เคยคิดรึป่าวว่าทำไมความรู้สึกดี ความรู้สึกพิเศษที่เรามีให้คนอื่นหรือแม้แต่ตัวเราเองถึงเรียกว่า "ความรัก"
จริงอยู่ว่าใครที่ได้รับ ความรัก ก็ต้องมีความสุข แฮปปี้อยู่แล้ว ใครจะไม่ชอบให้คนอื่นมารักล่ะ?
แต่ปัญหาที่เกิดกับความรักคือ เมื่อรักไม่สมหวัง จะทำอย่างไรให้มีการตัดใจและเลิกรักได้ดังใจคิด
หลายคนอาจจะบอกว่าง่ายนิดเดียว แค่มองข้อเสียของใครคนนั้นให้เยอะหน่อย คิดแต่สิ่งไม่ดีที่เค้าทำซะก็จบ
อยากจะบอกว่ามันทำได้จริง แต่ไม่ใช่กับทุกคน ...อย่างที่เราเจอในตอนนี้

ถึงสถานะของคนสองคนคือ คบกันอยู่ ดูใจกันอยู่ หรือศึกษากันและกันอยู่ ก็ตาม
ก็ใช่จะแปลว่าทั้งสองคนจะแฮปปี้เสมอไป อาจมีน้อยใจบ้าง งอนบ้าง ตามสภาพอารมณ์ในแต่ละเหตุการณ์
เราเองก็เป็นคนนึงที่พยายามจะตัดใจจากแฟนของตัวเอง อย่าเพิ่ง งง นะ อ่านไม่ผิดหรอก
เรื่องของเรื่องก็คือเรากับแฟนคบกันถึงขั้นวางแผนอนาคตร่วมกันแล้ว แต่เราสองคนต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ซึ่งก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย เพราะต่างคนต่างคิดว่ายอมรับในความต่างที่เราไม่มีได้และไม่ใช่ปัญหาใหญ่
จนเมื่อเรารู้สึกรักแฟนเรามากขึ้น บวกกับความที่เป็นคนโรแมนติก พยายามจะทำอะไรเพื่อเซอร์ไพรส์แฟนทุกเทศกาล
ในขณะที่เค้าก็รักเรา แต่ไม่รู้ว่ามากรึเปล่า? เค้าไม่โรแมนติก ง้อไม่เป็น พูดไม่เก่ง และมีเหตุผลมาก(เกินไปรึเปล่า?)

เราชวนเค้าไปทานข้าวนอกบ้านเพราะอยากมีเวลาอยู่ด้วยกัน เติมความหวานให้กัน
แต่เค้าไม่ค่อยอยากไป เพียงเพราะว่าเราทานข้าวที่บ้านด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว
ในขณะที่เพื่อนโทรมาชวนสังสรรค์ กลับโอเคและไม่เห็นว่าเป็นปัญหาถ้าจะไป ... น้อยใจจัง

เราชอบโทรหาบ่อยๆ ไลน์หาบ่อยๆ ไม่ใช่เพราะเราว่างงานนะ เพราะพ่อเราโทรหาเราตลอดด้วยความคิดถึงเรา
แต่เค้ากลับบอกว่าไม่เจอกันแค่เวลาไปทำงาน เดี๋ยวเลิกงานก็เจอกันแล้ว ...น้อยใจจัง

นัดกับเราล่วงหน้าหลายวันบอกจะไปทำบุญ และทานข้าวในวันหยุด พอถึงเวลาก็ลืม แล้วก็เลยไม่ได้ไป
นัดกับเพื่อนนานแค่ไหนก็จำได้ไม่ลืม ออกก่อนเวลากลัวเพื่อนรอนาน  ...น้อยใจจัง

เราพยายามคุยกันและทำความเข้าใจกันและกันตลอด ว่าแต่ละคนคิดอย่างไร มีเหตุผลยังไงในแต่ละการกระทำ
ส่วนใหญ่เราเองก็ยอมรับว่า เรียกร้องความสำคัญให้กับตัวเองตลอดเวลา เพราะเรารักและใส่ใจเค้าตลอดเวลาเช่นกัน
เค้าเองก็บอกว่าโตๆกันแล้ว ใส่ใจเยอะแล้ว เยอะกว่านี้ไม่ได้แล้ว อย่างอแง ให้ต่างคนก็ต่างควรมีพื้นที่ส่วนตัวหน่อยนึงละกัน

เค้าก็คงอยากจะรักคนที่เข้าใจในสิ่งที่เค้าเป็น ส่วนเราก็เข้าใจเค้านะและอยากให้เค้าเข้าใจเราด้วย
เราเองก็ไม่อยากงอแง แค่บางทีอยากอ้อน อยากให้สนใจ อยากจะใช้เวลาด้วยกันเยอะๆ

หลายๆคนคงขัดใจ บอกถ้าต่างคนต่างเลิกกันไปน่าจะแฮปปี้นะ ท่าทางอาการหนักแล้วล่ะ
ก็จริง เราคิดจะเลิก คิดจะตัดใจ แต่เราทำไม่ได้ซักที วิธีต่างๆที่ใช้ มันใช้กับคนใจอ่อนอย่างเราไม่ได้
ส่วนตัวเค้าเองในบางครั้งที่ทะเลาะกัน ก็คงอยากเลิก แต่เค้าก็อยู๋กับเราตลอด ไม่เคยไปไหน
มีปากมีเสียงก็แค่ไม่นาน พอใจเย็นก็คุยกัน ดีกันเหมือนเดิม ลึกๆมันทำให้เราเชื่อว่าเค้าก็รักเราจริงๆ

แต่คงผิดที่เราเอง เพราะบางครั้งที่เราน้อยใจ เค้าก็ง้อไม่เป็น จนเราพาลคิดไปไกล ว่าไม่รักกัน
เราผิดที่มีนิสัยหญิงๆมากไป อ่อนไหวกับอะไรรอบข้างมากไป จนบางครั้งคิดว่าเค้าจะเข้าใจแต่ก็ไม่แปลกนะที่เค้าจะไม่เข้าใจ
เอาง่ายๆเราอาจจะเรียกร้องความรักมากเกินไป ในขณะที่เค้าเองก็ให้มาเยอะแล้วจนเคยบอกว่าให้มากกว่าทุกคนที่ผ่านมาด้วยซ้ำ

เรารักเค้า เค้ารักเรา ... แต่เราก็ยังอยากตัดใจทุกครั้งที่คิดว่าเค้าไม่มีเวลาให้ เราไม่สำคัญมากพอ เราเป็นคนสุดท้ายที่จะนึกถึง ทำนองนี้
ก็รู้นะว่าตัวเองฟุ้งซ่าน ก็คงเพราะรักมากเช่นกัน มันก็คือเหตุผลที่ไม่เคยตัดใจจากเค้าได้เลยซักครั้ง เพราะเราใจอ่อนกับความรักของ "เรา"

แค่อยากบอกเค้าจากใจจริงว่า ..."ขอโทษนะคะที่หนูดื้อกับเฮีย ที่หนูอ้อน ที่หนูอยากให้ใส่ใจกันก็เพราะหนูก็รักเฮียมากนะคะ"