สมองมันเบลอๆ งงๆ ทำอะไรไม่ถูก ใจมันสั่น ทำอะไรไม่ได้ นอนร้องไห้ทั้งวัน
ถึงขั้นลางาน เพราะใจต้านทานไ่ม่ไหวจริงๆ  
กินข้าว ไม่ได้ เรื่องเกิดวันจันทร์  วันนี้ วันพฤหัส ข้าวไม่ตกถึงท้องเลยซักเม็ด
กินแต่น้ำ แต่นม กินอะไรอ้วกหมด ฝืนจะกินนะ แต่ท้องมันไม่รับอะไรซะเลย


อาการข้างต้น ว่าเข้าขั้นวิกฤตแล้ว อาการน้ำตาไหลพรากๆ ทั้งๆทั่กำลังนั่งทำงานนี่สิ
พึ่งรู้ว่าเราอ่อนแอมาก ..... ก็รู้นะว่าเค้าไม่ได้มีดีอะไรให้เราต้องอาวรณ์
นอกจากหน้าตาอันหล่อเหลา แต่เราก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก อยากดึงอยากรั้ง
ทั้งๆที่ รู้ว่าทำไปก็ปล่าวประโยชน์ แต่ก็ได้ลองแล้ว และเสียศักดิ์ศรีของตัวเองไปแล้ว
และัมันก็ปล่าวประโยชน์จริงๆ

เจ็บสุดขั้ว เมื่อเค้าตอกกลับมาว่า  ทำไมถึงพูดอะไรเข้าใจยากจัง จบก็คือจบ

แต่เราก็เป็นเราแบบนี้อีกแล้ว เจ็บ เจ็บ เจ็บ แต่ก็รัก รัก รัก เค้าว่าขนาดนี้
ไม่มีคำว่าโกรธ ไม่โกรธ ไม่แค้นอะไรเค้าเลย มีแต่ทุรนทุรายจะเป็นจะตาย
อยากให้เค้ากลับมา..... ทั้งๆที่เวลา 3 ปี่ที่คบกันยุด้วยกัน เค้าไม่เคยทำดีอะไรกับเราเลย


ทั้งๆที่คิดได้แบบนั้น คิดได้ทุกอย่าง แต่ทำไม ยังรอให้เค้ากลับมา ให้เค้าโทรมาหา
แล้วทำไมไอใจบ้าๆ มันไม่หาย เจ็บซะที เมื่อไหร่สมองกับหัวใจ มันจะทำงานตรงกัน

สมองบอกพอแล้วหยุดรักได้แล้ว แต่ไอใจบ้า ก้อรัก รัก รักอยุ่ได้

แล้วก็มานั่งร้องไห้เป็นบ้าอยู๋คนเดียว


อยากระบายให้ใครซักคนได้รับรู้ ขอพื้นที่เล็กๆนะคะ

ไม่ไหว มันเจ็บ เหมือนใจจะขาด ..... กลัวว่าหัวใจมันจะหยุดเต้นจริงๆ