ดาราที่ทำให้เราดูและร้องไห้ได้มีแค่ กบ นุ่น แอน นอกนั้นส่วนใหญ่คือต้องเป็นบทที่แสดงแล้วน่าเชื่อสมจริงสมจังจริงๆ ถึงจะอินและร้องไห้ตาม
ส่วนถ้าเป็นเด็กแสดง ก็ไม่เคยร้องไห้ตามเลยเพราะรู้สึกว่ามันคือการแสดง เต็มที่ก็จะแค่คิดว่าอืม...เด็กคนนี้แสดงละครใช้ได้นะ ร้องไห้เก่งนะแค่นั้น

แต่เมื่อคืนได้ดูทองเนื้อเก้า นุ่นแสดงดีสมคำล่ำลือจริงๆ สาว สวย ไร้ค่าและต่ำทรามได้อย่างไร้ที่ติ ก็ไม่ได้อะไรกับนุ่นมากเพราะรู้ว่าเขาชำนาญทางนี้อยู่แล้ว
พวกละครดราม่าทางเขาอยู่แล้ว ส่วนเด็กชายวันเฉลิม เรายังคงจำคนเก่าที่เคยเล่นตอนเวอร์ชั่นแก้ว อภิรดีได้ชื่อบอย ตอนนั้นเราว่าเราทึ่งมากๆ
ในฝีมือการแสดงของเด็กคนนั้นว่าเก่งมากๆ แล้วนะ (ที่เล่นขวานฟ้าหน้าดำด้วย) แต่ก็แค่รู้สึกว่าแสดงเก่งจัง ร้องไห้เก่ง พูดจาน่าสงสาร

แต่พอเจอวันเฉลิมเวอร์ชั่นเมื่อคืนเข้าไปแบบ.....อธิบายไงดี แววตา ตอนเสียใจ ผิดหวัง โกรธ มันมีอินเนอร์ มันคือความรู้สึกของเด็กจริงๆ ตอนนั้น
ไม่ใช่ถูกสั่งให้ทำท่าโกรธแล้วโกรธ สั่งให้ร้องไห้แล้วร้องไห้ แต่วันเฉลิมตอนร้องไห้คิดถึงน้องเราสงสารเด็กคนนี้จับใจ สงสารมากๆ มีวูบนึงที่เผลอคิดด้วยซ้ำว่าน้องเขาเสียใจและคิดถึงน้องจริงๆ....ก็ตามฟอร์มค่ะน้ำตาไหลตามเลย


ลูกเอ๊ย! ลูกเต้าเหล่าใครเก่งมากๆ อยากเห็นหน้าคุณพ่อคุณแม่เหลือเกิน ชื่นชมมากๆ ค่ะ