ภาษามีการเปลี่ยนแปลงเช่นเดียวกับทุกสิ่ง คำบางคำจึงมีโอกาสเลือนหายไปตามกาลเวลา
โดยมากมักเป็นเพราะเราไม่ได้ใช้หรือไม่ได้ทำสิ่งซึ่งเป็นความหมายของคำนั้นอีกต่อไป

เชื่อว่าในวัยเยาว์ หลายคนโตมากับข้าวจากมือย่ามือยาย
ข้าวซึ่งคลุกขยำอัดแน่นด้วยความรัก ปั้นเป็นก้อนอย่างพอดีคำเด็ก ส่งผ่านจากมือเหี่ยวๆเข้าปากเล็กๆ

ถึงตอนนี้ เด็กน้อยในตอนนั้นต่างเติบโต วิถีการกินเปลี่ยน ความคุ้นชินเปลี่ยน
เราถนัดกับการกินแบบใช้ ช้อน ส้อม มีด ตะเกียบ และอื่นๆ
จนแทบจะลืมไปแล้วว่าการเปิบข้าวนั้นคือรากวัฒนธรรมเดิมที่มีคู่กับวิถีการกินอาหารอย่างไทย


พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.๒๕๔๒ บอกความหมายของ 'เปิบ' ดังนี้

เปิบ, เปิบข้าว - ก. ใช้ปลายนิ้วขยุ้มข้าวใส่ปากตนเอง


แหม่ ...... //ตบอกผาง
ราชบัณฑิตยสถานนี่ยังไงนะ อธิบายซะรู้สึกว่าการเปิบนี่แสนจะมูมมามเลอะเทอะชอบกล
เดี๋ยวใครเขาจะเหมาเอาได้ว่ากินข้าวด้วยมือน่ะมันไม่ศิวิไล

......งั้นมาดูวิธีเปิบข้าวอย่างเรียบร้อยกันดีกว่าค่ะคุณๆ


ขอแนะนำอุปกรณ์สำคัญสองชนิดระหว่างเปิบก่อนดีกว่า

คือในสำรับนี่นอกจากจะมีข้าวปลาอาหารครบถ้วนแล้ว
ที่ขาดไม่ได้คือชามใส่น้ำสำหรับชุบมือ และผ้าเช็ดมือ


..... เอาหละ พร้อมค่ะ เตรียมเปิบได้




ปล. ติดแถ่กประวัติศาสตร์ไทยด้วย เพราะไม่มีแถ่กวัฒนธรรมไทยให้ติดน่ะค่ะ ขออภัยล่วงหน้า หากกระทู้นี้ไปอยู่ผิดที่ผิดทาง