่อาจหยุดรบได้อีกแล้ว สามารถมองได้นะคะ ว่าตรงนี้มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีแล้ว (ชื่นชมป๋าแกนะคะ ตรงนี้) จริงๆมันก็น่าจะตั้งแต่กลางๆแล้วล่ะค่ะ ที่ป๋าแกหยุดรบไม่ได้เพราะแกแพ้ไม่ได้ ที่สำคัญ ถ้าส่งคืนไปก็เท่ากับยอมรับว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด ต้องขอโทษฝ่ายนั้น ต้องก้มหัวให้พวกมนุษย์ เท่ากับโอนอ่อนให้ ในฐานะที่ป๋าแกเป็นเจ้าเหนือหัวแห่งวงศ์ยักษ์ทั้งหมดตอนนั้น ป๋าแกย่อมไม่มีทางทำได้อยู่แล้วค่ะ เพราะเท่ากับว่า ถ้าแกก้มหัว ยักษ์ทั้งหมดก็ก้มหัวด้วย

(เชื่อว่าเพราะเหตุนี้ด้วย เลยทำให้ฝ่ายยักษ์ทั้งหลายยอมไปรบจนตัวตาย แต่ก็มีบางฝ่ายเช่นกันที่คิดอีกอย่าง เดี๋ยวกล่าวถึงต่อไปค่ะ)

เรื่องข้างบนที่เล่า เราไม่ได้มโนฯนะคะ แต่สังเกตเอาจากประวัติของป๋าทศฯแก แกเป็นพี่ชาย เป็นคน เอ๊ย ยักษ์ที่ถูกเลี้ยงมาให้เป็นผู้ปกครองคนถัดไป (นึกถึงอารมณ์โอรสสวรรค์ของจีนได้) แถมแกเก่งจริงซะด้วย บุคลิกแบบนี้ของแก ไม่แปลกหรอกค่ะ ที่จะมียักษ์หลายตนค้อมหัว ยอมไปรบให้เพื่อแก แม้ตัวจะตายก็ตาม

ส่วนในกรณีของพิเภก ไหนๆเล่าถึงประวัติป๋าทศฯแล้ว สังเกตดูพิเภกว่าแกเป็นน้องชายค่ะ เป็นน้องชายที่ไม่ได้โดดเด่นเหมือนพี่ๆด้วย ถนัดในวิชาที่คนอื่นไม่ถนัด (หนำซ้ำบางทียังถูกเยาะว่าขี้ขลาดด้วย) ดังนั้น สังเกตว่าในหมู่ยักษ์ พิเภกจะมีอะไรที่ทำให้ดูแปลกแยกกว่าคนอื่นเสมอมา ...ซึ่งเมื่อลองนึกตามประวัตินี้ จะพอเห็นภาพค่ะ ว่าทำไมพิเภกถึงเลือกบอกว่าคืนนางสีดา ไม่ต้องสู้ มันไม่ใช่แค่เรื่องของคุณธรรม แต่มันเป็นเรื่องของนิสัย+บุคลิกด้วย

ป๋าทศฯคือพี่ชายคนโต คือคนที่จะเป็นเจ้าเหนือหัวที่ถูกปลูกฝังเรื่องศักดิ์ศรี + ความรับผิดชอบ มีความเก่งกล้า ทระนงอย่างที่บอก ส่วนพิเภก คือน้องชายที่ถูกหัวเราะในความแปลกแยก ในวิชาที่เขาไม่ถนัด.... ดังนั้น มันไม่แปลกเลยที่เมื่อเขาเสนอพี่ชายให้คืนนางสีดา เขาจะไม่เห็นสิ่งที่ป๋าทศฯแบกเป็นสิ่งสำคัญ ....หรือก็คือเกียรติยศศักดิ์ศรีไม่ใช่น้ำหนักที่เขาแบกไว้ แต่เป็นความอยู่รอดต่างหากที่เขาเห็น จะแบกพวกศักดิ์ศรีไว้ทำไม ถ้าจะตายกันหมดอยู่แล้ว ?

(เอ๊ะ เขียนไปเขียนมา ทำไมมันดูกลายเป็นปัญหาพี่น้องทะเลาะกัน ????)

แน่นอน ว่าพิเภกแปลกแยกจริงๆนั่นแหละ ยักษ์หลายตนต้องไม่เห็นด้วยกับเขาอยู่แล้ว แต่ประเด็นต่อมา เราว่ามันแอบตลกดี ที่มันสื่อให้เห็นความเป็นพี่น้องกันอย่างแปลกๆของสองยักษ์นี้ คือพวกนี้เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเชื่อว่าถูกอย่างสุดชีวิต พิเภกเชื่อว่าสงครามนี้คือการแพ้ ไม่มีทางชนะ ทุกคนต้องตาย และการตายเพื่อศักดิ์ศรีไม่ใช่สิ่งที่พิเภกเห็นด้วย ดังนั้น ....การรอดแม้จะต้องไปเข้ากับพวกมนุษย์ ก็ไม่ใช่ทางเลือกที่แปลกอะไรที่พิเภกจะไปเข้า

อาจมองว่าพิเภกเห็นแก่ตัว ทรยศวงศ์หรืออะไรก็ตามแต่ ทว่าอย่าลืมว่า พิเภกทำให้ลงกายังเป็นเมืองอยู่ได้จริงๆ ไม่ถึงขนาดโดนฆ่าล้างหมดเผ่าพันธุ์เมืองแตกกระจาย หนีหัวซุกหัวซุนต่อกันไม่ติด

และที่สำคัญ ถ้าอ่านในฉบับไทยอยู่จะพบว่า ราคาค่าตอบแทนที่พิเภกต้องจ่ายนี่ก็ไม่เบาหรอกค่ะ เพราะในภาคถัดมา (มีเฉพาะฉบับไทยนะคะ) ปรากฎว่าลูกของนางมณโฑที่พิเภกเข้าใจว่าเป็นลูกตัวเอง แต่ความจริงเป็นลูกป๋าทศฯรู้เรื่องที่เกิดขึ้นจากพี่เลี้ยง (วันหนึ่งเห็นพี่เลี้ยงมองมาที่ตัวก็เลยถามว่าร้องไห้ทำไม พี่เลี้ยงบอกว่านึกถึงเรื่องป๋าทศฯ) แล้วหลังจากนั้นลูกคนนี้แหละ ก็ก่อกบฎ จับพิเภกยัดเข้ากรงขัง (ซึ่งตรงนี้ก็มีคนเข้าร่วมไม่น้อย เห็นได้ว่าค่านิยมเรื่องศักดิ์ศรีและความนิยมป๋าทศฯมีไม่น้อย แม้เวลาจะผ่านไปเป็นสิบปี) และเริ่มศึกอีกรอบค่ะ

เราว่าราคานี้ถือว่าพอสมควรอยู่กับสิ่งที่พิเภกได้รับ เพราะเห็นได้ชัดว่า เขาบริหารงานอย่างไม่สงบนัก ไม่แคล้วจะถูกตราหน้าอย่างที่เจ้าของกระทู้ว่า (เพราะดูจำนวนคนที่ร่วมมือด้วยได้) เลี้ยงเด็กคนหนึ่งโดยคิดว่าเป็นลูกชายด้วยความรัก แต่ลงท้ายก็ถูกเด็กคนนั้นจับตัวเองยัดเข้าคุก และให้มองดูการล้มตายของพี่น้องญาติมิตรอีกครั้ง โดยครั้งนี้ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย (ดีว่ามีคนของพิเภก คนที่มีชีวิตสงบสุขอยู่เหมือนกันนั่นแหละ พอดูแลบ้าง)

ส่วนเรื่องชีวิตป๋าทศฯน่าสงสาร ไม่ค่ะ ข้อนี้ขอค้านนะคะ คนน่าสงสารคือนนทุก ชาติที่แล้วค่ะ คนละคนกับป๋าทศฯ  ถ้าเทียบป๋าทศฯกับพิเภก เราว่าพิเภกแย่กว่าค่ะ จริงๆ...ถ้าเฮียแกเลือกที่จะเข้าป่าเข้าดงบำเพ็ญเพียรหลับหูหลับตาไม่รู้ไม่เห็น ไม่ว่าญาติมิตรพี่น้องตายไปเท่าไร หรือตายเกือบหมดแล้วรอให้คนมาตามกลับไปเจรจากับพระรามแล้วค่อยครองเมือง สบายกว่าเห็นๆแท้ๆ.....

คิดซะว่าเป็นความคิดเห็นอีกมุมมองหนึ่งนะคะ ^^ เราวิเคราะห์โดยดูประวัติตัวละครที่ผ่านๆมาประกอบด้วย ขอบคุณเจ้าของกระทู้และผู้ร่วมกระทู้นี้มากนะคะ ที่ทำให้ได้รื้อฟื้นความทรงจำเรื่องรามเกียรติ์พอดี


ปล.ส่วนมากเนื้อเรื่องที่เรากล่าว อ้างอิงจากฉบับไทยเท่านั้นนะคะ ถ้าฉบับของอินเดียจะเป็นอีกแนวเลย ^^

แวะกลับมาเพิ่ม ปล.2 ว่า จริงๆเรื่องนี้เราว่าลองมองแบบในฮ้องสินดูก็ได้นะคะ เพราะเรื่องนั้นคนที่รับใช้ฝ่ายราชวงศ์ซางจนตัวตายก็ได้ความดีความชอบว่า มีคุณธรรมซื่อสัตย์ภักดีต่อนายยิ่งชีพ ส่วนคนที่ไปเข้าข้างราชวงศ์โจวก็ได้ความดีความชอบว่า มีคุณธรรมความชอบเห็นแก่ความอยู่รอดของมวลประชา วินวินทั้งสองฝ่ายอยู่ ^^