1-ตั้งแต่สมัยพุทธกาล จนถึงในพระวินัย ในปัจจุบัน ก็ไม่ได้มีบัญญัติไว้ว่า พระภิกษุจะต้องทำวัตรสวดมนต์ใช่มั๊ยครับ

2-อีกเรื่องคือ สงสัยไวยากร บาลี
ในบท สังเวคปริกิตตนปาฐะ (ในท่อน)V
เอวังภาคา จะ ปะนัสสะ ภะคะวะโต สาวะเกสุ อะนุสาสะนี พะหุลา ปะวัตติตะติ,
อนึ่ง คำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น, ย่อมเป็นไปในสาวกทั้งหลาย, ส่วนมาก, มีส่วนคือการจำแนกอย่างนี้ว่า :-
รูปัง อะนิจจัง, รูปไม่เที่ยง
เวทะนา อะนิจจา, เวทนาไม่เที่ยง
สัญญา อะนิจจา, สัญญาไม่เที่ยง
สังขารา อะนิจจา, สังขารไม่เที่ยง
วิญญาณัง อะนิจจัง, วิญญาณไม่เที่ยง
รูปัง อะนัตตา, รูปไม่ใช่ตัวตน
เวทะนา อะนัตตา, เวทนาไม่ใช่ตัวตน
สัญญาอะนัตตา, สัญญาไม่ใช่ตัวตน
สังขาราอะนัตตา, สังขารไม่ใช่ตัวตน
วิญญาณัง อะนัตตา, วิญญาณไม่ใช่ตัวตน
สัพเพ สังขารา อะนิจจา,
สังขารทั้งหลายทั้งปวง ไม่เที่ยง
สัพเพ ธัมมา อะนัตตาติ
ธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่ใช่ตัวตน ดังนี้.

==>ทำไมใช้ รูปังและ วิญญาณัง อะนิจจัง (อันอื่นใช้อะนิจจา)

3-มีหลายท่านชี้ว่า ท่านพุทธทาส ไม่ยอมรับเรื่อง สวรรค์-นรก ข้ามภพข้ามชาติ
ในบทอุทิศส่วนกุศล อุททิสสนาธิฏฐานคาถา http://www.crs.mahidol.ac.th/thai/praythaiyen13.htm
หรือแม้แต่ พุทธาภิถุติง  http://www.crs.mahidol.ac.th/thai/praythaichoa02.htm
ท่อนV ที่มีการพูดถึง เทวดา มาร พรหม โลกบาล
โย อิมัง โลกัง สะเทวะกัง สะมาระกัง สะพรหมะกัง,
สัสสะมะณะพราหมะณิง ปะชัง สะเทวะมะนุสสัง สะยัง อะภิญญา สัจฉิกัตวา ปะเวเทสิ,
พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์ใด, ได้ทรงทำความดับทุกข์ให้แจ้งด้วยพระปัญญาอันยิ่งเองแล้ว, ทรงสอนโลกนี้ พร้อมทั้งเทวดา, มาร พรหม, และหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์, พร้อมทั้งเทวดาและมนุษย์ให้รู้ตาม ;

==>ตรงบทนี้ ท่านพุทธทาส มีหลักฐานว่าท่านไม่ยอมรับท่องบ่นทุกเช้า-เย็น หรือไม่ครับ