วันที่หัวใจยังคงเต้นอยู่ อย่างเดียวดายเหมือนเคย
หันมองรอบตัว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อวาน
บนเตียง ที่เต็มไปด้วยตุ๊กตา ที่เราได้แค่หลอกตัวเอง ว่ามันคือเพื่อน
ทั้งที่มันไม่เคยพูดอะไรเลย
กับตัวเราที่ยังนอนอยู่ที่เดิม ข้างๆ กาย มีแต่ช่องว่างของอากาศ
กับความเหงาที่แทรกซึม เข้าไปในทุกพื้นผิว จนกลายเป็นส่วนหนึ่ง
ของชีวิตเล็กๆ บนโลกใบนี้
ถ้ามองมาจากที่สูง หรือที่ไกลๆ เราคงเป็นแค่เม็ดทรายบนโลกกว้างใหญ่
ใบนี้เท่านั้นเอง ในสังคมที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย และการแข่งขัน
หากเราหยุดเดิน หยุดเร่งรีบ ยืนนิ่งๆ มองทุกสิ่งรอบๆ ตัว
แล้วตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า ....... ในคนหลายล้านคน มีกี่คน ที่รักและปรารถนาดีกับเรา
ในหลากหลายคำตอบ ที่ต้องมี พ่อ แม่ ลูก พี่น้อง ไงล่ะ ที่รักและหวังดีกับเรา
แต่ทำไมหลายๆ คนยังแสวงหาความรัก เพราะอะไร......
เพียงเพราะว่า เราต้องการใครสักคน ที่จะจูงมือเราและอยู่เคียงข้างเราไปทั้งชีวิต
มิใช่หรือ........ พ่อกับแม่ เราต้องดูแลท่านให้ดีที่สุด หมดเวลาที่ท่านจะดูแลเราแล้ว
วันหนึ่งท่านคงจากเราไป ตามวิถีแห่งชีวิต....
ลูกไง ลูกอยู่กับเรา แต่วันนี้เค้าโตขึ้นจากที่เมื่อก่อนเค้าจะมาคลอเคลีย พูดคุยหยอกล้อ
เล่นกับเรา วันนี้เค้าเริ่มมีโลกส่วนตัว "ทำอะไรอยู่คะลูก" ความเงียบคือคำตอบ "งั้นคุณแม่ไม่กวนนะคะ"
เค้าพยักหน้า และยิ้ม เราเดินออกมาจากห้อง เปิดจอสี่เหลี่ยมที่มีเสียงและภาพ
ที่เห็นใครต่อใคร เค้านั่งดู และหัวเราะกัน........
แต่ทำไมมันไม่สนุกเลย มีแค่เสียง และภาพที่ เค้าว่ากันว่าสนุก???????
หรือเราจะอยู่กับความกลัว กลัวว่าวันหนึ่ง เราต้องอยู่บนโลกใบนี้ คนเดียวกระนั้นหรือ
ถ้าตอบว่าใช่ จะเป็นไรไหม แต่ถ้าตอบว่าไม่ใช่ ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร
เหงาเหรอ คงใช่มั้ง แต่มันก้อนานมาแล้วที่เป็นแบบนี้ ไม่ดูละคร ไม่ดูโทรทัศน์
ใครๆ ก้อว่าแปลกนะ แต่เราเห็นคนมีความสุขเราก้อร้องไห้ เห็นคนเศร้าก้อร้องอีก
เลย ตัดสินใจไม่ดูแล้วกัน จากนั้นไม่เคยที่จะนั่งดูจอสี่เหลี่ยมนั้นอีกเลย อย่างมากก้อแค่
เปิดมันทิ้งๆ ไว้ ให้มีเสียง กลัวมันจะพังซะก่อน
ทั้งหมดของความรู้สึกวันนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ทุกข์ไหม
สุขไหม เศร้าไหม มันไม่ใช่เลยอ่ะ แต่มันเฉยๆ กับทุกสรรพสิ่ง
อยากเปิดเพลงนี้ ฟังแล้วมันก้อคิดนะ
จะมีไหมสักคน มาเปลี่ยนชีวิตของฉัน เธอคือใคร
ที่มีรักจริงไม่ทอดทิ้งกัน อยากจะรู้ ^^
กระทู้นี้ แค่อยากบอกความรู้สึก ในวันที่เดียวดาย และอยากหากำลังใจ
เพื่อเป็นพลังในการก้าวเดิน ใครที่รู้สึกเหมือนกัน สู้ๆ นะ
วันหนึ่งในคนหลายล้านคน ที่เป็นภาพเบลอๆ อาจมีใครสักคน ที่หลุดออกมา
แล้วมาโอบกอดเราไว้ ใครจะรู้ โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนเลยนี่ จริงไม๊
18/10/56 นานๆจะเขียนไรยาวๆแบบนี้ได้ ของลงวันที่ไว้สักนิด ^^
<<<<<< มันก้อแค่วันศุกร์ธรรมดา วันหนึ่ง >>>>>>>
หันมองรอบตัว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อวาน
บนเตียง ที่เต็มไปด้วยตุ๊กตา ที่เราได้แค่หลอกตัวเอง ว่ามันคือเพื่อน
ทั้งที่มันไม่เคยพูดอะไรเลย
กับตัวเราที่ยังนอนอยู่ที่เดิม ข้างๆ กาย มีแต่ช่องว่างของอากาศ
กับความเหงาที่แทรกซึม เข้าไปในทุกพื้นผิว จนกลายเป็นส่วนหนึ่ง
ของชีวิตเล็กๆ บนโลกใบนี้
ถ้ามองมาจากที่สูง หรือที่ไกลๆ เราคงเป็นแค่เม็ดทรายบนโลกกว้างใหญ่
ใบนี้เท่านั้นเอง ในสังคมที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย และการแข่งขัน
หากเราหยุดเดิน หยุดเร่งรีบ ยืนนิ่งๆ มองทุกสิ่งรอบๆ ตัว
แล้วตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า ....... ในคนหลายล้านคน มีกี่คน ที่รักและปรารถนาดีกับเรา
ในหลากหลายคำตอบ ที่ต้องมี พ่อ แม่ ลูก พี่น้อง ไงล่ะ ที่รักและหวังดีกับเรา
แต่ทำไมหลายๆ คนยังแสวงหาความรัก เพราะอะไร......
เพียงเพราะว่า เราต้องการใครสักคน ที่จะจูงมือเราและอยู่เคียงข้างเราไปทั้งชีวิต
มิใช่หรือ........ พ่อกับแม่ เราต้องดูแลท่านให้ดีที่สุด หมดเวลาที่ท่านจะดูแลเราแล้ว
วันหนึ่งท่านคงจากเราไป ตามวิถีแห่งชีวิต....
ลูกไง ลูกอยู่กับเรา แต่วันนี้เค้าโตขึ้นจากที่เมื่อก่อนเค้าจะมาคลอเคลีย พูดคุยหยอกล้อ
เล่นกับเรา วันนี้เค้าเริ่มมีโลกส่วนตัว "ทำอะไรอยู่คะลูก" ความเงียบคือคำตอบ "งั้นคุณแม่ไม่กวนนะคะ"
เค้าพยักหน้า และยิ้ม เราเดินออกมาจากห้อง เปิดจอสี่เหลี่ยมที่มีเสียงและภาพ
ที่เห็นใครต่อใคร เค้านั่งดู และหัวเราะกัน........
แต่ทำไมมันไม่สนุกเลย มีแค่เสียง และภาพที่ เค้าว่ากันว่าสนุก???????
หรือเราจะอยู่กับความกลัว กลัวว่าวันหนึ่ง เราต้องอยู่บนโลกใบนี้ คนเดียวกระนั้นหรือ
ถ้าตอบว่าใช่ จะเป็นไรไหม แต่ถ้าตอบว่าไม่ใช่ ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร
เหงาเหรอ คงใช่มั้ง แต่มันก้อนานมาแล้วที่เป็นแบบนี้ ไม่ดูละคร ไม่ดูโทรทัศน์
ใครๆ ก้อว่าแปลกนะ แต่เราเห็นคนมีความสุขเราก้อร้องไห้ เห็นคนเศร้าก้อร้องอีก
เลย ตัดสินใจไม่ดูแล้วกัน จากนั้นไม่เคยที่จะนั่งดูจอสี่เหลี่ยมนั้นอีกเลย อย่างมากก้อแค่
เปิดมันทิ้งๆ ไว้ ให้มีเสียง กลัวมันจะพังซะก่อน
ทั้งหมดของความรู้สึกวันนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร ทุกข์ไหม
สุขไหม เศร้าไหม มันไม่ใช่เลยอ่ะ แต่มันเฉยๆ กับทุกสรรพสิ่ง
อยากเปิดเพลงนี้ ฟังแล้วมันก้อคิดนะ
จะมีไหมสักคน มาเปลี่ยนชีวิตของฉัน เธอคือใคร
ที่มีรักจริงไม่ทอดทิ้งกัน อยากจะรู้ ^^
กระทู้นี้ แค่อยากบอกความรู้สึก ในวันที่เดียวดาย และอยากหากำลังใจ
เพื่อเป็นพลังในการก้าวเดิน ใครที่รู้สึกเหมือนกัน สู้ๆ นะ
วันหนึ่งในคนหลายล้านคน ที่เป็นภาพเบลอๆ อาจมีใครสักคน ที่หลุดออกมา
แล้วมาโอบกอดเราไว้ ใครจะรู้ โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนเลยนี่ จริงไม๊
18/10/56 นานๆจะเขียนไรยาวๆแบบนี้ได้ ของลงวันที่ไว้สักนิด ^^