เรื่องราวมันเกิดขึ้นเมื่อตอนผมไปพักอยู่ที่เชียงใหม่ แล้วผมไปวิ่งจ้อกกิ้งแถวบริเวณดอยสุเทพครับ วิ่งไปทานคุ๊กกี้ไปครับ

ช่วงนั้นเป็นช่วงหน้าหนาวราวเดือนพฤศจิกายน ระหว่างที่ผมกำลังวิ่งมาจากหน้าห้างสรรพสินค้ากาดสวนแก้ว อยู่ ๆ ทางข้างหน้าก็เกิดหมอกลงจัดจนผมไม่สามารถมองเห็นได้ไกลเกินฝ่ามือครับ ด้วยความที่ผมไม่คุ้นทางก็เลยลองเปิด GPS ดู แต่ GPS ไม่สามารถระบุทิศทางได้ถูกต้อง หมุนมั่วไปหมด แบตโทรศัพท์เหลืออยู่ขีดเดียว ใจผมเสียเลยครับ กลัวจะไม่ได้ออกมาจากมิติพิศวงตรงนั้น

ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าผมใช้โทรศัพท์เครือข่ายดีแตก ผมเลยโทรหาคอลเซนเตอร์เพื่อขอความช่วยเหลือ อย่าถามนะว่าแนะนำกันอย่างไร ตอนนั้นผมตื่นเต้นมาก จำอะไรไม่ได้ แต่อยากขอบคุณน้องคอลเซนเตอร์มากที่ช่วยชีวิตผม (ฝากไว้ตรงนี้ว่าถ้าน้องยังโสดเรามาแต่งงานกันเถอะครับ ฮ่าาา) คอยให้คำแนะนำผมอยู่ตั้งเกือบชั่วโมง ถ้าไม่มีน้องเค้า ผมอาจจะไม่ได้รอดกลับมาเล่าให้ทุกท่านได้ฟังครับ

อ่อ ไม่ต้องถามหาหลักฐานนะ ตอนนั้นแบตเหลือขีดเดียว ผมไม่กล้าถ่ายรูปครับ