มองท้องฟ้าวันนี้ดูสดใส
อยู่ไกลๆดูสง่าน่าอิจฉา
ลอยละล่องเล่นได้ทุกเวลา
มองสุดฟ้าก็เหลือบมองลงที่ดิน
ฉันยืนอยู่เหยียบดินถิ่นของฉัน
ฉันและมันอยู่ใต้ฟ้าทั้งสิ้น
ดินนี้ดำไม่เหมือนฟ้าสีสวยจริง
งามทุกสิ่งไม่เหมือนดินที่ก้มมอง
แดดเริ่มร้อนเรามีขาก็เดินเข้า
หลบใต้เงาใต้ร่มใบต้นไม้ใหญ่
แล้วดินเล่าเจ้าตากแดดแผดเผาไหม้
ไม่แปลกใจที่เจ้าดำคล้ำทั้งตัว
พอนั่งนึกเกิดเป็นดินน่าสงสาร
ทั้งทำงานก่อเกิดไม้ร่มใบใหญ่
ให้ฉันยืนนั่งเดินเล่นเป็นสุขใจ
ถ้ามิใช่เพราะผืนดินแล้วใครรือ
หรือที่แท้เกิดเป็นดินนั้นไม่ทุกข์
คงจะมีความสุขที่อยู่เฉย
ได้ทำสิ่งที่ดีงามตามอย่างเคย
เจ้าก็เลยนอนยิ้มเป็นสุขใจ
มานั่งนิ่งก็อดคิดอยู่ไม่ได้
ว่าตัวเรายังอยากไปบนฟ้าใส
บินกับนกนอนกับเมฆเขนกใจ
แล้วดินเล่าสิทธิ์ที่ไหนจะได้ทำ
นานแสนนานแล้วที่ดินอยู่ใต้ฟ้า
ลองเอ่ยถามดินเล่าเจ้าอยากไหม
นกบนฟ้าดูจะแสนสบายใจ
บินไปไหนก็มีฟ้าอยู่รอบตัว
เหมือนได้ยินเสียงดินยลยยินบอก
ไม่ได้หรอกเราต้องอยู่ข้างล่างเขา
มองตรงนี้ไม่ต้องไปให้ใกล้เค้า
แค่ได้มองเห็นเข้าเราสุขใจ
เอ๊ะหรือว่าพื้นดินหลงรักฟ้า
แค่มองหน้าก็สูญสิ้นทุกสิ่งหมอง
ขนาดไกลยังทำใกล้เหมือนได้ครอง
ได้แต่ลองคะนึงคิดพินิจดู
ไม่กล้าถามกลัวดินคิดว่ายุ่ง
เลยเดินมุ่งกลับไปที่อาศัย
ดินหลงรักท้องฟ้าได้อย่างไร
ทั้งที่กายห่างไกลกันเหลือเกิน
ถ้าฉันเป็นดินดำคล้ำสนิท
แต่หลงคิดรักฟ้าสีขาวใส
ถ้าเธอรู้เธอคงไม่พอใจ
พาลจะไม่สนใจไม่ใยดี
ฟ้าคือฟ้าดินคือดินดินคงรู้
แต่ยังคอยจ้องมองดูเผื่อความหวัง
แต่อย่างไรความฝันนั้นคงล้มพัง
เมื่อขอบฟ้านั้นกำลังลอยลับไป
ค่ำมืดแล้วฟ้าคงลาจากขอบฟ้า
ความมืดเริ่มมุ่งหน้ามาแทนที่
ฟ้าไปแล้วดินคงเหงาเศร้าชีวี
ดินจะผ่านพ้นคืนนี้ได้อย่างไร
ฉันหลับฝันเห็นหมู่ดาวพราวแทนฟ้า
มาแทนหน้าที่ฟ้าได้ฉะไหน
แต่ถึงเช้าดวงจันทร์คงลับไป
ขึ้นวันใหม่ฟ้าสดใสคงกลับมา
แต่กว่าจะถึงเวลาคงนานอยู่
ใจของดินจะสู้ดาวอย่างไรไหว
คงจะเหงาเปล่าเปลี่ยวเดียวดายใจ
น่าสงสัยจึงถามดินอีกซักครา
ดินบอกว่าแม้ไม่อยู่ก็เหมือนอยู่
พอเช้าตรู่ดาวเบื้องหน้าก็ลับหาย
แต่ใจคิดภาพฟ้าไม่เสี่อมคลาย
ดินทนได้เพราะจิตนี้รักจริง
พลันเล่าจบดินก็หันเข้าถามกลับ
คุณหล่ะครับแอบคิดถึงใครอยู่หรือ
ถึงได้คอยตามเราเข้าหารือ
ได้แต่อือแล้วเงยหน้ามองดาวตาม
เราถามกลับว่าคนเรารักกันได้
ถ้าไม่ใช่ด้วยตัวใกล้แล้วไรหรือ
ห่างแสนห่างไกลแสนไกลรักได้รือ
เอ๊ะหรือจริงแล้วรักแท้นั้นแน่นอน
ผมคิดว่าความรักคือการให้
ไม่ต้องหวังสิ่งใดให้สิ้นหวัง
ถ้าไม่ได้ดังฝันคงล้มพัง
เพราะฉะนั้นอย่าไปหวังให้มากมาย
ส่วนเรื่องระยะทางผมไม่รู้
ลองคิดดูผมอยู่ไกลขนาดไหน
ทำไมความรักของผมยังล้นใจ
พร้อมมอบให้แม้รู้ว่าไม่มีทาง
คิดดังนั้นระยะทางคงไม่เกี่ยว
เหลือสิ่งเดียวที่ยังอยู่คือความรัก
ขอบคุณดินขอบคุณฟ้าที่รู้จัก
ทำให้ฉันรู้ว่ารักคืออะไร
ทุกวันนี้เรามัวแต่จะรัก
แต่ไม่เคยรู้ว่ารักเป็นแบบไหน
รักแต่ตัวหรือว่ารักเพราะหัวใจ
ที่มีให้กันด้วยรักอย่างแท้จริง
อย่าไปสนว่าเค้าคงไม่รับรัก
ถ้าจะรักไม่ว่าไกลสักแค่ไหน
แม้ว่าเค้าจะไม่เคยสนใจ
เราก็คงรักต่อไปไม่เลิกรา
คิดดูแล้วฟ้ารักดินดินรักฟ้า
ฟ้าให้น้ำให้หยาดฝนดินสดใส
เหมือนรักเธอแค่เธอยิ้มฉันสุขใจ
นี่แหล่ะมั้งที่ทำให้ดินเพียงพอ
ชีวิตหนึ่งเกิดมาไม่นานนัก
หากจะรักไม่ต้องคิดไม่ต้องหวัง
รักแท้จริงคือรักยิ่งทรงพลัง
เติมความหวังให้เราก้าวเดินต่อไป
แม้วันนี้ยังไม่พบเจอรักแท้
แต่ไม่แน่วันหน้าได้ดังฝัน
แสงอาทิตย์เตือนให้ตื่นฉันลุกพลัน
มุ่งหน้าหันสู่ความคิดชีวิตจริง
ผมลองแต่งกลอนเกี่ยวกับความรักแบบให้แง่คิดอ่ะครับ ช่วยดูและวิจารณ์หน่อยนะ^^
อยู่ไกลๆดูสง่าน่าอิจฉา
ลอยละล่องเล่นได้ทุกเวลา
มองสุดฟ้าก็เหลือบมองลงที่ดิน
ฉันยืนอยู่เหยียบดินถิ่นของฉัน
ฉันและมันอยู่ใต้ฟ้าทั้งสิ้น
ดินนี้ดำไม่เหมือนฟ้าสีสวยจริง
งามทุกสิ่งไม่เหมือนดินที่ก้มมอง
แดดเริ่มร้อนเรามีขาก็เดินเข้า
หลบใต้เงาใต้ร่มใบต้นไม้ใหญ่
แล้วดินเล่าเจ้าตากแดดแผดเผาไหม้
ไม่แปลกใจที่เจ้าดำคล้ำทั้งตัว
พอนั่งนึกเกิดเป็นดินน่าสงสาร
ทั้งทำงานก่อเกิดไม้ร่มใบใหญ่
ให้ฉันยืนนั่งเดินเล่นเป็นสุขใจ
ถ้ามิใช่เพราะผืนดินแล้วใครรือ
หรือที่แท้เกิดเป็นดินนั้นไม่ทุกข์
คงจะมีความสุขที่อยู่เฉย
ได้ทำสิ่งที่ดีงามตามอย่างเคย
เจ้าก็เลยนอนยิ้มเป็นสุขใจ
มานั่งนิ่งก็อดคิดอยู่ไม่ได้
ว่าตัวเรายังอยากไปบนฟ้าใส
บินกับนกนอนกับเมฆเขนกใจ
แล้วดินเล่าสิทธิ์ที่ไหนจะได้ทำ
นานแสนนานแล้วที่ดินอยู่ใต้ฟ้า
ลองเอ่ยถามดินเล่าเจ้าอยากไหม
นกบนฟ้าดูจะแสนสบายใจ
บินไปไหนก็มีฟ้าอยู่รอบตัว
เหมือนได้ยินเสียงดินยลยยินบอก
ไม่ได้หรอกเราต้องอยู่ข้างล่างเขา
มองตรงนี้ไม่ต้องไปให้ใกล้เค้า
แค่ได้มองเห็นเข้าเราสุขใจ
เอ๊ะหรือว่าพื้นดินหลงรักฟ้า
แค่มองหน้าก็สูญสิ้นทุกสิ่งหมอง
ขนาดไกลยังทำใกล้เหมือนได้ครอง
ได้แต่ลองคะนึงคิดพินิจดู
ไม่กล้าถามกลัวดินคิดว่ายุ่ง
เลยเดินมุ่งกลับไปที่อาศัย
ดินหลงรักท้องฟ้าได้อย่างไร
ทั้งที่กายห่างไกลกันเหลือเกิน
ถ้าฉันเป็นดินดำคล้ำสนิท
แต่หลงคิดรักฟ้าสีขาวใส
ถ้าเธอรู้เธอคงไม่พอใจ
พาลจะไม่สนใจไม่ใยดี
ฟ้าคือฟ้าดินคือดินดินคงรู้
แต่ยังคอยจ้องมองดูเผื่อความหวัง
แต่อย่างไรความฝันนั้นคงล้มพัง
เมื่อขอบฟ้านั้นกำลังลอยลับไป
ค่ำมืดแล้วฟ้าคงลาจากขอบฟ้า
ความมืดเริ่มมุ่งหน้ามาแทนที่
ฟ้าไปแล้วดินคงเหงาเศร้าชีวี
ดินจะผ่านพ้นคืนนี้ได้อย่างไร
ฉันหลับฝันเห็นหมู่ดาวพราวแทนฟ้า
มาแทนหน้าที่ฟ้าได้ฉะไหน
แต่ถึงเช้าดวงจันทร์คงลับไป
ขึ้นวันใหม่ฟ้าสดใสคงกลับมา
แต่กว่าจะถึงเวลาคงนานอยู่
ใจของดินจะสู้ดาวอย่างไรไหว
คงจะเหงาเปล่าเปลี่ยวเดียวดายใจ
น่าสงสัยจึงถามดินอีกซักครา
ดินบอกว่าแม้ไม่อยู่ก็เหมือนอยู่
พอเช้าตรู่ดาวเบื้องหน้าก็ลับหาย
แต่ใจคิดภาพฟ้าไม่เสี่อมคลาย
ดินทนได้เพราะจิตนี้รักจริง
พลันเล่าจบดินก็หันเข้าถามกลับ
คุณหล่ะครับแอบคิดถึงใครอยู่หรือ
ถึงได้คอยตามเราเข้าหารือ
ได้แต่อือแล้วเงยหน้ามองดาวตาม
เราถามกลับว่าคนเรารักกันได้
ถ้าไม่ใช่ด้วยตัวใกล้แล้วไรหรือ
ห่างแสนห่างไกลแสนไกลรักได้รือ
เอ๊ะหรือจริงแล้วรักแท้นั้นแน่นอน
ผมคิดว่าความรักคือการให้
ไม่ต้องหวังสิ่งใดให้สิ้นหวัง
ถ้าไม่ได้ดังฝันคงล้มพัง
เพราะฉะนั้นอย่าไปหวังให้มากมาย
ส่วนเรื่องระยะทางผมไม่รู้
ลองคิดดูผมอยู่ไกลขนาดไหน
ทำไมความรักของผมยังล้นใจ
พร้อมมอบให้แม้รู้ว่าไม่มีทาง
คิดดังนั้นระยะทางคงไม่เกี่ยว
เหลือสิ่งเดียวที่ยังอยู่คือความรัก
ขอบคุณดินขอบคุณฟ้าที่รู้จัก
ทำให้ฉันรู้ว่ารักคืออะไร
ทุกวันนี้เรามัวแต่จะรัก
แต่ไม่เคยรู้ว่ารักเป็นแบบไหน
รักแต่ตัวหรือว่ารักเพราะหัวใจ
ที่มีให้กันด้วยรักอย่างแท้จริง
อย่าไปสนว่าเค้าคงไม่รับรัก
ถ้าจะรักไม่ว่าไกลสักแค่ไหน
แม้ว่าเค้าจะไม่เคยสนใจ
เราก็คงรักต่อไปไม่เลิกรา
คิดดูแล้วฟ้ารักดินดินรักฟ้า
ฟ้าให้น้ำให้หยาดฝนดินสดใส
เหมือนรักเธอแค่เธอยิ้มฉันสุขใจ
นี่แหล่ะมั้งที่ทำให้ดินเพียงพอ
ชีวิตหนึ่งเกิดมาไม่นานนัก
หากจะรักไม่ต้องคิดไม่ต้องหวัง
รักแท้จริงคือรักยิ่งทรงพลัง
เติมความหวังให้เราก้าวเดินต่อไป
แม้วันนี้ยังไม่พบเจอรักแท้
แต่ไม่แน่วันหน้าได้ดังฝัน
แสงอาทิตย์เตือนให้ตื่นฉันลุกพลัน
มุ่งหน้าหันสู่ความคิดชีวิตจริง