กระทู้ยาวหน่อยครับ ใครไม่อยากอ่านอะไรยาวๆ ปล่อยผ่านไปได้เลย
ผมเริ่มคุยกับผู้หญิงคนนึงในบริษัทมาได้ 2 เดือนนิดๆ เธอเป็นคนน่ารักมากๆ ทั้งสวย อัทยาศัยดี ขี้เล่น นิสัยหวานๆ เรียบร้อยๆ เป็นที่เนื้อหอมกับทุกคนในบริษัทเลย มักมีหนุ่มๆในบ.แซวนู่นนี่บ่อยๆ และมีคนในบ.เคยจีบเธอ 2 คน แต่แห้วทุกราย
เธอแก่กว่าผม 2 ปี ขอเรียกเธอว่า พี่ก. นะครับ
จริงๆผมทำงานมาปีครึ่งได้แล้ว เคยเจอ เคยเดินสวนกันหลายครั้ง แต่ไม่เคยทักหรือคุยกันเลย แค่ยิ้มให้ผมก็ไม่กล้า แต่ผมมักจะแอบมองพี่ก.เค้าบ่อยๆ จนกระทั่งผมได้มีโอกาศเข้าไปขอเฟส ขอไลน์เค้า เมื่อ 2 เดือนก่อน เราจึงได้เริ่มคุยกัน (เค้ารับสั่งรองเท้าและกระเป๋าจาก ต่างประเทศ เพื่อนผมอยากได้รองเท้าพอดี เลยเข้าล็อค 555+)
ท้าวความก่อนว่า ก่อนหน้านี้ผมเพิ่งเลิกกับคนที่คบกันมาได้ 9 เดือน (รู้จักกันมา 5 ปี) เพราะเค้ารู้ว่าผมคุยกับพี่ ก. จนทะเลาะกันรุนแรงแล้วบอกเลิกผม (หากใครจำกระทู้ของผมได้ คงพอจำได้)
แรกๆเราก็คุยกันเรื่องทั่วๆไปครับ พี่เค้าเป็นคนอัทยาศัยดี คุยดีมาก แต่ก็เหมือนรักษาระยะตลอด เพราะเธอจะเรียกตัวเองว่า พี่ ทุกครั้ง
ผมจะทักเธอไปทุกเช้า ตั้งแต่ตื่นนอน ขึ้นรถไปทำงานยัง ถึงบริษัทรึยัง เข้างานสายนะวันนี้ ทำงานยุ่งมั้ย กินข้าวกับอะไร เลิกงานกลับบ้านถึงยัง ผมทำแบบนี้ทุกวันจนมันเป็นกิจวัติ เช้าวันไหนผมไม่ได้ทักไป เธอจะถามว่า "เสาร์นี้ทำงานนะ ลืมตื่นเหรอ555" (บริษัทผมทำงานเสาร์เว้นเสาร์)
จนคุยได้ซักระยะ ผมก็มีโทรไปคุยกับเธอเกือบทุกวัน วันละ 20-30 นาที ทุกครั้งที่เธอรับสาย เธอจะถามว่า "โทรมาทำไมเนี่ย" (ด้วยน้ำเสียงหัวเราะ) เธอก็มีเล่าเรื่องส่วนตัว เรื่องครอบครัว เรื่องสมัยเด็กให้ผมฟังบ้าง แต่พี่ที่ทำงานคนอื่นๆก็เคยเตือนผมว่า คนนี้เค้าอัทยาศัยดี คุยหมดแหละ อย่าไปคาดหวังอะไรมาก
พอเริ่มสนิท ผมก็ลองชวนเธอไปกินข้าว เธอตอบตกลงนะ แต่เบี้ยวตลอด (เธอจะบอกว่า เสาร์นี้ไม่ว่าง วันอาทิตย์วันครอบครัว) จนทุกวันนี้ยังไม่ได้ไปกินกันเลย
ซึ่งผมก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร แค่ลองชวนดู จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจถามไปตรงๆว่าเธอมีแฟนรึยัง เธอยังไม่มีแฟนครับ ผมเลยบอกชอบเธอ
ผมไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง แต่เธอไม่อะไรมากแค่บอกว่า "ขอบคุณนะ" หลังจากนั้นเธอก็ทำตัวปกติ คุยกันเหมือนเดิม ราวกับว่าผมยังไม่ได้บอกชอบ หลังจากนั้นผมขอไม่เรียกเธอว่าพี่ เธอก็ไม่ว่าอะไร (แต่ก็ยังเรียกตัวเองว่าพี่อยู่)
ก็ยังคุยกันเรื่อยมา จนสนิทขนาดว่า กับข้าวที่แม่เธอทำ เธอก็เอามาให้ผมลองชิม หรือหนังสือนิยายของนิ้วกลม (the soundtrack of my love) เธอก็เอามาให้ผมยืมอ่าน แม้ตอนเดินสวนกันในบริษัทผมจะไม่กล้าทักเธอมาก เพราะเขินเพื่อนร่วมงาน (คนอื่นชอบล้อกันหมด เขารู้ว่าผมชอบพี่ก.) แต่ก็มียิ้มให้กัน เหล่กันบ้างนิดหน่อย
แต่จุดเปลี่ยนก็มาถึง เมื่อผมกลับมาคุยกับคนที่ผมเลิกไป ผมยอมรับว่าผมแย่เองที่ใจไม่แข็งพอที่จะตัด คนเก่าผมรักมาก แอบชอบมา 4 ปีเต็มๆ ตั้งแต่สมัยเรียน คนเก่าถามว่าผมมีคุยกับใครอยู่มั้ย ผมก็บอกไปตรงๆว่าคุยกับคนที่บริษัทอยู่ แล้วเค้าก็ขอให้ผมเลิกคุยแล้วกลับมาคบกันได้มั้ย
ผมตัดสินใจเลือกคนเก่า เช้าวันนึงผมก็รวบรวมควงามกล้า Line ไปบอกพี่ ก. ว่า
ผม : พี่ก.
พี่ก. : เสาร์ทำงานนะวันนี้ ลืมตื่น?
ผม : เปล่า
พี่ก. : เป็นไรป่าว
ผม : ผมไม่รู้จะเริ่มบอกยังไง แต่จากนี้ไปผมจะไม่ทักมารบกวนพี่อีกแล้ว
พี่ก. : เป็นอะไรรึเปล่า
ผม : ผมอยากกลับไปคืนดีกับคนที่ผมรักมากๆ แต่ถ้าผมยังคุยกับพี่แบบนี้ ผมทำผิดต่อเค้า พี่อาจไม่คิดอะไรกับผมเลย แต่มันทำให้เค้าเจ็บ
พี่ก. : อื้มๆ OK ไม่ต้องคิดมาก
ผม : ขอบคุณนะครับพี่ ที่เข้าใจ
พี่ก. : พี่เข้าใจอะไรง่ายอยู่แล้ว จริงๆ หรือพี่ผ่านอะไรมาเยอะก็ไม่รู้555
ผม : ขอโทษด้วยครับ แต่ผมไม่อยากอยู่ดีๆหายไป เลยเลือกที่จะบอกตรงๆดีกว่า
พี่ก. : ดีแล้ว บอกตรงๆพี่ว่าดีๆ
...หลังจากนั้นเราก็เงียบกันไป ไม่มีการสนทนาอะไรต่อกันอีกเลย...
มาถึงตรงนี้ หลายคนอาจด่าว่าผมใจร้าย หรืออะไรก็ได้ ผมยอมรับทุกคำด่า
หลังจากนั้นผมก็คืนหนังสือให้เธอ ตอนนั้นเธอก็ยิ้มๆนะ แต่หลังจากนั้นตอนที่เดินสวนกันเธอไม่มอง ไม่ชายตามองผมอีกเลย ทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ
อันนี้ผมเข้าใจนะว่าผมควรโดนแบบนี้ ที่มาโพสลงพันทิปแบบนี้ ผมเตรียมใจยอมรับคำด่าและยอมรับผิดแต่โดยดี
คำถามที่คาใจมากๆตอนนี้คือ ที่ผ่านมาเธอมีใจให้ผมบ้างมั้ย (จริงๆจะมีหรือไม่ก็ไม่มีประโยชนือะไรอีกแล้ว แค่อยากรู้ไว้)
และหลังจากนี้ไปควรทำยังไงต่อไป ทำงานที่เดียวกัน เจอกันทุกวัน ถ้าต้องอยู่กันแบบอากาศธาตุ มันอึดอัดแล้วก็เจ็บปวด
2-3 วันมานี้ผมรู้สึกเบื่อๆ ไม่มีความสุขเลย มันเหมือนอยากรู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง ถ้าเค้าไม่มีใจให้ผม ไม่ได้คิดอะไรคงจะไม่เสียใจกับสิ่งที่เราทำไปก็คงจะดี
เธอจะมีใจหรือเปล่า? ผมควรทำยังไงต่อไปดี?
ผมเริ่มคุยกับผู้หญิงคนนึงในบริษัทมาได้ 2 เดือนนิดๆ เธอเป็นคนน่ารักมากๆ ทั้งสวย อัทยาศัยดี ขี้เล่น นิสัยหวานๆ เรียบร้อยๆ เป็นที่เนื้อหอมกับทุกคนในบริษัทเลย มักมีหนุ่มๆในบ.แซวนู่นนี่บ่อยๆ และมีคนในบ.เคยจีบเธอ 2 คน แต่แห้วทุกราย
เธอแก่กว่าผม 2 ปี ขอเรียกเธอว่า พี่ก. นะครับ
จริงๆผมทำงานมาปีครึ่งได้แล้ว เคยเจอ เคยเดินสวนกันหลายครั้ง แต่ไม่เคยทักหรือคุยกันเลย แค่ยิ้มให้ผมก็ไม่กล้า แต่ผมมักจะแอบมองพี่ก.เค้าบ่อยๆ จนกระทั่งผมได้มีโอกาศเข้าไปขอเฟส ขอไลน์เค้า เมื่อ 2 เดือนก่อน เราจึงได้เริ่มคุยกัน (เค้ารับสั่งรองเท้าและกระเป๋าจาก ต่างประเทศ เพื่อนผมอยากได้รองเท้าพอดี เลยเข้าล็อค 555+)
ท้าวความก่อนว่า ก่อนหน้านี้ผมเพิ่งเลิกกับคนที่คบกันมาได้ 9 เดือน (รู้จักกันมา 5 ปี) เพราะเค้ารู้ว่าผมคุยกับพี่ ก. จนทะเลาะกันรุนแรงแล้วบอกเลิกผม (หากใครจำกระทู้ของผมได้ คงพอจำได้)
แรกๆเราก็คุยกันเรื่องทั่วๆไปครับ พี่เค้าเป็นคนอัทยาศัยดี คุยดีมาก แต่ก็เหมือนรักษาระยะตลอด เพราะเธอจะเรียกตัวเองว่า พี่ ทุกครั้ง
ผมจะทักเธอไปทุกเช้า ตั้งแต่ตื่นนอน ขึ้นรถไปทำงานยัง ถึงบริษัทรึยัง เข้างานสายนะวันนี้ ทำงานยุ่งมั้ย กินข้าวกับอะไร เลิกงานกลับบ้านถึงยัง ผมทำแบบนี้ทุกวันจนมันเป็นกิจวัติ เช้าวันไหนผมไม่ได้ทักไป เธอจะถามว่า "เสาร์นี้ทำงานนะ ลืมตื่นเหรอ555" (บริษัทผมทำงานเสาร์เว้นเสาร์)
จนคุยได้ซักระยะ ผมก็มีโทรไปคุยกับเธอเกือบทุกวัน วันละ 20-30 นาที ทุกครั้งที่เธอรับสาย เธอจะถามว่า "โทรมาทำไมเนี่ย" (ด้วยน้ำเสียงหัวเราะ) เธอก็มีเล่าเรื่องส่วนตัว เรื่องครอบครัว เรื่องสมัยเด็กให้ผมฟังบ้าง แต่พี่ที่ทำงานคนอื่นๆก็เคยเตือนผมว่า คนนี้เค้าอัทยาศัยดี คุยหมดแหละ อย่าไปคาดหวังอะไรมาก
พอเริ่มสนิท ผมก็ลองชวนเธอไปกินข้าว เธอตอบตกลงนะ แต่เบี้ยวตลอด (เธอจะบอกว่า เสาร์นี้ไม่ว่าง วันอาทิตย์วันครอบครัว) จนทุกวันนี้ยังไม่ได้ไปกินกันเลย
ผมไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง แต่เธอไม่อะไรมากแค่บอกว่า "ขอบคุณนะ" หลังจากนั้นเธอก็ทำตัวปกติ คุยกันเหมือนเดิม ราวกับว่าผมยังไม่ได้บอกชอบ หลังจากนั้นผมขอไม่เรียกเธอว่าพี่ เธอก็ไม่ว่าอะไร (แต่ก็ยังเรียกตัวเองว่าพี่อยู่)
ก็ยังคุยกันเรื่อยมา จนสนิทขนาดว่า กับข้าวที่แม่เธอทำ เธอก็เอามาให้ผมลองชิม หรือหนังสือนิยายของนิ้วกลม (the soundtrack of my love) เธอก็เอามาให้ผมยืมอ่าน แม้ตอนเดินสวนกันในบริษัทผมจะไม่กล้าทักเธอมาก เพราะเขินเพื่อนร่วมงาน (คนอื่นชอบล้อกันหมด เขารู้ว่าผมชอบพี่ก.) แต่ก็มียิ้มให้กัน เหล่กันบ้างนิดหน่อย
แต่จุดเปลี่ยนก็มาถึง เมื่อผมกลับมาคุยกับคนที่ผมเลิกไป ผมยอมรับว่าผมแย่เองที่ใจไม่แข็งพอที่จะตัด คนเก่าผมรักมาก แอบชอบมา 4 ปีเต็มๆ ตั้งแต่สมัยเรียน คนเก่าถามว่าผมมีคุยกับใครอยู่มั้ย ผมก็บอกไปตรงๆว่าคุยกับคนที่บริษัทอยู่ แล้วเค้าก็ขอให้ผมเลิกคุยแล้วกลับมาคบกันได้มั้ย
ผมตัดสินใจเลือกคนเก่า เช้าวันนึงผมก็รวบรวมควงามกล้า Line ไปบอกพี่ ก. ว่า
ผม : พี่ก.
พี่ก. : เสาร์ทำงานนะวันนี้ ลืมตื่น?
ผม : เปล่า
พี่ก. : เป็นไรป่าว
ผม : ผมไม่รู้จะเริ่มบอกยังไง แต่จากนี้ไปผมจะไม่ทักมารบกวนพี่อีกแล้ว
พี่ก. : เป็นอะไรรึเปล่า
ผม : ผมอยากกลับไปคืนดีกับคนที่ผมรักมากๆ แต่ถ้าผมยังคุยกับพี่แบบนี้ ผมทำผิดต่อเค้า พี่อาจไม่คิดอะไรกับผมเลย แต่มันทำให้เค้าเจ็บ
พี่ก. : อื้มๆ OK ไม่ต้องคิดมาก
ผม : ขอบคุณนะครับพี่ ที่เข้าใจ
พี่ก. : พี่เข้าใจอะไรง่ายอยู่แล้ว จริงๆ หรือพี่ผ่านอะไรมาเยอะก็ไม่รู้555
ผม : ขอโทษด้วยครับ แต่ผมไม่อยากอยู่ดีๆหายไป เลยเลือกที่จะบอกตรงๆดีกว่า
พี่ก. : ดีแล้ว บอกตรงๆพี่ว่าดีๆ
...หลังจากนั้นเราก็เงียบกันไป ไม่มีการสนทนาอะไรต่อกันอีกเลย...
มาถึงตรงนี้ หลายคนอาจด่าว่าผมใจร้าย หรืออะไรก็ได้ ผมยอมรับทุกคำด่า
หลังจากนั้นผมก็คืนหนังสือให้เธอ ตอนนั้นเธอก็ยิ้มๆนะ แต่หลังจากนั้นตอนที่เดินสวนกันเธอไม่มอง ไม่ชายตามองผมอีกเลย ทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ
อันนี้ผมเข้าใจนะว่าผมควรโดนแบบนี้ ที่มาโพสลงพันทิปแบบนี้ ผมเตรียมใจยอมรับคำด่าและยอมรับผิดแต่โดยดี
คำถามที่คาใจมากๆตอนนี้คือ ที่ผ่านมาเธอมีใจให้ผมบ้างมั้ย (จริงๆจะมีหรือไม่ก็ไม่มีประโยชนือะไรอีกแล้ว แค่อยากรู้ไว้)
และหลังจากนี้ไปควรทำยังไงต่อไป ทำงานที่เดียวกัน เจอกันทุกวัน ถ้าต้องอยู่กันแบบอากาศธาตุ มันอึดอัดแล้วก็เจ็บปวด
2-3 วันมานี้ผมรู้สึกเบื่อๆ ไม่มีความสุขเลย มันเหมือนอยากรู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง ถ้าเค้าไม่มีใจให้ผม ไม่ได้คิดอะไรคงจะไม่เสียใจกับสิ่งที่เราทำไปก็คงจะดี