ด้วยเกิดเป็นมนุษย์ ย่อมต้องคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยบ้าง  คิดเล่นๆครับ สองประเด็นด้วยกัน(ขอถามห้องวิทย์ กับพุทธ)
1.มนุษย์กับสัตว์เดรัจฉาน ใครมีความทุกข์ทางใจมากกว่ากัน
   ความทุกข์ทางใจที่ผมหมายถึงเช่น ความเครียด ความโกรธ ความอาฆาตพยาบาท
   ความโลภ ความเซ็ง ความเบื่อหน่าย ความสิ้นหวัง

  ผ่านชีวิตมนุษย์มายี่สิบกว่าปี ผมพบว่าความทุกข์ทางกายไม่อาจเทียบกับความทุกข์ทางใจได้เลยครับ
  อย่างกายเจ็บ ใจก็แค่รับรู้ว่าเจ็บ ไม่ปรุงแต่งต่อไปให้ทุรนทุรายทรมานใจ(ทำไมกูต้องเจ็บด้วย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมๆๆ)
  กลับกัน นั่งอยู่ในห้องแอร์เย็นสบาย แต่เครียดเรื่องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ เครียดนู่น นี่ นั่น ....

มีงานวิจัยทางวิทย์มายืนยันเรื่องอารมณ์ของสัตว์บ้างหรือเปล่าครับ
เช่น เสือล่ากวางมาได้ แต่ได้ตัวเล็กกว่าเสืออีกตัว มันเลยอิจฉา รู้สึกต่ำกว่า
หรือ หมาโดนรถชนจนพิการ เครียด แต่ก่อนเราเคยวิ่งได้สนุกสนาน แต่บัดนี้กลับต้องมานอนเป็นผัก อย่ากระนั้นเลย อดข้าวตายดีกว่าา

คหสต.ผมตอนนี้ ผมว่าสัตว์มันทุกข์น้อยกว่าคนนะครับ คงเป็นเพราะสมองพวกเขาไม่คิดมากเหมือนกับคนเรา พวกเขาอยู่แต่กับปัจจุบัน
ไม่อาลัยในอดีต ไม่กังวลในอนาคต .... เช่นนั้นแล้ว เดรัจฉานมีกิเลสน้อยกว่าคนใช่ไหมครับ?

2.มนุษย์กับสัตว์เดรัจฉาน ใครมีประโยชน์ต่อโลกมากกว่ากันครับ
  ผมเคยคิดเล่นๆนะ หากขอพรได้หนึ่งข้อ อยากจะขอให้มนุษย์หายไปจากโลกให้หมดทุกคน
  เพื่อสรรพสัตว์จะได้อยู่กันอย่างปกติสุข ... ไม่มีสัตว์ชนิดไหนจะเบียดเบียนสัตว์อื่นได้มากเท่ามนุษย์อีกแล้ว
  ประเด็นนี้เพ้อเจ้อไปเรื่อย สาระไม่ค่อยมีครับ .... สาระสำคัญอยู่ตรงที่ เราจะมีชีวิตยู่ให้เป็นประโยชน์ต่อโลก
  ต่อสรรพชีวิตได้อย่างไร ผมนับถือพุทธ ทางของผมคือการพ้นทุกข์
  ผมเชื่อว่ายิ่งกิเลสในตัวผมลดลงไปได้มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งดีต่อโลก ต่อผู้อื่น ต่อสรรพสัตว์มากเท่านั้น
  เช่นนั้นแล้ว  เรามาลดกิเลสกันเถอะครับ

ขอเชิญร่วมคิดเล่นเห็นต่างไปด้วยกันครับ คุยกันอย่างสุภาพชน

ปล.ทิ้งท้ายครับ การที่ได้เกิดมาเป็นคน แล้วใช้ชีวิตตามใจกิเลส สูบผลาญทรัพยากรอย่างฟุ่มเฟือย
     เช่นนั้นแล้วไม่เสียชาติเกิดแย่เหรอครับ
     ที่ผมอยากเกิดเป็นมนุษย์อีก เพราะผมต้องการปฏิบัติธรรม ต้องการวิปัสสนาครับ ผมเชื่อว่ามีแต่มนุษย์เท่านั้นที่ทำได้