ผมขอแชร์เรื่องราวการรับอุปการะเด็กกับมูลนิธิศุภนิมิตนะครับ

ผมอุปการะเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่จังหวัดเชียงใหม่  ตอนนั้นน้องเรียน ป.1  ผมส่งเสียจนตอนน้องขึ้น ม.2  มูลนิธิมีหนังสือแจ้งมาว่า เด็กที่ผม
อุปการะ ได้ออกจากโรงเรียนไปแต่งงานมีครอบครัวแล้ว  

อึ้ง..ครับ...  

ผมโทรไปถามรายละเอียดกับทางมูลนิธิศุภนิมิต   เจ้าหน้าที่บอกว่าเกิดกรณีนี้บ่อย  เด็กไม่อยากเรียน แม้มีคนเต็มใจอุปการะก็ตาม  เจ้าหน้าที่บอกว่า ปัญหาเด็กออกจากโรงเรียนกลางคัน พบมากในภาคเหนือและภาคอีสาน  ซึ่งมาจากค่านิยมท้องถิ่น  การเลี้ยงดูที่ไม่ค่อยมีคุณภาพทางโภชนาการของพ่อแม่ ส่งผลให้เด็กเรียนช้ากว่าเพื่อนในห้อง  บ้างก็เรียนไม่ทัน  เรียนไม่รู้เรื่อง  เลยไม่เรียนดีกว่า ออกมาทำงานตั้งแต่เด็ก  หลายคนก็เลือกแต่งงานมีลูกตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิง  

พื้นฐานครอบครัวผมฐานะยากจน  พ่อแม่มุมานะเรียนหนังสือ ใช้วิชาความรู้ทำมาหาเลี้ยงชีพ สร้างฐานะได้  ผมจึงเห็นความสำคัญของการศึกษา    จริงอยู่ การศึกษาไม่ได้ทำให้คนเป็นคนดี  แต่การศึกษาทำให้คนมีความรู้เอาไปประกอบอาชีพต่าง ๆ   การศึกษาฝึกสมองให้คิดแบบมีเหตุผล  เป็นระบบมากขึ้น  รู้เท่าทันโลก  รู้เท่าทันคนมากขึ้น

นี่ผมยังตัดสินใจอยู่ว่าจะอุปการะเด็กคนต่อไป  หรือ บริจาคเงินเป็นก้อนให้มูลนิธิไปทำกิจกรรม เช่น สร้างอาชีพให้ชุมชน  พัฒนาความเป็นอยู่คนยากไร้

หากน้อง ๆ ที่กำลังได้รับการอุปการะส่งเสียด้านการศึกษาจากใครก็ตาม   พี่อยากบอกว่า  จงตั้งใจเรียนให้สูง ๆ  เพื่อมีวิชาความรู้ติดตัวไว้เลี้ยงชีพในวันหน้า   วันนี้น้องอาจมีเรี่ยวแรงออกไปรับจ้างทำงาน ขายแรง  แต่เมื่อแก่ตัว   ความรู้นี่แหละจะช่วยเราให้มีหนทางในการเลี้ยงชีพต่อไป

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ