อีกนัยหนึ่ง

การกระทบผัสสะ  หากกระทบด้วย จิตที่มี มานะ เจตสิกประกอบ  
อกุศลมูลจิต ( โลภะมูลจิต โทษะมูลจิต โมหะมูลจิต ) ก็จะเกิด
ร่วมด้วยกับ จิตนั้นเป็นวิบาก

ดังนั้น การภาวนา จึงไม่ใช่การ  ปรุงอาหาร

แต่ จะต้องเป็นการทวนกระแสไป หาต้นตอ ตัดที่ราก อย่าพึงใจ
กับการได้ คิดดี คิดได้ถูกหลักธรรม ตั้งแต่ ออกมาจากความว่าง

ปัญญาธรรมเองก็เป็นสิ่งตบแต่ง...มีความไม่เที่ยง เป็นธรรมดา

สำคัญในสิ่งไรๆ เมื่อไหร่ การกลับกรอก จะอุบัติขึ้นได้เสมอ

การไม่ติดแม้นในตัวปัญญา เรียกว่า " อธิปัญญา "  หนทางการ
ฝึกนี้ ไม่มีในศาสนาอื่น  และ ไม่มีผู้ชี้ได้  ผู้ภาวนาเท่านั้น จะ
น้อมมาเห็นด้วยจิตที่อบรมไว้ดีแล้ว / ตามความ "สมตา" (สมควรแก่ธรรม)