ณ งานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ที่บริษัท จัดปาร์ตี้กันสนุกสนาน และแน่นอนก็ต้องมีสุรา(ไม่มีนารี)คละเคล้ากันไป...
มองนาฬิกา เกือบตีสองแล้ว งานเลี้ยงก็ต้องเลิกราแยกย้ายกันกลับบ้าน ในขณะที่สถานะผู้อื่นมากันเป็นคู่ๆ มากันเป็นแก๊งค์บ้าง ก็ให้คนที่ไม่ได้ดื่มขับรถกลับไปส่งให้
ไอ้ผมก็บ้านอยู่คนละฝั่งกับคนอื่น ไม่มีใครแวะไปส่งได้ และด้วยความเกรงใจของผม ใครถามผมว่าไปส่งมั้ย คำเดียวที่ผมตอบก็คือ..."ไม่เป็นไร ผมไม่เมา กลับได้"
โดยที่รู้อยู่แก่ใจตัวเองว่า "ไม่ไหว"
คลำหากุญแจรถ เข้าไปนั่งในรถ สตาร์ทรถ ตั้งสติ จับพวงมาลัยให้มั่น เตรียมใส่เกียร์....
"บังเอิญ"...ต้องใช้คำว่าบังเอิญ เหลือบไปมองกระจกหลัง...เห็นรูปลูกสาวในชุดตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร์ ที่คุณแม่เค้าฝากให้เอาไปทำกรอบวิทยาศาสตร์จะเอามาติดที่ผนังบ้าน วางไว้ที่เบาะหลัง...
ผมไม่รอช้าที่จะบิดกุญแจรถ ดับเครื่อง ล็อค ตรวจตราดูความเรียบร้อย (รถจอดบนตึกที่ออฟฟิต) แล้วลงมาข้างล่างด้วยความเมามาย แค่ลงบันไดยังจะเกือบล้ม
มายืนรอข้างถนนโบกรถ TAXI กลับบ้าน หลังจากขึ้นแท็กซี่ ผมก็บอกจุดหมายที่ผมจะไปให้พี่โชเฟอร์ และหลังจากนั้นรู้สึกตัวอีกทีคือผมอยู่หน้ารั้วบ้านแล้ว จำได้คร่าวๆว่ามิเตอร์ขึ้น 429 บาท....!! (จากปกติเคยขึ้น ประมาณ 180 บาท) ควักแบงค์ห้าร้อยให้โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมได้เงินทอนรึยัง?
ไม่รู้ว่าผมเข้าในบ้านได้ยังไง และยังคาใจกับค่าแท็กซี่ แต่....ร่างกายมันไม่ไหวจริงๆ
เช้ามา ได้ยินเสียงพูดคุยของลูกดังลั่นบ้านตามประสาเด็กๆ แล้วคุณภรรยาก็มาปลุกให้ไปส่งลูกไปโรงเรียน คุณลูกสาวก็ขึ้นมาบนเตียงหอมแก้มคุณพ่อ(ทั้งๆที่ผมคิดว่าปากผมเหม็นมากในขณะนั้น) แล้วลูกสาวก็ทวงถามถึงรูปถ่ายที่พ่อบอกจะเอามาให้
ผมตั้งสติได้ทันใดนั้น ก็ต้องยอมรับว่าต้องผิดสัญญากับลูกไป1วันเรื่องรูปที่จะเอามาติดบ้าน อันนี้ผิดข้อที่1
ผิดข้อที่2 ผมเมามายไร้สติ โดยไม่ได้บอกทางบ้านเลยว่าจะกลับตอนไหน กลับยังไง และยังจะพยายามขับรถกลับเอง ทั้งๆที่รู้ตัวว่าไม่ไหว
ผิดข้อที่3 ผิดที่ผมไม่ได้ท้วงติงเรื่องค่าแท็กซี่ แต่...คิดในมุมกลับกัน ต่อให้ค่าแท็กซี่เป็นพัน แลกกับการที่ผมได้กลับมาหาลูกที่บ้านได้โดยปลอดภัย จะเสียเงินเท่าไหร่ผมคงจะไม่เสียดาย
ถ้าเมื่อคืนผมฝืนดันทุรังขับรถกลับเอง วันนี้ผมคงจะไม่ได้มาตั้งกระทู้นี้แน่นอน และจะมีใครข้างหลังผมต้องเสียใจอีกกี่คนไม่รู้
ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านกระทู้สารภาพบาปของผมครับ...
เมื่อคืนผม"เมา"ครับ แล้วกลับบ้านเองได้ด้วย
มองนาฬิกา เกือบตีสองแล้ว งานเลี้ยงก็ต้องเลิกราแยกย้ายกันกลับบ้าน ในขณะที่สถานะผู้อื่นมากันเป็นคู่ๆ มากันเป็นแก๊งค์บ้าง ก็ให้คนที่ไม่ได้ดื่มขับรถกลับไปส่งให้
ไอ้ผมก็บ้านอยู่คนละฝั่งกับคนอื่น ไม่มีใครแวะไปส่งได้ และด้วยความเกรงใจของผม ใครถามผมว่าไปส่งมั้ย คำเดียวที่ผมตอบก็คือ..."ไม่เป็นไร ผมไม่เมา กลับได้"
โดยที่รู้อยู่แก่ใจตัวเองว่า "ไม่ไหว"
คลำหากุญแจรถ เข้าไปนั่งในรถ สตาร์ทรถ ตั้งสติ จับพวงมาลัยให้มั่น เตรียมใส่เกียร์....
"บังเอิญ"...ต้องใช้คำว่าบังเอิญ เหลือบไปมองกระจกหลัง...เห็นรูปลูกสาวในชุดตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร์ ที่คุณแม่เค้าฝากให้เอาไปทำกรอบวิทยาศาสตร์จะเอามาติดที่ผนังบ้าน วางไว้ที่เบาะหลัง...
ผมไม่รอช้าที่จะบิดกุญแจรถ ดับเครื่อง ล็อค ตรวจตราดูความเรียบร้อย (รถจอดบนตึกที่ออฟฟิต) แล้วลงมาข้างล่างด้วยความเมามาย แค่ลงบันไดยังจะเกือบล้ม
มายืนรอข้างถนนโบกรถ TAXI กลับบ้าน หลังจากขึ้นแท็กซี่ ผมก็บอกจุดหมายที่ผมจะไปให้พี่โชเฟอร์ และหลังจากนั้นรู้สึกตัวอีกทีคือผมอยู่หน้ารั้วบ้านแล้ว จำได้คร่าวๆว่ามิเตอร์ขึ้น 429 บาท....!! (จากปกติเคยขึ้น ประมาณ 180 บาท) ควักแบงค์ห้าร้อยให้โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมได้เงินทอนรึยัง?
ไม่รู้ว่าผมเข้าในบ้านได้ยังไง และยังคาใจกับค่าแท็กซี่ แต่....ร่างกายมันไม่ไหวจริงๆ
เช้ามา ได้ยินเสียงพูดคุยของลูกดังลั่นบ้านตามประสาเด็กๆ แล้วคุณภรรยาก็มาปลุกให้ไปส่งลูกไปโรงเรียน คุณลูกสาวก็ขึ้นมาบนเตียงหอมแก้มคุณพ่อ(ทั้งๆที่ผมคิดว่าปากผมเหม็นมากในขณะนั้น) แล้วลูกสาวก็ทวงถามถึงรูปถ่ายที่พ่อบอกจะเอามาให้
ผมตั้งสติได้ทันใดนั้น ก็ต้องยอมรับว่าต้องผิดสัญญากับลูกไป1วันเรื่องรูปที่จะเอามาติดบ้าน อันนี้ผิดข้อที่1
ผิดข้อที่2 ผมเมามายไร้สติ โดยไม่ได้บอกทางบ้านเลยว่าจะกลับตอนไหน กลับยังไง และยังจะพยายามขับรถกลับเอง ทั้งๆที่รู้ตัวว่าไม่ไหว
ผิดข้อที่3 ผิดที่ผมไม่ได้ท้วงติงเรื่องค่าแท็กซี่ แต่...คิดในมุมกลับกัน ต่อให้ค่าแท็กซี่เป็นพัน แลกกับการที่ผมได้กลับมาหาลูกที่บ้านได้โดยปลอดภัย จะเสียเงินเท่าไหร่ผมคงจะไม่เสียดาย
ถ้าเมื่อคืนผมฝืนดันทุรังขับรถกลับเอง วันนี้ผมคงจะไม่ได้มาตั้งกระทู้นี้แน่นอน และจะมีใครข้างหลังผมต้องเสียใจอีกกี่คนไม่รู้
ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านกระทู้สารภาพบาปของผมครับ...