" ลืมตาได้เเล้ว เราถึงเมืองดิลาเเล้ว " เสียงของนักเดินทางดังขึ้นเรียกให้เด็กสาวลืมตาขึ้น. . . เบื้องหน้าของเธอ คือ เมืองที่เหมือนเคยยิ่งใหญ่ที่ตอนนี้กลับเป็นเหมือนเมืองร้าง ตามยอดปราสาทถูกคลุมไปด้วยหิมะมากมาย ราวกับเป็นที่พำนักของราชินีหิมะ

" รีบเดินได้เเล้ว เราต้องไปถึงหอนาฬิกากลางเมืองก่อนค่ำ " ชายหนุ่มหันมาบอกกับเด็กสาว ก่อนจะนำหน้าไปยังจุดหมายที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง

" ทำไม ที่นี้ถึงมีเเต่หิมะอย่างเดียวล่ะคะ ผู้คนหายไปไหนหมด มันแปลกมากไม่มีเเม้เเต่เสียงนกเลย "

"ที่นี้อยู่ใต้คำสาปของเเม่มดดินเเดนเหนือ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่เมืองนี้จะหลับไหลไปตลอดกาล ยกเว้นเเต่ผู้ดูแลหอระฆังที่เรากำลังไปที่นั้น "

" เเม่มดดินเเดนเหนือ ? "

" ใช่ เมืองนี้อยู่ใกล้กับที่พำนักของดินแดนเหนือ ที่นั้นเป็นดินแดนที่หิมะจะปกคลุมตลอดเวลา สายพลังที่เเม่มดนี้ใช้มากที่สุดก็คงหนีไม่พ้น หิมะ" ชายหนุ่มอธิบายก่อนจะหยุดตรงหน้าหอระฆังเก่าๆที่ดูเหมือนหิมะจะไม่สามารถทำอะไรได้  เขาเคาะประตูหอระฆังสามครั้ง ก่อนจะเปิดมันเข้าไป  

" ยินดีต้อนรับสู่หอระฆัง " เสียงใสดังขึ้นเหนือนักเดินทางเเละเด็กสาว ทั้งสองเงยหน้าขึ้นไปก็พบ ร่างของหญิงสาวนั่งอยู่บนคานไม้

" เจ้านั้นส่งพวกเธอมาสินะ นั่งก่อนสิ " หญิงสาวที่เพิ่งปรากฏตัวขึ้นมา เชิญให้ทั้งสองนั่งบนเก้าอี้นวมสีม่วงที่ตั้งอยู่ข้างๆ

" ฉัน ชื่อ เทียร่า เป็นคนดูแลหอระฆังเเห่งนี้ หอแห่งนี้เป็นสถานที่เดียวที่ไม่โดนคำสาปของเเม่มดดินเเดนเหนือ ดังนั้น มันจะกลายเป็นที่อาศัยของพวกเธอชั่วคราวในขณะที่พวกเธออยู่ที่นี้ "

" เป็นเกียรติที่ได้พบครับ ผม ชื่อ ทาบิล ส่วน เธอคนนั้น ไทเอล ครับ "  ชายนักเดินทางกล่าวเเนะนำตัว

" นักเดินทางกับสาวน้อยเเห่งกาลเวลา ดูเป็นคู่เดินทางที่เหมาะสมดีนะ " เทียร่ากล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดี

" พวกเจ้าทั้งสองรู้เรื่อง เจ้าหญิงนิทรา ใช่ไหม ข้าได้ยินมาว่าพวกพ่อเเม่ชอบเล่าให้ลูกๆฟังก่อนเข้านอน " เด็กสาวข้างชายหนุ่มพยักหน้า

" เรื่องราวของเมืองนี้ สาเหตุที่ทำให้เมืองเป็นเเบบนี้ ก็คล้ายกับนิทานที่พวกเจ้าเคยได้ยินเเหละ แต่มันเกิดขึ้นนานมากแล้ว เเละคนที่ช่วยเจ้าหญิงก็ไม่ใช่เจ้าชายด้วย "

" แสดงว่า เรื่องราวนี้ก็จบลงด้วยความสุขสิคะ " เทียร่าส่ายหน้ากับคำพูดของเด็กสาว

" มันจะจบ ถ้าพวกเธอทั้งสองสามารถแก้ไขอะไรบางอย่างได้ทัน  รู้ไหมว่า เจ้าชาย เจ้าหญิง เเละ เเม่มด มีความเกี่ยวข้องกันที่นิทานไม่ได้กล่าวไว้ บนปราสาทเเห่งนั้น ร่างของเจ้าหญิงก็ยังคงหลับไหลอยู่บนนั้น รอเวลาที่ใครสักคนจะมาปลดคำสาปนั้นออกซะ ส่วนเเม่มดก็ถูกพันธะบางอย่างผูกมัดให้หลับไหลอยู่ในโลงน้ำเเข็งที่อยู่ภายในคุกใต้ดิน เเละเจ้าชายก็ออกเดินทางไปในดินเเดนที่เเสนไกล เพื่อตามหาบางอย่างที่จะนำมาเเก้ไขสิ่งที่ตนเองได้ทำลงไป คราวนี้เขาจะต้องเป็นฝ่ายเลือกว่าจะช่วยเเม่มด หรือ เจ้าหญิง "

" ช่วยเเม่มด หรือ เจ้าหญิง หรอคะ " เด็กสาวเอ่ยอย่างประหลาดใจ

" ใช่. . . . ข้าลืมบอกพวกเจ้าไปว่า ที่จริงเเล้ว เเม่มดนั้น หลงรักเจ้าชายมาก่อน เธอยึดคำมั่นที่เจ้าชายให้สัญญาไว้ ก่อนที่เจ้าชายจะจากไป และไม่นานเธอก็ได้ยินข่าวร้าย คือ เจ้าชายกำลังเเต่งงานกับเจ้าหญิง ในวันหมั้นนั้น แม่มดไปปรากฏตัว พร้อมกับทวงถามคำสัญญาจากเจ้าชาย
เเต่เจ้าชายกลับปฏิเสธ พร้อมกับไล่เเม่มดไป ด้วยความโกรธ เธอจึงร่ายคำสาปให้เจ้าหญิงนั้นจะสิ้นพระชนน์ในวันเเต่งงาน พร้อมกับหายลับไป หลังจากที่เเม่มดหายลับไปนั้น เจ้าชายก็สั่งให้พวกทหารนั้นตามล่าเเม่มดมาลงโทษ เเต่เธอก็หนีไปในที่ไกลเเสนไกล เกินกว่าที่พวกทหารจะคิดได้ ..... และไม่นานวันเเต่งงานก็มาถึง เเน่นอนว่าคำสาปก็ทำตามกลไกของมัน เจ้าหญิงสิ้นพระชนน์ทันทีที่มือเเตะกับเข็มปั่นด้าย หากเเต่มีใครบางคนช่วยเจ้าหญิงเอาไว้ ในการร่ายคำสาปของเเม่มดนั้น กำหนดไว้ว่าหากเลือดของเจ้าหญิงหยดลงพื้นเกิน สามหยดเมื่อไร เจ้าหญิงจะสิ้นพระชนน์ทันที คนที่ช่วยเจ้าหญิงนั้นคือ องค์รักษ์ประจำตัวของเจ้าหญิง เขาอุ้มร่างของเจ้าหญิงเเละ ซับเลือดที่นิ้วของเจ้าหญิงได้ทันเวลาพอดี ดังนั้นเจ้าหญิงจึงไม่สิ้นพระชนน์ แต่เพียงเเค่หลับไหลไปเท่านั้น เมื่อ เจ้าชายได้ทราบข่าว เขาก็ได้ตรงไปยัง กระท่อมหลังเล็กๆที่เป็นสถานที่พบกับเเม่มดไปครั้งเเรก เจ้าชายหมายจะสังหารแม่มด เพราะ เขาเชื่อว่าหากแม่มดตาย ทุกอย่างก็จะดีขึ้น เเต่สิ่งที่เจ้าชายพบ คือ ร่างของหญิงสาวที่เขาพบเมื่อหลายปีที่เเล้ว หญิงสาวที่เป็นรักแรกของเจ้าชาย นั่งรอเขาด้วยความสงบ  เธอยิ้มให้เขา ก่อนที่จะหลับตาลง กลายร่างเป็นเเม่มดที่นั่งเเทนที่ เธอหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด ราวกับตอกย้ำอะไรบางอย่าง ที่เจ้าชายผิดสัญญากับเธอ เรื่องราวหลังจากนั้นไม่มีใครทราบ รู้เเต่เพียงว่า เจ้าชายกลับมาพร้อมกับร่างของเเม่มดที่กลับสภาพกลายเป็นหญิงสาวธรรมดา ที่หลับไหลภายในน้ำเเข็งที่ล้อมตัวเธอเอาไว้ เจ้าชายสั่งให้ทหารนำร่างนั้นไปไว้ที่คุกใต้ดิน ก่อนจะออกเดินทางจากเมืองนี้ไป "

" แล้วสิ่งที่เราต้องเเก้ไข คือ อะไรคะ " เด็กสาวถามขึ้น

" นาฬิกาพกของเธอ สามารถช่วยเเก้อะไรบางอย่างได้ เเม่มดผู้สูญศรัทธากับความรัก เเละ เจ้าชายผู้ลืมเลือนรักครั้งเเรก สิ่งนั้นมันเกิดจากใครสักคนที่ต้องการทำให้ ได้ผลประโยชน์ทางการเมือง ของทั้งสองอณาจักร ดังนั้นจึงตัดสินใจ ผสม อะไรบางอย่างให้เจ้าชายดื่มหลังจากกลับมาจากการล่าสัตว์แล้ว "

" แสดงว่าเรื่องราวทั้งหมด ก็เพียงเเก้เเค่ให้เจ้าชายไม่ต้องดื่มน้ำอะไรนั้นใช่ไหมครับ "

" ใช่ เเต่มันก็คงไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก เพราะหลังจากที่เธอแก้เเล้ว สิ่งที่เธอต้องทำต่อไป คือ สืบให้ได้ว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง เเต่ก็ไม่ต้องถึงจับตัวได้หรอกนะ "

" แล้วมันจะไม่ส่งผลเสียหรอคะ ฉันหมายถึง คนอื่นๆน่ะคะ "

" ไม่หรอก ที่นี้ถูกแช่เเข็งมานานเเล้ว เวลาไม่เดินมาตั้งหลายปีเเล้ว โลกนี้ถูกตัดขาดกับโลกคู่ขนานมานานมาก นานจนสามารถเปลี่ยนเรื่องราวทั้งหมดได้เลย " เทียร่าอธิบาย

" งานครั้งเเรก เลยนะเนี่ย " เด็กสาวพูดอย่างตื่นเต้น

" ฉันก็หวังว่า พวกเธอคงจะสามารถช่วยได้ไม่มากก็น้อยนะ หากเมืองนี้ถูกแช่ไว้นานกว่านั้น มันจะหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้ และเเน่นนอน ผลเสียที่ตามมาย่อมร้ายเเรงเเน่นอน " หญิงสาวอธิบายเพิ่ม ก่อนจะเสกที่นอนขึ้นมา

" วันนี้ พวกเธอคงจะเหนื่อยมากแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะ งานไว้ค่อยเริ่มพรุ่งนี้ก็ได้ "

" ขอบคุณคะ " เด็กสาวกล่าว เทียร่ายิ้มรับก่อนจะค่อยๆหายลับไป  เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ที่สามารถมองเห็นปราสาทได้ชัดเจน พร้อมกับความคิดที่คิดว่า ระหว่าง เเม่มด เจ้าหญิง เเละ เจ้าชาย ใครกันนะ ที่จะเจ็บปวดมากที่สุด หรือ ความจริงเเล้วเรื่องนี้อาจมีเงื่อนงำบางอย่างที่ซ่อนไว้อีก ?. . . . . . . .

    [center]ยังไม่จบตอนนะคะ มีต่อแน่นอนคะ เดี่ยวจะมาลงเพิ่มคะ ...... ยังไงก็คอมเม้นกันได้นะคะ