จากที่คุณ จขกท. พูด ผมขอสรุปคร่าวๆ ว่าเชื่อในเรื่อง กรรม ผลของกรรม และชาติภพ

อย่างนึงที่คิดแบบนี้คือ เขาไม่มีโอกาสทำบาป แบบเรา ๆ ไง

จริงครับ ตายแล้วไม่มีโอกาสทำบาป แต่จริงเีพียงแง่ัมุมเดียวครับ
แต่ก็จริงอีกเช่นกันครับ ที่ตายไปแล้วไม่มีโอกาสทำกุศลกรรม
ตายแล้วไม่ได้จบนะครับ สิ่งที่จบก็แ่ค่ความเป็นเราในชาตินี้ แต่ความยึดอยู่กับ 'เรา' ก็ยังมีต่อ พาไปเกิดต่อ พาไปตายต่อ
แต่ไม่ได้บอกว่าเกิดเป็นคนต่อนะครับ
ภพภูมิอื่นยังมีอีกนอกจากคน ภพภิมิอื่นที่ไม่มีโอกาสทำอกุศลก็มี นรก ก็ทำอกุศลไม่ไหวครับ มันทุกข์จนทำไม่ได้

นั่นคือ ตายไปแล้ว ไม่มีอะไรประกันว่า สบายกว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่
มนุษย์ที่ยังคิด พูด ทำเหมือนเดิม ตามความเคยชิน ตามอารมณ์เหมือนเดิม ก็ยังอยู่ในสังสารวัฏเหมือนเดิม ตายไปก็ยังอยู่ในภพภิมิที่เหมาะกับจิต สอดคล้องกับการกระทำครับ
นอกจากคุณเตรียมเอาไว้ดีพร้อม ประกอบกุศลกรรม ก็มีโอกาสที่จะได้เกิดในภพภูมิที่เหมาะสมมีโอกาสเลือกทำกุศลหรืออกุศลได้ครับ

อีกอย่าง คนที่มีชีวิตอยู่ ยังต้องดิ้นรนทำมาหากิน เหนื่อยอีกมากมาย
จริงครับ คนยังอยู่ต้องดิ้นรน ต้องเหนื่อย แต่จริงเีพียงแง่ัมุมเดียวครับ
แต่ก็จริงอีกเช่นกันครับ ที่ตายไปแล้วก็ต้องดิ้นรน หากประกอบอกุศลกรรมไว้ แล้วเกิดในนรก ก็เป็นความดิ้นรนที่เลือกไม่ได้ ต้องรับผลกรรมนั้น ถ้าเกิดเป็นเดรัจฉาน ก็ต้องดิ้นรนหากินไปวันๆ และคอยระวังไม่ให้เป็นอาหารของสัตว์อื่นไปวันๆเช่นกัน ไม่เหมาะกับการพัฒนากายใจ ไม่มีโอกาสจะประกอบกุศลธรรม แล้วก็เหนื่อยกว่าด้วยครับ (นอกจากจะเป็นสัตว์เลี้ยง หรืออยู่ในสวนสัตว์)

ถ้าเรามองเห็นแต่ความสุข เราจะหลงในสุข ติดสุข จนเผลอ เมื่อสุขหายไป เราจะตั้งตัวไม่ทันกับทุกข์ที่เข้ามา เราก็จะทุกข์หนัก
ถ้าเรามองเห็นแต่ความทุกข์ (เหนื่อย) เราจะทุกข์กว่าสภาวะที่เป็นจริง ทุกข์จะขยาย ทับถม จนเราไม่เห็นแม้กระทั่งความสุขเล็กๆที่มีอยู่
ถ้าเรามองว่าเราเป็นอย่างที่มันเป็น เราจะไม่สุขจนเกินไป ไม่ทุกข์เกินไป
เมื่อสุข ก็สุขได้ เมื่อทุกข์ก็ไม่ทุกข์แสนสาหัส
แค่นี้ก็เป็นความสุข เบา สบาย กับความเป็นอย่างที่มันเป็น เป็นสุขเบาๆ ที่มีได้ทุกขณะ ไม่ต้องรอสุขหรือหมดทุกข์

ธรรมชาติของสัตว์โลก พร้อมที่จะทุกข์อยู่ตลอดตามลักษณะ 3 อย่าง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
เข้าใจตรงนี้ได้ว่ามันเป็นธรรมดา เราก็วางทุกข์ทางโลกได้บ้างแล้วครับ