มือใหม่ค่ะ วันนี้เป็นวันที่ปั่นได้ครบ 1000 กม.ดีใจและภูมิใจมากกกกกก สำหรับพี่ๆ ขา แข็งคงรู้สึก เฉย ๆ เพราะหลายท่านขึ้นหลักหมื่นกันแล้ว แต่สำหรับผู้หญิงอ้วนๆ เตี้ยๆ คนนึงที่ไม่เคยคิดปั่นจักรยานมาก่อนเลย แถมเคยต่อว่าพวกปั่นจักรยานด้วยว่าบ้า ไร้สาระ ร้อนก็ร้อน ดำก็ดำ อันตรายอีกต่างหากจะโดนชนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ขนาดปั่นมาทั่วโลกยังต้องมาเสียชีวิตในไทยเลย แถมอุปกรณ์แต่ละอย่างก็แพงเว่อร์ ไม่รู้จะปั่นกันไปทำไม ....
.จนวันนึงไปเที่ยวเชียงคาน เพื่อนชวนปั่นไปแก่งคุดคู้ ชักเริ่มสนุก แฮะ ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด เริ่มติดใจ อีกวันปั่นขึ้นภูช้างน้อย  คราวนี้เริ่มหาข้อมูลจักรยานแต่ยังไม่แน่ใจตัวเองนักเลยเริ่มจากจักรยานแม่บ้านญี่ปุ่นจากแม่สอดมาปั่นรอบหมู่บ้านก่อน ชักเริ่มติดใจจนต้องไปถอย trek มาอีกคัน โดยหาข้อมูลจาก mtb และ pantip เป็นหลักลองผิดลองถูก เริ่มปั่นออกนอกหหมู่บ้าน ไปสวนสาธารณะ และเริ่มเข้าแข่งปั่นวัดใจ ยอมรับว่ากลัวมากกกกกก กลัวทำคนอื่นล้ม กลัวอุบัติเหตุเพราะไม่เคยปั่นออกถนนใหญ่ รถเยอะๆ แต่ก็สามารถปั่นได้ตามเวลาที่กำหนด รับถ้วยรางวัลแรกในชีวิต ดีใจมากกกกก ตอนนี้ไม่ปั่นในสวนแล้วอยากออกถนนอย่างเดียว ตั้งเป้าหมายว่าอยากออก trip 100  โล .ซักครั้ง. ตอนนี้มีความสุขกับการปั่นมาก เหมือนเสพติดทั้งการปั่น และหน้าเพจที่เกี่ยวกับจักรยาน สำหรับตัวเองถ้าให้นิยาม การปั่นจักรยานคือ " การก้าวข้ามความกลัว" แล้วสำหรับท่าๆ ละคะ นิยามการปั่นว่าอย่างไร