มีใครเคยซิ่วบ้างคะ ความรู้สึกตอนนั้นเป็นยังไง พ่อแม่เสียใจมากหรือเปล่า
ตอนนี้เราเรียนม.ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งค่ะ เอนท์ติดมาแบบฟลุกๆ แต่พอเรียนแล้วมันไม่ใช่เลยค่ะ ไม่ชอบมากๆ ไม่อยากเข้าเรียน รู้สึกทรมานทุกครั้งที่ทำงาน มีแค่อารมณ์อยากทำให้มันเสร็จๆพ้นๆไปมากกว่าตั้งใจทำให้งาน คิดจะซิ่วตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมแรกนะคะ แต่ยังพยายามทนทั้งที่เกรดได้แต่ c,d ตลอด
ท้อมาก แต่พ่อกับแม่เหมือนภูมิใจเอามากๆที่เราเอนท์ติดมหาลัยนี้ได้(ต่างจากเราค่ะ เราไม่รู้สึกภูมิใจถึงมันจะเป็นมหาลัยในฝันตามค่านิยมของใครหลายคนก็ตาม) เวลาใครถามว่าลูกเรียนอะไรพ่อก็ตอบอย่างภาคภูมิใจ เราเลยไม่กล้าพูดว่าอยากซิ่ว ยิ่งเห็นเวลาพ่อแม่ยิ้มเวลาท่านให้กำลังใจว่าสู้ๆนะ ยิ่งไม่กล้าพูด จะร้องไห้ด้วยซ้ำ
จนตอนนี้อยู่ปีสามแล้วค่ะ เกรดร่อแร่ใกล้รีไทร์ไม่ก็บวกเพิ่มเป็นจบ5ปี จะตื่นไปเรียนทีก็ทรมานที ยิ่งปัญหาหนักอยู่ตรงปีสี่ค่ะ ธีสิสจบเป็นอะไรที่โหดมาก นึกภาพตัวเองเผชิญมันในปีหน้าแค่คิดก็เครียดแล้ว(แค่ปีสามก็ไมเกรนจะกินแล้ว รู้สึกแทบฝืนไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำTT)
แล้วอีกอย่างคือเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอยากเรียนอะไร เราเป็นคนชอบอนิเมชั่นชอบวาดการ์ตูนมาตั้งแต่เด็ก พอลองหาข้อมูลคณะใหม่ๆเลยมีความคิดอยากซิ่วไปเรียนdigital artของม.รังสิต อยากไปเรียนให้เป็นเรื่องเป็นราว เราไม่ได้สนใจเรื่องค่านิยมมหาลัยรัฐ/เอกชนอยู่แล้ว คิดดูแล้วสายนี้เวลาทำงานน่าจะวัดกันที่ฝีมือกับพอร์ทงานเป็นหลักค่ะ เราเลยไม่รู้จะเอาปริญญาม.รัฐหรูๆมาทำไม สู้ซิ่วแล้วเอาเวลาหนึ่งปีที่ต้องทนเรียนต่อให้จบเอาไปรีบเริ่มตั้งต้นใหม่ดีกว่า
แต่ปัญหาหลักก็อยู่ที่..พ่อแม่ กว่าจะส่งเราเรียนมาถึงตรงนี้ก็เสียเงินไปมาก เรื่องเงินไม่เท่าไหร่ ที่สำคัญคือกลัวพ่อแม่ผิดหวังมากๆค่ะ กลัวท่านเสียใจ ไหนจะเรื่องค่านิยมอีกเราไม่สนแต่ไม่แคร์แทนท่านเลยก็ไม่ได้ ถ้าเราดื้อจะซิ่วให้ได้คิดว่ายังไงสุดท้ายพ่อแม่ก็ยอม แต่เรารู้ว่าท่านต้องคิดมากแน่ถึงจะไม่บอกออกมาตรงๆก็เถอะ งานด้านอนิเมชั่นมันก็ไม่มั่นคงด้วย
ความรู้สึกตอนนี้เลยอยู่ในสถานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ได้แต่นอนอึนไปวันๆ
มีใครเคยซิ่วบ้างคะ ความรู้สึกตอนนั้นเป็นยังไง พ่อแม่เสียใจมากหรือเปล่า
ตอนนี้เราเรียนม.ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งค่ะ เอนท์ติดมาแบบฟลุกๆ แต่พอเรียนแล้วมันไม่ใช่เลยค่ะ ไม่ชอบมากๆ ไม่อยากเข้าเรียน รู้สึกทรมานทุกครั้งที่ทำงาน มีแค่อารมณ์อยากทำให้มันเสร็จๆพ้นๆไปมากกว่าตั้งใจทำให้งาน คิดจะซิ่วตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมแรกนะคะ แต่ยังพยายามทนทั้งที่เกรดได้แต่ c,d ตลอด
ท้อมาก แต่พ่อกับแม่เหมือนภูมิใจเอามากๆที่เราเอนท์ติดมหาลัยนี้ได้(ต่างจากเราค่ะ เราไม่รู้สึกภูมิใจถึงมันจะเป็นมหาลัยในฝันตามค่านิยมของใครหลายคนก็ตาม) เวลาใครถามว่าลูกเรียนอะไรพ่อก็ตอบอย่างภาคภูมิใจ เราเลยไม่กล้าพูดว่าอยากซิ่ว ยิ่งเห็นเวลาพ่อแม่ยิ้มเวลาท่านให้กำลังใจว่าสู้ๆนะ ยิ่งไม่กล้าพูด จะร้องไห้ด้วยซ้ำ
จนตอนนี้อยู่ปีสามแล้วค่ะ เกรดร่อแร่ใกล้รีไทร์ไม่ก็บวกเพิ่มเป็นจบ5ปี จะตื่นไปเรียนทีก็ทรมานที ยิ่งปัญหาหนักอยู่ตรงปีสี่ค่ะ ธีสิสจบเป็นอะไรที่โหดมาก นึกภาพตัวเองเผชิญมันในปีหน้าแค่คิดก็เครียดแล้ว(แค่ปีสามก็ไมเกรนจะกินแล้ว รู้สึกแทบฝืนไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำTT)
แล้วอีกอย่างคือเริ่มรู้ตัวแล้วว่าอยากเรียนอะไร เราเป็นคนชอบอนิเมชั่นชอบวาดการ์ตูนมาตั้งแต่เด็ก พอลองหาข้อมูลคณะใหม่ๆเลยมีความคิดอยากซิ่วไปเรียนdigital artของม.รังสิต อยากไปเรียนให้เป็นเรื่องเป็นราว เราไม่ได้สนใจเรื่องค่านิยมมหาลัยรัฐ/เอกชนอยู่แล้ว คิดดูแล้วสายนี้เวลาทำงานน่าจะวัดกันที่ฝีมือกับพอร์ทงานเป็นหลักค่ะ เราเลยไม่รู้จะเอาปริญญาม.รัฐหรูๆมาทำไม สู้ซิ่วแล้วเอาเวลาหนึ่งปีที่ต้องทนเรียนต่อให้จบเอาไปรีบเริ่มตั้งต้นใหม่ดีกว่า
แต่ปัญหาหลักก็อยู่ที่..พ่อแม่ กว่าจะส่งเราเรียนมาถึงตรงนี้ก็เสียเงินไปมาก เรื่องเงินไม่เท่าไหร่ ที่สำคัญคือกลัวพ่อแม่ผิดหวังมากๆค่ะ กลัวท่านเสียใจ ไหนจะเรื่องค่านิยมอีกเราไม่สนแต่ไม่แคร์แทนท่านเลยก็ไม่ได้ ถ้าเราดื้อจะซิ่วให้ได้คิดว่ายังไงสุดท้ายพ่อแม่ก็ยอม แต่เรารู้ว่าท่านต้องคิดมากแน่ถึงจะไม่บอกออกมาตรงๆก็เถอะ งานด้านอนิเมชั่นมันก็ไม่มั่นคงด้วย
ความรู้สึกตอนนี้เลยอยู่ในสถานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ได้แต่นอนอึนไปวันๆ