เป็นวันที่น่าเบื่ออีกวัน
คิดงานไม่ออก เขียนนิยายก็ไม่ได้
อยากได้อะไรแรงๆมากระแทกต่อมจินตนาการจัง
อืมห์ บางที "ตุลสะแลง" อาจแรง(และหลอน)พอ
รอยยิ้มริมทาง ..... พนมเปญ คืนนี้ไม่มีฝันร้าย .....
........................................................
ปลายเดือนธันวาคม
ขับรถไปสนามบินตอนที่ฟ้ายังมืดตี้ดตื๋อ
เปิดเพลงเป็นเพื่อน เลือกมาแล้วว่าหวานสุดๆ
.........................................................
Hiding from the rain and snow
Trying to forget but I won't let go
Looking at a crowded street
Listening to my own heart beat
So many people all around the world
Tell me where do I find someone like you girl
Take me to your heart, take me to your soul
Give me your hand before I'm old
Show me what love is, haven't got a clue
Show me that wonders can be true
.....................................................
............... อืมห์ ชอบท่อนนี้ ..............
Standing on a mountain high
Looking at the moon through a clear blue sky
I should go and see some friends
But they don't really comprehend
Don't need too much talking without saying anything
All I need is someone who makes me wanna sing
..............................................................
ก็เพลงรักช่วยบำรุงหัวใจไงคะคุณ
คนมันจะไปเที่ยว แล้วไยต้อง “บิ้วท์” อารมณ์กันขนาดนี้ บางคนอาจสงสัย
เหตุเพราะ จะไปดินแดนกัมปูเจีย เสียงลือเรื่อง ทุ่งสังหาร และตำนานชวนหนาวสั่นของตวลแสล็ง
ชวนให้คนขวัญอ่อน ต้องหาของมาบำรุงหัวใจเสียแต่เนิ่นๆ
ไม่รู้ว่าจะเอาอยู่หรือเปล่า เพราะตัวเราเองก็เป็นพวก “ยิ่งอ่าน ยิ่งอิน” แถม “ปอดแหก” อีกต่างหาก
ผลงาน “ น้ำตาหยดนั้นที่ตุลสะแลง” จากปลายปากกาคมเฉียบของคุณธีรภาพ โลหิตกุลในหนังสือเล่มที่ชื่อ “ยิ้มทั้งน้ำตา” ชวนให้อยากไปสัมผัส “น้ำตาหยดนั้น” ด้วยตนเอง แต่ก็ยังเกรง ว่าตัวเองจะเปราะบางอย่างเว่อร์ๆ
บอกกับตัวเอง ว่าวันนี้ไม่มีสงครามแล้ว วันนี้ มีสันติภาพเป็นเจ้าเรือน และในสันติภาพมักมีความรักและรอยยิ้มเสมอ ใช่หรือไม่?
.................................................................................................................
รอยยิ้มริมทาง ..... พนมเปญ คืนนี้ไม่มีฝันร้าย .....
คิดงานไม่ออก เขียนนิยายก็ไม่ได้
อยากได้อะไรแรงๆมากระแทกต่อมจินตนาการจัง
อืมห์ บางที "ตุลสะแลง" อาจแรง(และหลอน)พอ
รอยยิ้มริมทาง ..... พนมเปญ คืนนี้ไม่มีฝันร้าย .....
........................................................
ปลายเดือนธันวาคม
ขับรถไปสนามบินตอนที่ฟ้ายังมืดตี้ดตื๋อ
เปิดเพลงเป็นเพื่อน เลือกมาแล้วว่าหวานสุดๆ
.........................................................
Hiding from the rain and snow
Trying to forget but I won't let go
Looking at a crowded street
Listening to my own heart beat
So many people all around the world
Tell me where do I find someone like you girl
Take me to your heart, take me to your soul
Give me your hand before I'm old
Show me what love is, haven't got a clue
Show me that wonders can be true
.....................................................
............... อืมห์ ชอบท่อนนี้ ..............
Standing on a mountain high
Looking at the moon through a clear blue sky
I should go and see some friends
But they don't really comprehend
Don't need too much talking without saying anything
All I need is someone who makes me wanna sing
..............................................................
ก็เพลงรักช่วยบำรุงหัวใจไงคะคุณ
คนมันจะไปเที่ยว แล้วไยต้อง “บิ้วท์” อารมณ์กันขนาดนี้ บางคนอาจสงสัย
เหตุเพราะ จะไปดินแดนกัมปูเจีย เสียงลือเรื่อง ทุ่งสังหาร และตำนานชวนหนาวสั่นของตวลแสล็ง
ชวนให้คนขวัญอ่อน ต้องหาของมาบำรุงหัวใจเสียแต่เนิ่นๆ
ไม่รู้ว่าจะเอาอยู่หรือเปล่า เพราะตัวเราเองก็เป็นพวก “ยิ่งอ่าน ยิ่งอิน” แถม “ปอดแหก” อีกต่างหาก
ผลงาน “ น้ำตาหยดนั้นที่ตุลสะแลง” จากปลายปากกาคมเฉียบของคุณธีรภาพ โลหิตกุลในหนังสือเล่มที่ชื่อ “ยิ้มทั้งน้ำตา” ชวนให้อยากไปสัมผัส “น้ำตาหยดนั้น” ด้วยตนเอง แต่ก็ยังเกรง ว่าตัวเองจะเปราะบางอย่างเว่อร์ๆ
บอกกับตัวเอง ว่าวันนี้ไม่มีสงครามแล้ว วันนี้ มีสันติภาพเป็นเจ้าเรือน และในสันติภาพมักมีความรักและรอยยิ้มเสมอ ใช่หรือไม่?
.................................................................................................................