หยาดน้ำตาพาชื่นระรื่นสุข
สติลุกปลุกภวังค์ฟังเสียงใส
ฤกษ์ผานาทีที่เกริกไกร
แล้วห่อหุ้มกายใจ ใยผูกพันธ์
ด้วยสองมือแม่นี้ที่โอบอุ้ม
อีกสองมือเกาะกุมร่วมสุขสันต์
หนึ่งสมาชิกใหม่มหัศจรรย์
มาเติมเต็มแบ่งปัน คำครอบครัว
ดรุณีตัวน้อยร้อยรอยยิ้ม
สร้างแต่สุขเอมอิ่ม ได้ยิ้มหัว
ทั้งปู่ย่าตายายรุมล้อมตัว
หัวเราะรัว เริงร่า อารมณ์ดี
ช่วงเวลานาทีที่ลุล่วง
แฝงความห่วงกังวลไม่ถอยหนี
หวังอุ้มชูเติบใหญ่บรรดามี
ให้ชีวีดรุณีสุขสบาย
ดั่งเจ้าหญิงตัวน้อยในปราสาท
บริวารดารดาษทั้งขวาซ้าย
แล้ววันหนึ่งความมืดมากลืนกลาย
สุขสลายหายพลันฝันจบลง
ทุกขเวทนาเป็นอย่างยิ่ง
คำสั่งยิงกระสุนจริงใช่ผิดหลง
ทั้งสามีภรรยาร่างปลดปลง
ที่ราชประสงค์ ประเทศไทย
ณ วันแห่งฝันร้ายกลายจำจด
เป็นวันแห่งอัปยศ เฉกไฉน
ใครคือผู้พรากจากพ่อแม่ไป
คือคำถามก้องในหทัยตน
เพียรเฝ้าถามความคิดติดคำตอบ
ทั้งปู่ย่ารายรอบ "หนูต้องค้น"
อีกตายายนั้นบอก "ต้องอดทน"
เพราะความจริงทุกแห่งหน "มีหนึ่งเดียว"
สามปีแล้ว คำถามไร้คำตอบ
ใครคือผู้รับผิดชอบถึงลดเลี้ยว
คุณครูบอก "คำพูดคือผูกเกลียว"
คิดก่อนพูดสักเดี๋ยว ค่อยพูดไป
ก็แค่ถามคนยิงว่าใครสั่ง
กระสุนเบิกจากคลัง กรมกองไหน
ถามต่อเป็นทอดทอดสุดท้ายใคร
"คุณรู้ไหม คุณสั่งฆ่า คุณเจตนา"
เก็บเอาความสงสัยไว้แน่นอก
ใครจะช่วยหนูยก อยากปรึกษา
ทุกคำตอบ "ยังไม่ถึงเวลา"
ตั้งหน้าเรียนเถิดหนา หน้าที่ตน
เพื่อนสองคนทะเลาะครูตัดสิน
หนูได้ยิน ครูขา ช่วยสักหน
ใครฆ่าพ่อแม่หนูทั้งสองคน
หนูนั้นวนเวียนคิด ช่วยหนูที
"บ้านเมืองมีกฎหมายหนูรู้ไหม
ใครทำผิดอะไร สุดท้ายนี้
ศาลจะพิพากษาตัดสินคดี
ความยุติธรรมต้องมีกับทุกคน"
หนูจงตั้งใจเรียนเพียรเขียนอ่าน
เพื่อเป็นตุลาการ "ของปวงชน"
ทำวันนี้และทุกวันด้วยเหตุผล
"ค่าของคน ไม่ใช่ คนของใคร"
ในห้องพระหน้ารูปแม่และพ่อ
น้ำตาคลอเปี่ยมสุขยิ้มสดใส
ว่าที่นิติศาสตร์บัณฑิตใหม่
ด้วยหัวใจพองโต เพื่อรอวัน
หลังจากนั้นอีกหนึ่งปีที่สำเร็จ
เนติบัณฑิตเบ็ดเสร็จในมือฉัน
พร้อมใบอนุญาตว่าความของสำคัญ
เริ่มต้นวันเก็บคดี ประสบการณ์
ยี่สิบห้า ทางการเขาให้สอบ
มหาบัณฑิตจบรอบ ไม่เกียจคร้าน
ใช้สิทธิสอบ สนามเล็กตุลาการ
ยิ้มเบิกบาน พ่อแม่จ๋า อีกนิดเดียว
ขอตั้งสัตย์สาบานต่อหน้ารูป
หนูพร้อมจะพิสูจน์ แม้เพียงเสี้ยว
ค่าของคน คนของใคร ฟั่นเป็นเกลียว
จะลดเลี้ยวเชียวหรือ ถือหมั่นตรอง
จนเวลาผ่านเนิ่นนานหลายปี
ดรุณีน้อยน้อยหยิ่งผยอง
ยศ อำนาจ ชื่อเสียง เคียงเงินทอง
มีมากองท่วมตัว ลืมหัวใจ
"ลูกจ๋าลูก อย่าเดินทางที่ผิด
อิทธิฤทธิ์ชั่งชูจึงห่างไร้
มีแต่คนก้มหัวนอบน้อมให้
หรือเจ้าขายจิตใจ แลกมันมา
ลืมคำสัตย์สาบานต่อหน้ารูป
ลืมกอดจูบ อบอุ่นที่โหยหา
ลืมราชประสงค์ เดือนพฤษภา
ลืมคุณค่าศรัทธา ประชาชน"
ระหว่างทางกลับบ้านในวันหนึ่ง
มันเจ็บแปล๊บเสียวตึง อกซ้ายฉัน
เรื่องราวเก่าเป็นฉากฉากย้อนคืนวัน
มองเห็นป้ายนี่มัน ราชประสงค์
เลือดแดงฉานพรั่งพรูมาไม่หยุด
หายใจสะดุด พ่อแม่ หนูพลัดหลง
มาทางนี้ลูกรัก อย่างวยงง
ครอบครัวเราจบลง ตรงนี้เอย
คำพิพากษาสาวน้อยคือคำตอบ
ชีวีชอบดับดิ้นสิ้นเปิดเผย
ฆาตกรรมธรรมดาฉากคุ้นเคย
อย่าเฉลย ค่าของคน คนของใคร
ในรถเจอร่างคำพิพากษา
มีถ้อยคำวาจา กำหนดไว้
ประหารชีวิต อดีตนายกไทย
ส่วนจะเปิดเผยไหม รอดูซี
"บ้านเมืองมีกฎหมายหนูรู้ไหม
ใครทำผิดอะไร สุดท้ายนี้
ศาลจะพิพากษาตัดสินคดี
ความยุติธรรมต้องมีกับทุกคน"
ก็แค่เรื่องสมมติในหลายเรื่อง
อาจทำเคืองขุ่นข้อง หรือสับสน
กำหนดความรู้สึก ที่อดทน
ความบีบคั้นดิ้นรนบนบทกลอน...
ปล.ขออภัยในเนื้อหาหากไม่ถูกใจบางท่าน และเป็นการเอาของเก่ามาเล่าใหม่ครับ
"เรื่องสมมติ"
หยาดน้ำตาพาชื่นระรื่นสุข
สติลุกปลุกภวังค์ฟังเสียงใส
ฤกษ์ผานาทีที่เกริกไกร
แล้วห่อหุ้มกายใจ ใยผูกพันธ์
ด้วยสองมือแม่นี้ที่โอบอุ้ม
อีกสองมือเกาะกุมร่วมสุขสันต์
หนึ่งสมาชิกใหม่มหัศจรรย์
มาเติมเต็มแบ่งปัน คำครอบครัว
ดรุณีตัวน้อยร้อยรอยยิ้ม
สร้างแต่สุขเอมอิ่ม ได้ยิ้มหัว
ทั้งปู่ย่าตายายรุมล้อมตัว
หัวเราะรัว เริงร่า อารมณ์ดี
ช่วงเวลานาทีที่ลุล่วง
แฝงความห่วงกังวลไม่ถอยหนี
หวังอุ้มชูเติบใหญ่บรรดามี
ให้ชีวีดรุณีสุขสบาย
ดั่งเจ้าหญิงตัวน้อยในปราสาท
บริวารดารดาษทั้งขวาซ้าย
แล้ววันหนึ่งความมืดมากลืนกลาย
สุขสลายหายพลันฝันจบลง
ทุกขเวทนาเป็นอย่างยิ่ง
คำสั่งยิงกระสุนจริงใช่ผิดหลง
ทั้งสามีภรรยาร่างปลดปลง
ที่ราชประสงค์ ประเทศไทย
ณ วันแห่งฝันร้ายกลายจำจด
เป็นวันแห่งอัปยศ เฉกไฉน
ใครคือผู้พรากจากพ่อแม่ไป
คือคำถามก้องในหทัยตน
เพียรเฝ้าถามความคิดติดคำตอบ
ทั้งปู่ย่ารายรอบ "หนูต้องค้น"
อีกตายายนั้นบอก "ต้องอดทน"
เพราะความจริงทุกแห่งหน "มีหนึ่งเดียว"
สามปีแล้ว คำถามไร้คำตอบ
ใครคือผู้รับผิดชอบถึงลดเลี้ยว
คุณครูบอก "คำพูดคือผูกเกลียว"
คิดก่อนพูดสักเดี๋ยว ค่อยพูดไป
ก็แค่ถามคนยิงว่าใครสั่ง
กระสุนเบิกจากคลัง กรมกองไหน
ถามต่อเป็นทอดทอดสุดท้ายใคร
"คุณรู้ไหม คุณสั่งฆ่า คุณเจตนา"
เก็บเอาความสงสัยไว้แน่นอก
ใครจะช่วยหนูยก อยากปรึกษา
ทุกคำตอบ "ยังไม่ถึงเวลา"
ตั้งหน้าเรียนเถิดหนา หน้าที่ตน
เพื่อนสองคนทะเลาะครูตัดสิน
หนูได้ยิน ครูขา ช่วยสักหน
ใครฆ่าพ่อแม่หนูทั้งสองคน
หนูนั้นวนเวียนคิด ช่วยหนูที
"บ้านเมืองมีกฎหมายหนูรู้ไหม
ใครทำผิดอะไร สุดท้ายนี้
ศาลจะพิพากษาตัดสินคดี
ความยุติธรรมต้องมีกับทุกคน"
หนูจงตั้งใจเรียนเพียรเขียนอ่าน
เพื่อเป็นตุลาการ "ของปวงชน"
ทำวันนี้และทุกวันด้วยเหตุผล
"ค่าของคน ไม่ใช่ คนของใคร"
ในห้องพระหน้ารูปแม่และพ่อ
น้ำตาคลอเปี่ยมสุขยิ้มสดใส
ว่าที่นิติศาสตร์บัณฑิตใหม่
ด้วยหัวใจพองโต เพื่อรอวัน
หลังจากนั้นอีกหนึ่งปีที่สำเร็จ
เนติบัณฑิตเบ็ดเสร็จในมือฉัน
พร้อมใบอนุญาตว่าความของสำคัญ
เริ่มต้นวันเก็บคดี ประสบการณ์
ยี่สิบห้า ทางการเขาให้สอบ
มหาบัณฑิตจบรอบ ไม่เกียจคร้าน
ใช้สิทธิสอบ สนามเล็กตุลาการ
ยิ้มเบิกบาน พ่อแม่จ๋า อีกนิดเดียว
ขอตั้งสัตย์สาบานต่อหน้ารูป
หนูพร้อมจะพิสูจน์ แม้เพียงเสี้ยว
ค่าของคน คนของใคร ฟั่นเป็นเกลียว
จะลดเลี้ยวเชียวหรือ ถือหมั่นตรอง
จนเวลาผ่านเนิ่นนานหลายปี
ดรุณีน้อยน้อยหยิ่งผยอง
ยศ อำนาจ ชื่อเสียง เคียงเงินทอง
มีมากองท่วมตัว ลืมหัวใจ
"ลูกจ๋าลูก อย่าเดินทางที่ผิด
อิทธิฤทธิ์ชั่งชูจึงห่างไร้
มีแต่คนก้มหัวนอบน้อมให้
หรือเจ้าขายจิตใจ แลกมันมา
ลืมคำสัตย์สาบานต่อหน้ารูป
ลืมกอดจูบ อบอุ่นที่โหยหา
ลืมราชประสงค์ เดือนพฤษภา
ลืมคุณค่าศรัทธา ประชาชน"
ระหว่างทางกลับบ้านในวันหนึ่ง
มันเจ็บแปล๊บเสียวตึง อกซ้ายฉัน
เรื่องราวเก่าเป็นฉากฉากย้อนคืนวัน
มองเห็นป้ายนี่มัน ราชประสงค์
เลือดแดงฉานพรั่งพรูมาไม่หยุด
หายใจสะดุด พ่อแม่ หนูพลัดหลง
มาทางนี้ลูกรัก อย่างวยงง
ครอบครัวเราจบลง ตรงนี้เอย
คำพิพากษาสาวน้อยคือคำตอบ
ชีวีชอบดับดิ้นสิ้นเปิดเผย
ฆาตกรรมธรรมดาฉากคุ้นเคย
อย่าเฉลย ค่าของคน คนของใคร
ในรถเจอร่างคำพิพากษา
มีถ้อยคำวาจา กำหนดไว้
ประหารชีวิต อดีตนายกไทย
ส่วนจะเปิดเผยไหม รอดูซี
"บ้านเมืองมีกฎหมายหนูรู้ไหม
ใครทำผิดอะไร สุดท้ายนี้
ศาลจะพิพากษาตัดสินคดี
ความยุติธรรมต้องมีกับทุกคน"
ก็แค่เรื่องสมมติในหลายเรื่อง
อาจทำเคืองขุ่นข้อง หรือสับสน
กำหนดความรู้สึก ที่อดทน
ความบีบคั้นดิ้นรนบนบทกลอน...
ปล.ขออภัยในเนื้อหาหากไม่ถูกใจบางท่าน และเป็นการเอาของเก่ามาเล่าใหม่ครับ