ภาษามีตระกูล

ลักษณะของหน่วยคำในแต่ละภาษาจะขึ้นอยู่กับลักษณะของภาษาว่าเป็นภาษาตระกูลใด  หน่วยคำของภาษาในแต่ละตระกูลจะแตกต่างกันออกไป  ดังต่อไปนี้

1.  ภาษาคำโดด  (Aralytic หรือ Isolating Language)  
คำในภาษาตระกูลนี้จะเป็นอิสระในตัวเอง จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปเมื่ออยู่ในประโยค  ไม่ว่าในตำแหน่งใดก็ตาม  ลักษณะของหน่วยคำจะเห็นได้อย่างชัดเจน  เช่น  ภาษาไทย และภาษาจีน  

2.  ภาษามีวัตติปัจจัย  (Inflectional Language)  
คำในภาษาตระกูลนี้จะสังเกตุได้ยากกว่าภาษาคำโดดเพราะลักษณะของคำจะต้องประกอบด้วย  รากคำ ( Root) กับคำเติม ( Aiffix) คำเติมนี้อาจทำให้ความหมายเปลี่ยนแปลง  หรืออาจเปลี่ยนเพศ  พจน์  บุรุษกาลและอื่น ๆ  เช่น ภาษากรีก  ละติน  บาลีสันสกฤต

3.  ภาษาคำติดต่อ  (Agglutinative Language)
คำในภาษาตระกูลนี้มีลักษณะเหมือนกับภาษามีวิภัตติปัจจัย  คือ  จะต้องประกอบด้วย รากคำ ( Root) กับคำเติม ( Aiffix) เช่น  ภาษาตุรกี  ตากาลอค ( ฟิลิปปินส์ )  อินเดียนแดง

4.   ภาษาคำควบหลายพยางค์ (Polysynthetic Language)  
ลักษณะของคำในตระกูลนี้คล้ายคลึงกับภาษาติดต่อ  ต่างกันที่ว่าภาษาติดต่อหนึ่งคำอาจมีหลายหน่วยคำ  คือหน่วยคำที่เป็นรากคำ (Root) และหน่วยคำที่เป็นคำเติม (Affix) ซึ่งจะสังเกตหน่วยคำได้จากการเปรียบเทียบประโยคที่มีความหมายแตกต่างกันเล็กน้อย  เช่น  ภาษาชาวเอสกิโม  เวราครูซ

คือ เรางงตรงภาษาคำควบหลายพยางค์ (Polysynthetic Language) ค่ะ
ยังสรุปลักษณะเด่นๆออกมาไม่ได้เลย ไม่รู้ว่ามันต่างกับพวกอื่นๆยังไง
ใครที่พอรู้จักภาษาในกลุ่มนี้ ช่วยยกตัวอย่างทีนะคะ