คือเพื่อนที่ทำงานของเราคนหนึ่ง ความจริงก็ไม่เชิงเพื่อนหรอกเขาอายุมากกว่าแต่เข้ามาทำงานในเวลาไล่เรี่ยกันก็เลยติ๊ต่างว่าเป็นเพื่อนกัน
ตอนนี้เราเข้าบ่ายส่วนเพื่อนคนเนี้ยเข้าดึกต่อจากรอบเรา ตอนต้นเดือนเขามักจะฝากให้เราซื้อข้าวมาให้หลังจากเราเลิกงานไปแล้ว แต่พอเริ่มจะฝากติดๆกันเราก็เริ่มงอแงแบบว่าขี้เกียจ ก็เลยบอกไปประมาณว่า ฝากทุกวันอย่างนี้มันขี้เกียจนะ ฝากซื้อแค่บางวันโอเค หลังจากนั้นสองสามวันเขาก็งดฝากเราซื้อข้าว แต่พอเมื่อวันพุธเขาก็เดินมาหาเราบอกว่าฝากซื้อข้าวหน่อยได้เปล่า เสียงเบาๆเหมือนกลัวว่าเราจะไม่ยอมซื้อให้ แล้วก็ชอบทำเสียงงุงิ ทำปากเบะแบ๊วๆใส่เรา เราก็เลยรับฝากซื้อให้ ความจริงเราก็เต็มใจซื้อให้นะเเหละแต่แบบฝากทุกวันมันก็มีขี้เกียจบ้าง พอวันพฤหัสก็มางุงิจะฝากซื้ออีกแต่เราติดทำงานอยู่ก็เลยไม่ได้รับฝาก
  อันที่จริงกับคนนี้เขาฝากเราซื้อของก็บ่อย แต่ตอนนั้นเป็นฝากซื้อตอนเช้าเราก็เลยโอเคแล้วเขาก็ไม่ได้ฝากซื้อทุกวัน แต่พอมาช่วงนี้ไม่รู้เป็นยังไงฝากซื้อทุกวันขนาดเราบอกไปแล้ว ให้รีบออกจากบ้านแล้วแวะซื้อของก่อนเข้ามาทำงาน เขาก็ไม่ทำ ก็มาฝากเราซื้อ ความจริงก็เต็มใจแต่ส่วนหนึ่งในใจก็รู้สึกเหมือนโดนหลอกใช้เป็นเด็กส่งข้าว เพราะเขาไม่เคยแสดงที่ท่ามีน้ำใจกับเราเลย มีเเค่เคยเอาขนมมาฝากครั้งเดียวเพราะช่วยโทรไปปลุกตอนเช้า
  อีกอย่างพอยอมซื้อข้าวให้ คนอื่นก็จะมาพูดว่า จะไปซื้อให้ทำไม ทำไมไม่ให้ไปซื้อเอง แต่เราก็ไม่ได้ตอบอะไรเพราะอย่างว่าเต็มใจ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเดี๋ยวเขาจะเอาไปพูดกันว่า ทำไมถึงยอม แอบชอบเหรออะไรยังงี้(อันทืจริงก็แอบชอบนะเเหละ) เพราะลุงยามที่เราไปฝากของเคยพูดว่า "แหม ซื้อมาฝากทุกวันเลยนะ"
  เราก็เพลียๆทั้งๆที่เต็มใจแล้วก็ตั้งใจว่าจะไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไร เพราะคิดคำตอบไว้บ้างแล้ว แต่ประเด็นคือความรู้สึกที่เหมือนโดนหลอกใช้  มันกลัวว่าเขาเห็นเรามีน้ำใจเขาก็เลยหลอกใช้ ทั้งๆทื่เราจริงใจทำให้
ปล.อย่าว่าเราเลยนะว่าเรื่องฝากซื้อของก็เอามาเป็นประเด็น แต่แบบบางทีก็รู้สึกไปเองว่าไม่เห็นเขาทำอย่างนี้กับคนอื่นเลย แล้วมันก็ตีกันระหว่างสองความรู้สึก
เราอ่ะชอบคนมีน้ำใจ เราก็เลยมีน้ำใจกับคนอื่น