เราเกือบจะจบชีวิตอันน่าบัดซบมะกี๊แล้ว

โทรมาที่บ้าน กะคุยกับลูกเป็นครั้งสุดท้าย

ลูกร้องไห้ บอกให้เรากลับบ้าน

เรามืดมนหนทางไปหมด ผิดซ้ำแล้วซ้ำซาก

แต่เราก็ไม่กลับ จนลูกต้องมาตามหาเรา

บางคนเลือกทางเดินชีวิตที่ผิดพลาด รู้แล้วยังเดินไปหามัน

เราก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

ผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่รู้จะทนอยู่กับชีวิตที่ไร้ตัวตนแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่

สับสนหนทางไปหมด

เหนื่อยกับชีวิตที่เลวๆเหลือเกิน

มันตื้อไปหมด ไม่รู้จะบรรยายอย่างไร

ขอโทษด้วยนะที่มาระบายในนี้

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเปิดอ่าน

ไม่รู้วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร

..................................

ริน