เห็นหลายคนพูดถึงลำยองกันมาก สงสัยว่า คนแบบนี้ มีอยู่จริงไหม
แล้วเด็กแบบวันเฉลิมรู้สึกยังไง มีโอกาสที่โตขึ้นจะเป็นคนดีได้สักแค่ไหน

ถ้าเล่าวกไปวนมา ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ เขียนไม่เก่ง แค่อยากจะแบ่งปันประสบการณ์นะค่ะ

เราอยากเล่าเรื่องของตัวเองให้หลายคนได้ฟัง เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์กับคนอื่นได้บ้าง เพราะเราได้ผ่านจุดนั้นมาแล้ว

เริ่มจาก เราเกิดมาในครอบครัวชาวนาค่อนข้างยากจน เป็นลูกคนสุดท้อง อยู่ต่างจังหวัด ห่างไกลความเจริญ แห่งนึง
ตั้งแต่ จำความได้ แม่ก้อกินเหล้าเมา บ่อยๆ มากถึงมากที่สุด   เมาทีก้อ เละเทะ เป็นลำยอง ได้ล่ะมั้ง
บ่อยครั้งพ่อกับแม่ ก้อ ตบตี ทะเลาะกัน ค่อนข้างรุนแรง  
   สาเหตุ ไม่แน่ชัด รู้แต่ว่า พ่อกับแม่จะทะเลาะกันในเวลาที่แม่เมา บางครั้ง พ่อก้อไม่ได้เมา
เป็นแบบนี้อยู่หลายปีทีเดียว ส่วนตัวเราจะกลัวมากเวลาเห็นพ่อแม่ หรือคนทะเลาะกัน มันบอกไม่ถูก
แต่เหมือนกับใจสั่น มือสั่น อะไรประมาณนั้น
เวลา เห็นแม่เมา หรือมีคนพูดถึงแม่ในแง่มุมไม่ดี ว่าเราเป็นลูก อีขี้เมา ไรงี้ ก้ออยากจะร้องไห้
มันทั้ง รัก ทั้งเกลียด  ทั้งแค้น ผสมปนแปกันไป แยก ไม่ออก
มีครั้งนึง เคยต่อยกะเพื่อน ผุ้ชาย เพราะมันว่าเราเป็นลูกอีขี้เมา
จริงแต่ก้อโกรธอ่ะ
เหตูการณ์ตบตีกัน สิ้นสุดลง เมื่อเราอายุ สิบกว่าปีนิดหน่อย เพราะพ่อกับแม่ เลิกกัน ตอนนั้นเราดีใจมาก (ไม่รู้ว่าอกตัญญูไหม ใครรุ้ตอบที)
คือไม่อยากเห็นภาพ พ่อแม่ ทะเลาะตบตีกัน ไม่อยากเห็นภาพ แม่เมามาย เละเทะ ล้มลุกคลุกคลาน เปื้อนดินเปื้อนทราย
ภาวนา ให้เค้าเลิกกันอยุ่บ่อยๆ
ฝันเป็นจริง เราก้อมาอยู่กับพ่อ  มีญาติฝ่ายพ่อ ป้าๆ  สั่งสอน ให้กำลังใจ

แต่ในคำสอน ก้อมักจะยกตัวอย่างด้านไม่ดี ของแม่เรานั่นแหละ ถึงมันเป็นเรื่องจริง แต่ก้อทำให้เรา เจ็บปวดอยู่ไม่น้อย
ต้องแอบร้องให้ คนเดียว บ่อยๆ เสียใจ แค้นใจ ทำไมนะ แม่เราไม่เหมือนคนอื่น
ฝันร้ายว่า เราทะเลาะกับแม่ อยากพูดกับแม่ พูดในสิ่งที่อยู่ในใจ ที่เราไม่สามารถพูดได้ในชีวิตจริง
ทำไม แม่ไม่อยู่กะหนู ทำไม ทำไม ทำไม แม่ทำแบบนี้
ทุกๆปี ในคืนวันแม่ ไม่รู้จะเขียนเรียงความเรื่องแม่ยังไง เกลียดการเขียนเรียงความเรื่องแม่มาก
ตอนนั้น ไม่รู้ว่าแม่ไปอยู่ไหน อยู่กับพ่อ จนโต มีความสุขดีกับพ่อ ตามประสา
สนิทกับพ่อ กอดกับพ่อร้องไห้ หลายครั้ง มีหลายเรื่องที่พ่อ กอดเราร้องไห้
ระบายความคับแค้นใจต่างๆ ความล้มเหลวในชีวิตคู่ให้ฟัง
ฟังไป ร้องไห้ไป บอกพ่อ ไม่ต้องเสียใจ หนูจะอยู่กับพ่อ หนูจะเลี้ยงพ่อเอง
หนูมีพ่อแค่ คนเดียวก้อได้ พ่ออย่าร้องไห้นะ
( พิมพ์ไป ร้องไห้ไป  เศร้าไปไหม)

เวลาผ่านไปเกือบสิบปี แม่กลับมา พร้อมน้องอีกคน
ก้อมาอยู่กับเรา กับพี่สาว แต่ก้อไม่ได้คืนดีกับพ่อนะ
พี่สาวทำงานแล้ว พี่สาวเราก้อเลี้ยงดูแม่ ส่วนเรายังเรียนอยู่
พ่อก้อไม่อยากให้เลี้ยงแม่ ประมาณว่าโกรธแค้นกันอยู่
แต่พี่สาวเราก้อดื้อ เพราะเห็นว่าแม่ ไม่มีทางไป แก่แล้ว คิดถึงแม่ ยังไงก้อแม่ ประมาณนั้น
แม่กินเหล้าน้อยลง แต่ถ้าวันไหนกินก้อ เมาเละเทะ เหมือนเดิม
จนวันนึงพ่อป่วย ช่วยเหลือตัวเอง ไม่ได้

แม่ต้องรับหน้าที่ดูแลพ่อ ไม่มีใครบังคับ แต่ต้องทำเพราะความจำเป็น
เพราะเราบอกว่า ถ้าไม่มีใครทำ เราจะลาออกจาก งานมา ดูแลพ่อเอง
ไม่รู้ความจำเป็นบังคับ หรืออะไร แต่แม่ก้อดูแลพ่อ จนวันสุดท้ายของพ่อ

พ่อเสียได้ซักประมาณ ปี หรือสองปี แม่ก้อเลิกเหล้าได้
สำหรับ มันเหมือนเวรกรรมอะไรซักอย่างของพ่อกับแม่ ต้องมาอยู่ด้วยกัน ใช้เวรกรรมต่อกัน หมดแล้ว ก้อจบกัน
ปัจจุบัน เรากับพี่สาวไม่กินเหล้า
เรามีครอบครัว ที่ดี เรียนจบ มีงานทำ เลี้ยงแม่ เลี้ยงพี่
มีบ้าน มีรถ (ที่ต้องผ่อน) มีชีวิต ที่สุขสบายเกินกว่าจะฝันถึงในวัยเด็ก
แม่เลิกเหล้า แต่ก้อยังเล่นหวย มีหนี้สินมากมาย ให้เราคอยตามใช้
ไม่ถึงกับโกรธ แต่ท้อแท้ เมื่อไหร่แม่จะเลิกสร้างหนี้ซะที หนูเหนื่อยเข้าใจไหม
เราจำได้ว่า เราเคยนึกในใจว่า ถ้าแม่เลิกเหล้าได้ ชีวิตนี้เราจะไม่ขออะไรอีกแล้ว
สำหรับข้อดี ของแม่เราก้อมีนะ ถ้าไม่เมา
เช่น  แม่ก้อทำกับข้าวเก่ง รักหลาน
อยากกินไร แค่บ่นๆ ไม่นานเดี๋ยวได้กิน
มีครั้งนึง ตอนเราเรียน ป.ตรี เรามีเงินค่าเทอมไม่พอ ไม่รู้จะทำไง
ขอยืมใครก้อไม่ได้ บ้านก้อจน คิดไม่ออก ทำไง
แม่เราถูกหวย เอาเงินให้เราหมดเลย เอาไปจ่ายค่าเทอม
ตอนเรา มีปัญหากับพี่ทำงาน กลับมาร้องไห้ แม่เราบอกว่า ออกมาเถอะ ลูกคนเดียว แม่เลี้ยงได้
เด้วแม่เลี้ยงเอง จะไปทนให้เค้าด่าอยู่ทำไม
มันทำให้เรา มีกำลังใจขึ้นมาก มันภาคภูมิใจบอกไม่ถูก
แต่ก้อไม่ได้ลาออกหรอกนะ กลับคิดได้ว่าเราโตแล้ว
จะให้พ่อแม่ เลี้ยงได้ไง เราต้องเลี้ยงพ่อแม่สิ ถึงจะถูก

สรุปนะ ที่เราไม่เสียคน เป็นคนดี  เป็นลูกกตัญญู (คนอื่น เค้าบอกมา)
มีชีวิตที่ดี เมื่อเทียบกับพ่อแม่เรานะ
คงเป็นเพราะ เรารักพ่อมาก ไม่อยากทำให้พ่อเสียใจ
เพราะมีป้าๆ คอยสอน คอยชี้แนะ
อาจเป็นเพราะเห็นโทษของการกินเหล้า
เราเกลียดเหล้ามาก จนถึงปัจจุบัน
ไม่ว่า พ่อแม่จะเป็นยังไง เค้าก้อคือพ่อแม่เรา
มี พ่อแม่เลิกกัน มีแม่ขี้เมา
มันไม่ใช่สาเหตุของการมีชีวิตล้มเหลว
เราเลือกที่จะเป็นคนดีได้ ด้วยตัวของเราเอง

หวังว่าเรื่องของเรา คงมีประโยชน์สำหรับใครบ้างนะ
ปล. เราไม่ดูละครทองเนื้อเก้า นะ
มันเจ็บปวดเกินไปสำหรับเรา
ภาพในอดีตมันกลับมา
เห็นแล้วนึกถึงอดีตของตัวเอง
อยากจะลืม แต่ลืมไม่ลง