ตอนที่ 1
http://ppantip.com/topic/31242817
ตอนที่ 2
http://ppantip.com/topic/31245882
ถึงตอนสาม ความพลิกผัน เริ่มบังเกิด
จงอ่านเถิด สนุกดี อย่าหนีหาย
อนุญาต ลุกออกไป ห้องน้ำได้
ฉี่สบาย แล้วมานั่ง ดูหนังกัน
ในภวังค์ ฟังเสียง หัวใจเต้น
มองไม่เห็น สิ่งใด ไร้เส้นแสง
ส่วนร่างกาย ไม่ขยับ ดับสิ้นแรง
มีกำแพง เกราะกั้นกาย ให้นิ่งไป
เวลาผ่าน ไปสามวัน ฉันเริ่มฟื้น
สติคืน ร่างกาย ขยับได้
ส่วนตัวเกราะ เริ่มเปราะบาง บ้างแตกไป
ชกทำลาย ให้ยับเยิน เดินจากจร
สิ่งแรกเห็น เป็นดักแด้ ก้อนยักษ์ใหญ่
หันกลับไป ที่ทำพัง คล้ายรังหนอน
เจ้าหนอนคง พ่นใยพัน ตัวฉันก่อน
แล้วขย้อน ถักใย ให้ร่างกาย
ไม่นานนัก เกราะมันแตก แยกเป็นเสี่ยง
รังพังเกลี้ยง หลงเหลือ ผีเสื้อใหญ่
ระยะใกล้ อยากกรีดร้อง ต้องวัดใจ
ตั้งจิตไว้ ให้นิ่ง วิ่งตะบึง
ชั่วเพียงเสี้ยว วินาที ที่จิตนิ่ง
จิตเชื่อม link สื่อถึงกัน มันน่าทึ่ง
ได้ยินเสียง ในจิต คิดคำนึง
คำสั้นซึ้ง ขอบใจพี่ หัวสีนิล
หลังจากนั้น ท่านผีเสื้อ ก็บินไป
ทิ้งฉันให้ ยืนนิ่ง พิงก้อนหิน
สำรวจดู ไปทั่ว ตัวเปื้อนดิน
แผลหายสิ้น เหลือรอยไว้ ให้จำกัน
แผลเป็นใหญ่ ไล่ลงดู อยู่ที่ท้อง
เพ่งจ้องมอง ขนาดนั้น เท่ากำปั้น
ส่วนแผลอื่น ขนาดไซร้ ไม่สำคัญ
ที่แปลกนั้น คือแรงล้น ซนเป็นลิง
เริ่มค้นหา เจ้าชุดดำ ทำงานหนัก
ไม่ยึกยัก ยกก้อนหิน ปัดดินทิ้ง
แล้วก็พบ ศพเท่าเรา เบาเสียจริง
ตะลึงนิ่ง เมื่อถอดหัว น่ากลัวจัง
*** โปรดติดตาม ตอนต่อไป ***
ป่าอุกกาบาต ตอนที่ 3
ตอนที่ 2 http://ppantip.com/topic/31245882
ถึงตอนสาม ความพลิกผัน เริ่มบังเกิด
จงอ่านเถิด สนุกดี อย่าหนีหาย
อนุญาต ลุกออกไป ห้องน้ำได้
ฉี่สบาย แล้วมานั่ง ดูหนังกัน
ในภวังค์ ฟังเสียง หัวใจเต้น
มองไม่เห็น สิ่งใด ไร้เส้นแสง
ส่วนร่างกาย ไม่ขยับ ดับสิ้นแรง
มีกำแพง เกราะกั้นกาย ให้นิ่งไป
เวลาผ่าน ไปสามวัน ฉันเริ่มฟื้น
สติคืน ร่างกาย ขยับได้
ส่วนตัวเกราะ เริ่มเปราะบาง บ้างแตกไป
ชกทำลาย ให้ยับเยิน เดินจากจร
สิ่งแรกเห็น เป็นดักแด้ ก้อนยักษ์ใหญ่
หันกลับไป ที่ทำพัง คล้ายรังหนอน
เจ้าหนอนคง พ่นใยพัน ตัวฉันก่อน
แล้วขย้อน ถักใย ให้ร่างกาย
ไม่นานนัก เกราะมันแตก แยกเป็นเสี่ยง
รังพังเกลี้ยง หลงเหลือ ผีเสื้อใหญ่
ระยะใกล้ อยากกรีดร้อง ต้องวัดใจ
ตั้งจิตไว้ ให้นิ่ง วิ่งตะบึง
ชั่วเพียงเสี้ยว วินาที ที่จิตนิ่ง
จิตเชื่อม link สื่อถึงกัน มันน่าทึ่ง
ได้ยินเสียง ในจิต คิดคำนึง
คำสั้นซึ้ง ขอบใจพี่ หัวสีนิล
หลังจากนั้น ท่านผีเสื้อ ก็บินไป
ทิ้งฉันให้ ยืนนิ่ง พิงก้อนหิน
สำรวจดู ไปทั่ว ตัวเปื้อนดิน
แผลหายสิ้น เหลือรอยไว้ ให้จำกัน
แผลเป็นใหญ่ ไล่ลงดู อยู่ที่ท้อง
เพ่งจ้องมอง ขนาดนั้น เท่ากำปั้น
ส่วนแผลอื่น ขนาดไซร้ ไม่สำคัญ
ที่แปลกนั้น คือแรงล้น ซนเป็นลิง
เริ่มค้นหา เจ้าชุดดำ ทำงานหนัก
ไม่ยึกยัก ยกก้อนหิน ปัดดินทิ้ง
แล้วก็พบ ศพเท่าเรา เบาเสียจริง
ตะลึงนิ่ง เมื่อถอดหัว น่ากลัวจัง
*** โปรดติดตาม ตอนต่อไป ***