เป็รนเรื่องสั้นเรื่องแรกที่แต่ง ฝากวิจารณ์และติชมด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ  



คูณคิดว่า เราจะแอบรักใครคนหนึงได้นานแค่ไหนค่ะ บางคนบอกว่า สองเดือน หนึ่งปี บ้าง แล้วแต่ความอดทนของแต่ละคน  สำหรับฉัน คือ หกปีค่ะ ขอแนะนำตัวก่อนน่ะค่ะ ฉันชื่อสายฝน ปัจจุปันทำงานที่บริษัทระหว่างประเทศค่ะ ชีวิตการทำงานก็เหมือนมนุษย์เงินเดือนทั่วไปมีทั้งความสุขและความทุกข์จนกระทั่งวันหนึงขณะที่ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสือในบ้าน บุรุษไปรษณีย์นำจดหมายฉบับหนึ่งมาให้มันทำให้ฉันคิดถึงใครบางคนที่อยู่ในความทรงจำกลับมาฉายในใจอีกคร้ัง

"ฝน ไปงานเลี้ยงรุ่นไหม" เสียงจากปลายสายถามด้วยความตื่นเต้น

"ไปสิ แหวนไม่ได้เจอกันตั้งนาน" ฉันตอบกลับไปอย่างอารมณ์ดีเพราะหลังจากเรียนจบเพื่อนๆต่างแยกย้ายกันไปทำงานทำให้เวลาเจอกันลำบากขึ้น

"โอเค งั้นเจอกันที่งานเสาร์นี้น่ะ" แหวนนัดแนะเสร็จก่อนวางสายหลังจากวางสาย ฉันก็รีบไปหาชุดเดรสที่จะใส่ไปงานในห้องนอน ขณะที่กำลังหานั้น สายตาก็มองไปเห็น ภาพถ่ายของเด็กสาวผูกผมหางม้ากับเด็กชายรูปร่างสูงรูปร่างผอมกำลังยิ้มให้กับกล้องอย่างร่าเริง เด็กสาวคือฉันในวัยนักศึกษาส่วนเด็กชายคือ เปเปอร์ นักบาสของคณะที่ร่าเริงและใจดีที่ฉันแอบรักมานานนั่นเอง  ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาเหมือนเพื่อนทั่วไป เราเป็นเพื่อนคนละกลุ่มกัน  แต่เขาเป็นคนที่เรียนและเล่นบาสเก่งทำให้มีรุ่นพี่และรุ่นน้องมาชอบมากมายและตัวฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่กลับไม่มีความกล้าพอแม้จะไปบอกชอบซักที ได้แต่แอบมองและช่วยเหลือเขาในบ้างเรื่องที่พอจะทำได้

แต่อย่างไรก็ตามฉันก็ยังโชคดีที่ได้กลับบ้านพร้อมเปเปอร์ทุกวันเพราะบ้านฉันกับเขาต้องนั่งรถเมล์สายเดียวกัน ทำให้เราได้พูดคุยกันมากขึ้น ทุกปีในวันวาเลนไทน์ฉันมักจะเอาซ็อคโกแล็ตที่ทำเองไปแอบใส่ไว้ในกระเป๋าของเขา คอยไปนั่งเชียร์เขาแข่งบาสไม่ว่าจะแพ้หรือชนะฉันก็จะซื้อน้ำเย็นมาให้เขาหลังแข่งเสร็จทุกครั้ง ตลอดเวลาที่ได้แอบรักเขาในช่วงมหาวิทยาลัยทำให้ฉันนั้นมีความสุขมากแม้ว่าจะมีข่าวลือว่า เปเปอร์คบกับใคร ก็ตาม จนกระทั่งเรียนจบ เปเปอร์บินไปเรียนต่อต่างประเทศทันที ทำให้ฉันกับเขาไม่ได้เจอกันอีกเลยแต่ฉันก็เลือกที่จะรักเขาต่อไปอยู่ดีแล้วเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจตลอด

ณ งานเลี้ยงรุ่น

"ฝน สวยน่ะเนี่ย " แหวนกล่าวชมหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานก่อนจะจูงมือฉันเข้าไปในงาน

"ฝน นี่ เปเปอร์จำได้ไหม" แหวนกล่าวแนะนำหลังจากพาฉันทักทายเพื่อนร่วมรุ่นแต่ละคน จนกระทั่งมาหยุดที่ชายหนุ่มร่างสูงในชุดทักซิโด้สีดำ

" หวัหดีฝน จำเราได้ไหม"ชายหนุ่มร้องทักอย่างร่าเริงก่อนส่งยิ้มที่บาดใจมาให้

"สวัสดี เปเปอร์ ไม่เจอกันนาน หล่อขึ้นน่ะเนี่ย" ฉันตอบกลับก่อนจะขอตัวออกไปหาเครื่องดื่มภายในงาน

งานเลี้ยงดำเนินมาอย่างสนุกสนานแต่ฉันกลับขอตัวออกมาตากอากาศข้างนอกที่ริมสระว่ายน้ำ

"ไม่เข้าไปสนุกข้างในเหรอฝน" เปเปอร์ ถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังเหม่อมองพระจันทร์อยุ่

"ไม่น่ะ ขี้เกียจ เปเปอร์นายคิดว่าความรักคืออะไร"

เขามองหน้าฉันสักพักก่อนตอบว่า "ก็คือการดูแลเอาใจใส่กันไงล่ะ แล้วฝนคิดว่าอย่างไรล่ะ"

"เราว่าเหมือนกับสายรุ้งน่ะ ทุกครั้งที่สายรุ้งปรากฎตัวมักจะทำให้ผู้คนมีความสุขและยิ้มได้เสมอแม้ว่าบางครั้งมันจะเลือนหายไปเร็วก็ตามแต่เราก็เลือกที่จะเก็บภาพนั้นเอาไว้"

เขาฟังคำตอบฉันก่อนจะยิ้ม "นี่ฝน เรามีอะไรจะบอก เราจะหมั้นสัปดาห์หน้าแล้วน่ะ" เปเปอร์บอกก่อนหยิบภาพหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งขึ้นมาให้ฉันดู
วินาทีนั้นเอง หัวใจของฉันเหมือนโดนแช่แข็งไปหมด
"เรามีอะไรจะบอกเปเปอร์เหมือนกันน่ะ"
"บอกมาสิ" เขาตอบกลับมาแล้วทำท่าตั้งใจฟังอย่างมาก มันทำให้ฉันกลัวที่จะบอกเขามากขึ้น แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะพูด

"เรารักนายน่ะ เราแอบรักนายมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ฉันแค่อยากบอกความรู้สึกนี้ให้นายรู้เท่านั้น "  หลังจากที่ฉันบอกจบ น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไม่ทัน เปเปอร์มองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้
"เปเปอร์ เข้าใจแล้วว่าทำไม ฝนถึงเปรียบความรักเหมือนสายรุ้ง  แต่เปเปอร์ขอบใจน่ะที่ฝนกล้ากล่าวความรู้สึกที่มีต่อผมออกมาจริงๆแต่ เปเปอร์ ขอโทษน่ะ ที่ตอบรับความรู้สึกที่ฝนมีต่อผมไม่ได้ แต่อย่างไรก็ตามเราก็ยังเป็นเพื่อนกันน่ะ " เขาตอบกลับมา ก่อนจะปลอบฉันให้หายร้องไห้แล้วพาฉันเข้างานไปสนุกกับเพื่อนๆ

หลังจากจบงานเลี้ยงรุ่น เปเปอร์ก็เข้าพิธีหมั้นกับแฟนสาวที่คบกันตอนไปเรียนต่อ ส่วนฉันก็กลับมาทำงานและใช้ชีวิตแบบเดิมแต่ภายในจิตใจฉันยังเลือกที่จะเก็บรักครั้งนี้ไว้เหมือนกับสายรุ้งในใจฉันเสมอไป