เป็นกวี ต้องมี ธรรมในใจ              
ปัญญาใส ยุติธรรม จิตผ่องแผ้ว
อย่าเอนเอียง เลือกข้าง ออกนอกแนว   
ส่งเสียงแจ่ว เชียร์พวก ด่าฝ่ายชัง   

ฟากตนเอง โกงอะไร ปากเงียบหุบ     
ดุจเจ้าตู๊บ เห็นโจร นอกกรงขัง
ไม่ยอมเห่า ไล่ขโมย ปล่อยบ้านพัง   
เรือนทั้งหลัง ถูกยกเค้า ยังนิ่งนอน

เป็นกวี มีนาม อย่าลดตัว   
ยอมเกลือกกลั้ว เข้าอธรรม มารร้ายหลอน
เอาชื่อเสียง มาทิ้ง พึ่งสังวรณ์  
จะผุกร่อน เพราะจิต คิดลำเอียง

อย่าถือว่า ตนนั้น เลิศวาจา  
จึงนำมา หลอกด่า ใช้โต้เถียง
ชนทั่วหล่า ขบขัน มองเห็นเพียง  
คำร้อยเรียง วิปลาส ของคนพาล