บางทีคนเราก็กังวลและกลัวกับอนาคตมากจนเกินไป มากจนบางทีมันทำให้เราลืมปัจจุบัน ...ลืมทำปัจจุบันระหว่างคนสองคนให้ดีกว่าที่มันควรจะเป็น...เราจะไม่ขอออกความเห็นในเรื่องราวของคุณนะคะ เพราะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์และไม่ได้เห็นด้วยตา แต่จะขอเล่าเรื่องราวที่ได้ประสบพบเจอมาของคนที่รู้จักให้ฟัง เรื่องนี้เป็นอะไรที่เศร้ามาก...

คนสองคนที่เรารู้จักนี้ อยู่ในสถานภาพและสภาวะการณ์คล้ายๆ ของคุณกับสามี แต่ต่างกันตรงที่ฝ่ายสามีเป็นคนอยู่บ้านทำธุรกิจ และฝ่ายภรรยาทำงานรับราชการอยู่บนดอย จะกลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง หรือถ้าอาทิตย์ไหนยุ่งๆ ก็ไม่ได้กลับ บางเดือนอาจจะกลับเดือนละครั้งก็มี เหตุการณ์ดำเนินไปแบบนี้ประมาณสิบปี...

หลายๆ คนก็เป็นห่วงสถานภาพทางครอบครัวของทั้งคู่ว่าอยู่ไกลกัน นานๆ เจอกันที พ่อแม่พี่น้องก็กลัวว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะแปรเปลี่ยนหรือมีมือที่สาม (เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ ในสังคมข้าราชการที่สามีภรรยาไม่ได้ทำงานหรืออาศัยอยู่ด้วยกัน)...แต่ระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมาก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ความห่างไกลไม่ได้ทำลายความรักที่แท้จริงของคนสองคน...ทั้งสองคนยังรักกันดี แม้นว่านานๆ จะเจอกันครั้ง แต่ด้วยความที่นานๆ เจอกันที ลูกที่อยากมีก็ไม่มีวี่แววว่าจะมี ความตึงเครียดจากการทำงานที่ไม่ได้มีการผ่อนคลายหรือระบายให้ใครฟัง เพราะต่างฝ่ายต่างอยู่ไกลกัน ไม่มีเวลาได้มาสนใจไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกัน เจ็บก็เจ็บคนเดียว ป่วยก็ป่วยคนเดียว ทนได้ก็ทนไป ทนไม่ได้ก็หาซื้อยามากินเอง เรื่อยๆ เปื่อยๆ เป็นแบบนี้ตลอด จนมันกลายเป็นตัวทำลายสุขภาพที่ไม่เคยมีใครนึกถึง...

ฝ่ายสามีป่วยออดๆ แอดๆ มานาน ที่ทำได้ก็คือดูแลตัวเองไป อยากไปหาหมอก็ไป ไม่อยากไปก็ไม่ไปเพราะมัวยุ่งๆ อยู่กับกิจการงานธุรกิจที่ขึ้นๆ ลงๆ ฝ่ายภรรยาก็ไม่ได้มีเวลามาดูแลหรือจ้ำจี้จ้ำไชให้ไปหาหมอ...จนท้ายที่สุดฝ่ายสามีก็เสียชีวิต...ถามว่าแล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่ลงทุนลงแรงทำไป เราทำไปเพื่ออะไร "เพื่ออนาคต" หรือเปล่า... เพื่ออนาคตนี่แหละที่คนส่วนใหญ่มักจะตอบกัน แต่ก็นั่นแหละ กว่าจะรู้ว่าเราแคร์อนาคตมากจนเกินไป มากจนลืมปัจจุบัน อะไรๆ มันก็สายไปเสียแล้ว...เราเคยได้พูดคุยกับฝ่ายภรรยา และมีอยู่ประโยคหนึ่งที่ฟังแล้วรู้สึกสะเทือนใจก็คือ "ถ้ารู้ว่าจุดจบมันจะเป็นแบบนี้ จะขอไม่ไปบรรจุเป็นข้าราชการ จะขอทำงานเป็นพนักงานบริษัทใกล้บ้านต่อไป (ตอนแต่งงานใหม่ๆ ฝ่ายชายทำธุรกิจใกล้บ้าน ฝ่ายหญิงก็ทำงานบริษัทใกล้ๆ บ้านฝ่ายชายเหมือนกัน) เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขเราก็ไม่ค่อยได้มีเวลาได้สนใจดูแลกันเท่าไหร่ มันเหมือนว่าเรายังไม่ได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่กันและกัน เราให้ความสำคัญกับของนอกกายมากจนเกินไป"...

เราได้เรียนรู้ข้อผิดพลาดจากคู่ชีวิตคู่นี้ และเราบอกกับตัวเราเองเสมอว่า "ชีวิตคู่มันก็ควรต้องอยู่กันเป็นคู่"...ชีวิตคู่ที่อยู่แบบคี่ มันก็เหมือนกับว่าเราได้เปิดประตูรอชีวิตคี่แบบถาวรไปแล้ว เพราะโอกาสประสบความสำเร็จมันก็มีมากพอๆ กับโอกาสที่จะมีมือที่สามจะแทรกเข้ามา หรืออย่างที่เลวร้ายที่สุดก็เหมือนคู่ของคนรู้จักของเราที่ได้เล่าไปแล้วนั่นเอง นั่นก็คือการไม่มีเวลาได้ดูแลกันในยามเจ็บป่วยเป็นไข้ ไม่มีเวลาได้ใส่ใจทุกข์สุขให้กันและกัน...สำหรับคู่ของคุณเราก็ไม่รู้ว่าอนาคตมันจะมีแนวโน้มไปทางไหน แต่สำหรับคู่ของเรา เราได้ข้อคิดมาว่า เราจะไม่กังวลกับอนาคตจนลืมปัจจุบัน เราจะไม่กลัวว่าถ้าเรายังเป็นอยู่เป็นคู่ด้วยกันแบบนี้แล้วในอนาคตเราสองคนจะต้องลำบากนู่นนี่ เราจะต้องขาดนั่นนี่ หรือลูกเราจะลำบากหรืออะไร...เราจะพึงพอใจกับสิ่งที่เรามี ยินดีกับสิ่งที่เราได้ และทำปัจจุบันของเราให้ดีที่สุดก็พอ (เราไม่อยากเสียสละปัจจุบันด้วยการแยกกันอยู่กับคนที่เรารัก เพื่อหวังผลอันไม่แน่นอนในอนาคต)...ความไม่แน่นอนมันเกิดขึ้นได้เสมอ แล้ววันนี้เราได้ดูแลกันและกันอย่างดีที่สุดแล้วหรือยัง