โอ้ความเหงาร้าวลึกผนึกแน่น
ตอกเป็นแกนฝังในมองไม่เห็น
เจ็บปวดแปลบแสบร้อนซุกซ่อนเร้น
ไม่ว่างเว้นยอกแสยงทิ่มแทงใจ

ใบหน้ายิ้มพริ้มพรายคล้ายเริงรื่น
แต่ความขื่นแทรกซึมลืมไฉน
เหมือนเข็มร้อยคอยปักสักฤทัย
ทำเช่นไรจะถอนเข็มร้อยเล่มนี้

ถึงเวลามาพบประสบพักตร์
เหน็ดเหนื่อยนักปั้นหน้าว่าสุขี
เก็บถ้อยคำเก็บใจไว้ทุกที
ประหนึ่งมีแค่ที่เห็นเป็นเพื่อนกัน

ก็เธอมีคู่ครองรองรับอยู่
ได้เคียงคู่ชื่นชมภิรมย์ ฝัน
คนอยู่เดียวเปลี่ยวใจไปวันวัน
ก็คือฉันที่ก้มหน้าน้ำตานอง