ปกติเราเป็นคนไม่(ค่อย)เชื่อพวกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ไม่เคยลบหลู่นะคะ...
  เมื่อวานเราและเพื่อนทั้งห้องไปกล่าวสาบานเพื่อความบริสุทธิ์ใจของแต่ละคน แต่เรา(บน)เพิ่มเอาไว้ส่วนตัวว่า..

"ขอให้ข้าพเจ้ารู้ตัวคนที่ขโมยโทรศัพท์และเงินของข้าพเจ้าไป ถ้าข้าพเจ้ารู้ตัวคนเอาไป ข้าพเจ้าจะถวายน้ำแดง จำนวน 1 ลังค่ะ"

  ซึ่งวันนี้ตอนเช้าเราพูดลอยๆว่า "พระวิษณุจะช่วยได้จริงหรอ?" ไม่มีเจตนาลบหลู่ เพียงเพราะเราชอบเห็นอะไรด้วยตาตัวเองค่ะ
แล้ววันนี้ตอนเย็น เราเดินออกมาจากห้องเรียน รองเท้าเราโดนสลับไป !!!
เราเลยตะโกนว่า(คำหยาบขออภัย) "รองเท้ากูหาย ขอดูตีนพวกทุกคนหน่อย"

แล้วเราก็เดินดูทุกคน จนเราตัดใจว่าอาจจะโดนขโมย(อีก)ก็ได้

ซึ่งก่อนหน้านี้เราโดนขโมยร้องเท้าแตะ!(ย้ำว่ากาก) เรากำลังจะเดินลงบันได้
แต่หางตาเราดันตวัดไปเจอเพื่อนในกลุ่มเราคนนึง เขานั่งเงียบอยู่ตรงเก้าอี้หน้าห้องเรียน..
เราเลยมองเท้าเขา พบว่าหัวรองเท้ามันดูงอนๆ เหมือนของเราเลย!
เราเลยขอดู..  แต่เขากลับไม่ให้ดูแถมยืนยันว่าเป็นของตัวเองซะ 100%

แต่เราไม่รอ ด้วยความที่เราปากว่ามือถึง ดึงรองเท้ามาดูเอง พบว่ารองเท้าคู่นี้ข้างขวา มีรอยขูดยาว

  คนเราคง ไม่ใส่รองเท้าซื้อใหม่วันแรกแล้วเดินตกท่อน้ำ เหมือนกันเกือบทุกคนหรอกใช่มั้ย? เราจำรอยนั้นได้ค่ะ!
แต่เขาบอกว่าให้ไปหยิบอีกคู่มาให้ดู เราก็เดินไปหยิบมาวางให้ เขาหยิบมาพลิกข้างขวาให้ดูและบอกว่า
   "เนี่ยมันก็รอยเหมือนกัน เนี่ยของ!!" และยัดรองเท้ามาให้เรา แต่เราจำได้ว่าเมื่อวานตอนกลับบ้าน

เรานึกยังไงไม่รู้ ยกรองเท้ามาหมุนดู(?) แล้วพบว่า พื้นรองเท้ามันเริ่มสึก คือเหล็กโผล่ออกมาแล้ว...

ก็เลยจัดการหยิบข้างซ้ายมาหงายดู พบว่าใช่!! นี่ของเรา 99.99% เข้าไปแล้ว *00*
   "เนี่ยกูจำได้ว่านี่ของกู" เราเลยพูดเพราะเราแน่ใจและบริสุทธิ์ใจว่าเป็นของเรา
เพื่อนอีกคนเลยบอกว่าให้เขาลองใส่รองเท้าคู่ของเขา(คู่ที่เราหยิบมา)ดู ถ้ามันบานแสดงว่าใช่คู่เขา
เขาใส่มันแบบเงียบๆไม่พูดอะไร และรีบชักเท้าออก และบอกว่าไม่ใช่ของตัวเองและยืนยันว่า คู่ของเราเป็นของเขา..

แต่พอเราลองสวมรองเท้าเราไป "เนี่ยคู่กูแล้วล่ะ อย่ามั่ว" เราพูดเพราะอีก 1%ที่เหลือมันครบเพราะรองเท้าเรา เราจำสัมผัสได้
(หลายคนอาจจะจำสัมผัสรองเท้าตัวเองได้ เวลาใส่มันแล้วไปลองใส่คู่ที่ไม่ใช่ของตัวเอง มันแตกต่างกัน)

แล้วเพื่อนอีกคนก็พูดว่าจำรองเท้าของเราได้ และอีกคนที่ยืนอยู่ก็จำรองเท้าของเขาได้เหมือนกัน
ตอนนั้นเขาเงียบ และพูดแต่ คู่ของเราคือของเขา แต่เราไม่สนใจเพราะมันอยู่กับเท้าเราแล้วมันพอดี ลงตัว 100% แล้ว...

  จังหวะเดียวกับที่อาจารย์เดินมาปล่อยให้กลับบ้านพอดี..
เราเลยโชคดี ถูกปล่อยก่อนเพื่อนเพราะเดินไปหน้าประตูพอดี

  ขณะที่เดินมาตลอดทางออกนอกวิทลัยเราคิดในใจตลอด หรือนี่อาจเป็นเพราะองค์พระวิษณุ
ที่ช่วยให้เราเจอของที่หาย ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร..





   ครั้งก่อนที่เราโทรศัพท์หาย เพื่อนเรามีก๋งที่เหมือนมีวิชา เดาลักษณะของคนขโมยได้ คือ ' สูง ขาว โปร่ง '(ซึ่งเราไม่รู้ว่าเป็นยังไง?)
แต่พอครั้งนี้ ถึงเราจะได้คืน แต่เราก็ขอให้เพื่อนโทรหาก๋งเพื่อเช็คดูว่าคนเอาไปลักษณะ ใช่คนเดียวกันมั้ย? ปรากฏว่าใช่!
' สูง ขาว โปร่ง ' คนเดียวกัน ก๋งเพื่อนพูดแบบนี้เลย ...

แล้วที่ทุกคนไปสาบานกันเมื่อวาน คนที่เงินหายคือคนที่เอารองเท้าเราไปค่ะ
เขาท้องอยู่เลยสาบานไม่ได้(เขาบอกว่าแม่ไม่ให้ทำอะไรแบบนี้กลัวจะเข้าเด็กในท้อง)น่ะค่ะ







(เราไม่ค่อยพูดคะ/ค่ะในที่สาธารณะน่ะ เพราะนิสัยห้าวๆกวนๆ เลยไม่ค่อยชินกับเวลาพูดอะไรเป็นพิธีแบบนี้ = =' ถ้าฟังดูแหม่งๆก็...)