คุณเคยได้ยินเสียงฝนบ้างมั๊ย
ในเมืองใหญ่นี้มีฝนตกแทบทุกวัน แต่มันเป็นสายฝนที่ไม่มีใครเห็นค่าและถูกรังเกียจ มันทำให้การเดินทางยากลำบากเป็นพิเศษ และท้องถนนก็เจ่อนองด้วยน้ำดำเฉอะแฉะสกปรกไปหมด ไม่เหมือนที่บ้านนอกชาวนาต่างดีใจยามฝนโปรยปายในท้องทุ่ง หมอบอกว่าผมกำลังจะหูหนวก อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้หรือปีหน้าก็ได้ หมอเองก็ไม่สามารถบอกได้อย่างแน่ชัด สิ้นปีนี้ผมจึงอยากกลับบ้านไปฟังเสียงฝนอีกสักครั้ง
อาจเป็นเพราะในเมืองใหญ่นี้มีเสียงดังมากเกินไป เสียงของจราจรที่คับคั่งกับตำรวจที่หากินกันอย่างขยันขันแข็ง เสียงของนางร้ายที่กรีดร้องโวยวายในละครทีวี เสียงโฆษณาหาเสียงจากรถปิคอัพซึ่งบรรทุกนักการเมืองที่สาบานได้ว่าโกหกทุกตัว และพักหลัง ๆ ก็เต็มไปด้วยเสียงท้องร้องของประชาชนที่ดูเหมือนจะดังต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เลิกงานแล้วฝนตกอย่างหนัก ผมยืนหยุดนิ่งหยิบร่มคันเล็กออกมากาง แต่ลมแรงอย่างนี้ร่มคันใดก็ช่วยไม่ได้ ผู้คนวิ่งหลบฝนเข้าซอกตึก รถเมล์ทุกสายอัดแน่นเหมือนยัดคนทั้งโลกลงไป ผมยังยืนหยุดนิ่งเพราะไม่รู้จะไปทางใด มองขึ้นฟ้าพบแต่เมฆฝน หยดน้ำตาจากสวรรค์ไม่เคยสนใจคนข้างล่าง ผมยังยืนกางร่มหยุดนิ่งอยู่ข้างถนน ทางกลับห้องพักอยู่ทางขวามือเลยไปอีก 13 ป้ายรถเมล์ ทางกลับบ้านอยู่ห่างออกไปทางซ้ายอีก 600 กิโลเมตร หายตายเถอะผมคิดถึงฝนที่บ้านเสียเหลือเกิน
บนถนนกลับบ้านนอกในรถทัวร์เปิดรายการชิงร้อยชิงล้านให้ดูแต่คุณหม่ำพูดไม่มีเสียง ท้ายรถมีกลุ่มวัยรุ่นเฮฮากันยกใหญ่แต่ไม่ส่งเสียง ตอนนั้นเองที่หูผมหนวกสนิท เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงบ่นจากคนขับรถว่า “จะตกอะไรนักหนาวะ”
ตีห้าสิบเก้านาทีผมเดินทางถึงบ้าน เปิดประตูบานเก่าที่คุ้นเคยวางกระเป๋าไว้บนพื้นแล้วเดินไปดื่มน้ำ ล้างหน้าให้พอสดชื่นแล้วขึ้นไปนอน บนเตียงมีผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับสนิทจนไม่รู้ว่ามีใครกลับมา ผมค่อย ๆ นอนลงช้า ๆ แล้วโอบกอดเธอไว้
ฝนสะดุ้งตื่นแล้วตกใจ แต่พอหันไปพบสามีของตนกลับมาบ้านก็ดีใจ เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ซุกร่างน้อย ๆ ของเธอเข้าไปในอ้อมกอดของชายผู้นั้น รุ่งสางของวันที่แสนธรรมดาวันนั้นไม่มีใครส่งเสียงใดใด มันเป็นความเงียบที่แสนหวาน คือความหวังที่ไม่สมบูรณ์ หากเทวดาจะหยุดร้องไห้แล้วก้มลงมาดู ในบ้านหลังเก่าที่ผมเคยเติบโต ฝนที่ไม่มีเสียงกำลังพูดกับสามีที่เพิ่งหูหนวก มันเป็นข้อความที่ดังก้องในหัวใจแต่เงียบสงัดในอากาศ ด้วยข้อความนั้นไม่ได้ส่งผ่านลูกกระเดือกในลำคอ แล้ววิ่งผ่านอากาศเข้าไปในสั่นกระดูกเล็ก ๆ สามชิ้นในรูหู แต่มันส่งผ่านจิตวิญญาณที่ผูกพันธ์กันแนบแน่น ผ่านความโอบอ้อมอารีย์ที่ไม่เห็นแก่ตัวของกันและกัน ผ่านความสวยงามในหัวใจของมนุษย์ อ้อมกอดที่จริงแท้ยังคงส่งข้อความของหัวใจได้นับล้าน
ฝนยังคงตกต่อไปอย่างหนักจนถึงช่วงบ่าย อากาศเย็นสบายจนไม่มีใครลุกออกจากเตียง สองสามีภรรยายังคงนอนกอดกันตลอดเช้าวันนั้น
คุณเคยได้ยินเสียงฝนบ้างมั๊ย
ในเมืองใหญ่นี้มีฝนตกแทบทุกวัน แต่มันเป็นสายฝนที่ไม่มีใครเห็นค่าและถูกรังเกียจ มันทำให้การเดินทางยากลำบากเป็นพิเศษ และท้องถนนก็เจ่อนองด้วยน้ำดำเฉอะแฉะสกปรกไปหมด ไม่เหมือนที่บ้านนอกชาวนาต่างดีใจยามฝนโปรยปายในท้องทุ่ง หมอบอกว่าผมกำลังจะหูหนวก อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้หรือปีหน้าก็ได้ หมอเองก็ไม่สามารถบอกได้อย่างแน่ชัด สิ้นปีนี้ผมจึงอยากกลับบ้านไปฟังเสียงฝนอีกสักครั้ง
อาจเป็นเพราะในเมืองใหญ่นี้มีเสียงดังมากเกินไป เสียงของจราจรที่คับคั่งกับตำรวจที่หากินกันอย่างขยันขันแข็ง เสียงของนางร้ายที่กรีดร้องโวยวายในละครทีวี เสียงโฆษณาหาเสียงจากรถปิคอัพซึ่งบรรทุกนักการเมืองที่สาบานได้ว่าโกหกทุกตัว และพักหลัง ๆ ก็เต็มไปด้วยเสียงท้องร้องของประชาชนที่ดูเหมือนจะดังต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เลิกงานแล้วฝนตกอย่างหนัก ผมยืนหยุดนิ่งหยิบร่มคันเล็กออกมากาง แต่ลมแรงอย่างนี้ร่มคันใดก็ช่วยไม่ได้ ผู้คนวิ่งหลบฝนเข้าซอกตึก รถเมล์ทุกสายอัดแน่นเหมือนยัดคนทั้งโลกลงไป ผมยังยืนหยุดนิ่งเพราะไม่รู้จะไปทางใด มองขึ้นฟ้าพบแต่เมฆฝน หยดน้ำตาจากสวรรค์ไม่เคยสนใจคนข้างล่าง ผมยังยืนกางร่มหยุดนิ่งอยู่ข้างถนน ทางกลับห้องพักอยู่ทางขวามือเลยไปอีก 13 ป้ายรถเมล์ ทางกลับบ้านอยู่ห่างออกไปทางซ้ายอีก 600 กิโลเมตร หายตายเถอะผมคิดถึงฝนที่บ้านเสียเหลือเกิน
บนถนนกลับบ้านนอกในรถทัวร์เปิดรายการชิงร้อยชิงล้านให้ดูแต่คุณหม่ำพูดไม่มีเสียง ท้ายรถมีกลุ่มวัยรุ่นเฮฮากันยกใหญ่แต่ไม่ส่งเสียง ตอนนั้นเองที่หูผมหนวกสนิท เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงบ่นจากคนขับรถว่า “จะตกอะไรนักหนาวะ”
ตีห้าสิบเก้านาทีผมเดินทางถึงบ้าน เปิดประตูบานเก่าที่คุ้นเคยวางกระเป๋าไว้บนพื้นแล้วเดินไปดื่มน้ำ ล้างหน้าให้พอสดชื่นแล้วขึ้นไปนอน บนเตียงมีผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับสนิทจนไม่รู้ว่ามีใครกลับมา ผมค่อย ๆ นอนลงช้า ๆ แล้วโอบกอดเธอไว้
ฝนสะดุ้งตื่นแล้วตกใจ แต่พอหันไปพบสามีของตนกลับมาบ้านก็ดีใจ เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ซุกร่างน้อย ๆ ของเธอเข้าไปในอ้อมกอดของชายผู้นั้น รุ่งสางของวันที่แสนธรรมดาวันนั้นไม่มีใครส่งเสียงใดใด มันเป็นความเงียบที่แสนหวาน คือความหวังที่ไม่สมบูรณ์ หากเทวดาจะหยุดร้องไห้แล้วก้มลงมาดู ในบ้านหลังเก่าที่ผมเคยเติบโต ฝนที่ไม่มีเสียงกำลังพูดกับสามีที่เพิ่งหูหนวก มันเป็นข้อความที่ดังก้องในหัวใจแต่เงียบสงัดในอากาศ ด้วยข้อความนั้นไม่ได้ส่งผ่านลูกกระเดือกในลำคอ แล้ววิ่งผ่านอากาศเข้าไปในสั่นกระดูกเล็ก ๆ สามชิ้นในรูหู แต่มันส่งผ่านจิตวิญญาณที่ผูกพันธ์กันแนบแน่น ผ่านความโอบอ้อมอารีย์ที่ไม่เห็นแก่ตัวของกันและกัน ผ่านความสวยงามในหัวใจของมนุษย์ อ้อมกอดที่จริงแท้ยังคงส่งข้อความของหัวใจได้นับล้าน
ฝนยังคงตกต่อไปอย่างหนักจนถึงช่วงบ่าย อากาศเย็นสบายจนไม่มีใครลุกออกจากเตียง สองสามีภรรยายังคงนอนกอดกันตลอดเช้าวันนั้น