เราคบกันมาเกือบ สองปีครับ แต่เค๊าเพิ่งขอเปลี่ยนสถานะเป็นเพื่อน เมื่อ เดือนที่แล้ว เศร้าครับ
ผมรู้สึกว่าเรามีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกันมาก พึ้นฐานครอบครัว ความชอบ ทำงานสายเดียวกัน คุยปรึกษากันได้หลายเรื่อง
ปีแรก เรา มีไม่เข้าใจกันบ้างตามปกติ แต่พอปีที่สอง เค๊าได้รับภาระหน้าที่มากขึ้น เวลาน้อยลง อารมณ์หงุดหงิดเยอะขึ้น เลยมีเรื่องทะเลาะกันบ่อยขึ้น ผมเป็นพวกติดแฟน อยากได้คนเอาใจใส่ แต่เค๊าโลกส่วนตัวสูง ผมเป็นห่วงเค๊า แค่ได้รู้คร่าวๆ ว่าเค๊าไปไหน เดินทางปลอดภัย ซึ่งเราจะคอยบอกกันเสมอ ตอนปีแรกที่คบกัน แต่พอ ปีนี้ เค๊า จะไม่ค่อยบอก ก็เข้าใจ ว่าบางที ไม่อยู่ในอารมณ์มาบอกกัน บางทีผมก็เซ๊าซี้เค๊า ผิดจังหวะ อีกอย่างผมเดินทางไปทำงานต่างที่บ่อย เลยไม่ค่อยมีเวลาที่เราได้มานั่งคุยกันจริงๆจังๆ ครั้งสุดท้ายที่เราได้เปิดใจคุยกันคือ สามสี่เดือนที่แล้ว ที่มีโอกาสพาเค๊าไปเที่ยว มีความสุข มาก กลับมาทุกอย่างก็ดีขึ้น แต่หลังจากนั้น เค๊าก็มีเรื่องงานเข้ามาให้เครียด และผมคงเข้าหาผิดจังหวะ หรือดูแลเธอไม่ดี จนเค๊ามาบอกเลิกไป เหตุผลที่เค๊าบอกคือ ผม เป็นผู้นำให้เค๊าไม่ได้ เวลาที่เราทะเลาะกัน หรือบางสถานการณ์ เค๊าอารมณ์ ไม่ดี ผมจะเงียบ และ ยอม จะได้ไม่รุนแรง และถ้ามีโอกาส จะเอามาคุยกันทีหลัง เวลาเรามีเวลาดี ไปเที่ยว คุยเปิดใจกัน เค๊าบอกว่าผมเสียความเป็นตัวตน ที่เค๊าเคยชื่นชม ว่า เป็นผู้นำ ให้เค๊าได้ ผมให้เหตุผลไปว่า ที่ผมยอม ส่วนหนึ่งเพราะ อารมณ์เค๊า เค๊าต้องการคนที่มาเป็นที่พึ่งเวลาที่เค๊า เครียด หรือเหนื่อยจากงาน และอีกหลายๆเรื่อง แบบไม่ต้องอธิบายอะไรมาก ไม่ต้องคอยมานั่งตอบคำถามร้อยแปด หลังจากที่เหนื่อยจากงานมาพอ แล้ว แต่เนื่องจาก เราสองคนไม่ได้มีเวลาคุย หรือสื่อสารกันมากนัก เลยขาดตรงนี้ไป เค๊าเครียดจนตึง และขาดไปเลย เราสองคนเชื่อใจกันและกัน และไม่เคยมีคนอื่นเลย เพื่อนผนมาเล่าให้ฟัง ทีหลัง ว่า เดือนก่อนหน้าที่เราจะเลิกกัน เค๊าบอกกับเพื่อนว่า เดี๋ยวผมกลับจาก ทำงาน ตจว จะไม่มีเวลาให้เพื่อนๆแล้ว ซึ่งมันก็น่าจะหมายความว่า เค๊ายังมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่ แต่สุดท้าย เค๊าก็ตัดสินใจ บอกลากันไป ผมคิดว่าเค๊า ไม่อยากให้ผมต้อง มาทนกับคนไม่มีเวลาให้ มากกว่า ซึ่งผมก็เศร้านะครับ ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงเค๊า สวดมนต์ให้เค๊าอยู่รอดปลอดภัย อยู่เสมอ ส่งข้อความถามสารทุกข์สุกดิบ เป็นพักๆ แต่ไม่ได้คุย กันเลย อยากจะกลับไปดูแล เค๊าเหมือนเดิม แต่ไม่รู้จังหวะ และโอกาสจะมาเมื่อไหร่ ได้แต่รอ
อยากกลับไปดูแลแฟนเก่าครับ เดือนนึงที่ห่างหายกันไป คิดถึงทุกวัน
ผมรู้สึกว่าเรามีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกันมาก พึ้นฐานครอบครัว ความชอบ ทำงานสายเดียวกัน คุยปรึกษากันได้หลายเรื่อง
ปีแรก เรา มีไม่เข้าใจกันบ้างตามปกติ แต่พอปีที่สอง เค๊าได้รับภาระหน้าที่มากขึ้น เวลาน้อยลง อารมณ์หงุดหงิดเยอะขึ้น เลยมีเรื่องทะเลาะกันบ่อยขึ้น ผมเป็นพวกติดแฟน อยากได้คนเอาใจใส่ แต่เค๊าโลกส่วนตัวสูง ผมเป็นห่วงเค๊า แค่ได้รู้คร่าวๆ ว่าเค๊าไปไหน เดินทางปลอดภัย ซึ่งเราจะคอยบอกกันเสมอ ตอนปีแรกที่คบกัน แต่พอ ปีนี้ เค๊า จะไม่ค่อยบอก ก็เข้าใจ ว่าบางที ไม่อยู่ในอารมณ์มาบอกกัน บางทีผมก็เซ๊าซี้เค๊า ผิดจังหวะ อีกอย่างผมเดินทางไปทำงานต่างที่บ่อย เลยไม่ค่อยมีเวลาที่เราได้มานั่งคุยกันจริงๆจังๆ ครั้งสุดท้ายที่เราได้เปิดใจคุยกันคือ สามสี่เดือนที่แล้ว ที่มีโอกาสพาเค๊าไปเที่ยว มีความสุข มาก กลับมาทุกอย่างก็ดีขึ้น แต่หลังจากนั้น เค๊าก็มีเรื่องงานเข้ามาให้เครียด และผมคงเข้าหาผิดจังหวะ หรือดูแลเธอไม่ดี จนเค๊ามาบอกเลิกไป เหตุผลที่เค๊าบอกคือ ผม เป็นผู้นำให้เค๊าไม่ได้ เวลาที่เราทะเลาะกัน หรือบางสถานการณ์ เค๊าอารมณ์ ไม่ดี ผมจะเงียบ และ ยอม จะได้ไม่รุนแรง และถ้ามีโอกาส จะเอามาคุยกันทีหลัง เวลาเรามีเวลาดี ไปเที่ยว คุยเปิดใจกัน เค๊าบอกว่าผมเสียความเป็นตัวตน ที่เค๊าเคยชื่นชม ว่า เป็นผู้นำ ให้เค๊าได้ ผมให้เหตุผลไปว่า ที่ผมยอม ส่วนหนึ่งเพราะ อารมณ์เค๊า เค๊าต้องการคนที่มาเป็นที่พึ่งเวลาที่เค๊า เครียด หรือเหนื่อยจากงาน และอีกหลายๆเรื่อง แบบไม่ต้องอธิบายอะไรมาก ไม่ต้องคอยมานั่งตอบคำถามร้อยแปด หลังจากที่เหนื่อยจากงานมาพอ แล้ว แต่เนื่องจาก เราสองคนไม่ได้มีเวลาคุย หรือสื่อสารกันมากนัก เลยขาดตรงนี้ไป เค๊าเครียดจนตึง และขาดไปเลย เราสองคนเชื่อใจกันและกัน และไม่เคยมีคนอื่นเลย เพื่อนผนมาเล่าให้ฟัง ทีหลัง ว่า เดือนก่อนหน้าที่เราจะเลิกกัน เค๊าบอกกับเพื่อนว่า เดี๋ยวผมกลับจาก ทำงาน ตจว จะไม่มีเวลาให้เพื่อนๆแล้ว ซึ่งมันก็น่าจะหมายความว่า เค๊ายังมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่ แต่สุดท้าย เค๊าก็ตัดสินใจ บอกลากันไป ผมคิดว่าเค๊า ไม่อยากให้ผมต้อง มาทนกับคนไม่มีเวลาให้ มากกว่า ซึ่งผมก็เศร้านะครับ ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงเค๊า สวดมนต์ให้เค๊าอยู่รอดปลอดภัย อยู่เสมอ ส่งข้อความถามสารทุกข์สุกดิบ เป็นพักๆ แต่ไม่ได้คุย กันเลย อยากจะกลับไปดูแล เค๊าเหมือนเดิม แต่ไม่รู้จังหวะ และโอกาสจะมาเมื่อไหร่ ได้แต่รอ