ฉันนั่งมองรูปวาดอยู่ตรงเฉลียงหลังบ้าน

รูปที่ฉันวาดได้คะแนนเพียง 6/10

ฉันไม่เข้าใจว่าทั้งที่ฉันก็วาดรูปไปเต็มหน้ากระดาษ

ใช้สีน้ำ สีเทียน สีไม้ หลายๆสี

ไม่มีแม้แต่ช่องว่างๆในกระดาษเลยด้วยซ้ำ

แต่ทำไมรูปวาดของฉันถึงได้คะแนนน้อย

เมื่อเทียบกับรูปวาดของ ไอ้ป๋อง แล้วที่มีเพียงแค่ บ้าน ต้นไม้ ภูเขา ธรรมดาๆ



มันน่าแปลกที่วันนี้ทุกอย่างดูเงียบอย่างผิดปกติ


…………….

………


….



ฉันยังคงนั่งมองรูปวาดที่เฉลียงหลังบ้าน

พิจารณาดูว่าทำไมถึงได้คะแนนน้อย





เมื่อมองไปรอบๆแล้ว

เจ้าน้ำตาล มันคงจะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก

ส่วนพ่อก็นอนหลับอยู่กลางห้อง

แม่นั่งถักผ้าพันคอเตรียมไว้สำหรับช่วงหน้าหนาว

มันเป็นวันที่ดู ธรรมดา มากๆ



……………



……


…



อ่าว! นี้มันในเมืองนี้หว่า ตึกเต็มไปหมดเลย
ผู้คนแต่งตัวกันสวยๆทั้งนั้นเลย แต่ทำไมถึงเยอะอย่างนี้ล่ะ
รถเยอะแยะเลย คนก็เบียดกันไปหมด ฉันอยากกลับบ้าน
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!





…………


…….


…







ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา

ตอนนี้เวลาเกือบจะห้าโมงแล้ว

ฉันคงจะเผลอหลับไป






ฉันมองดูไปรอบๆ

เจ้าน้ำตาล กำลังวิ่งไล่จับผีเสื้ออยู่ในสวน

พ่อนั่งดูทีวี

ส่วนแม่กำลังเตรียมกับข้าวอยู่ในครัวแล้ว






ในมือของฉันยังคงกำรูปวาดที่ได้ 6/10 คะแนน นั้นอยู่

แต่ที่ข้างๆตัวฉันมี กระดาษ เปล่าๆแผ่นนึง

ฉันคิดว่า ไม่พ่อก็แม่ เอามาวางไว้ให้ฉัน






ในใจตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอึดอัด

ไม่รู้สึก สงสัย อีกว่าทำไมรูปวาดของ ไอ้ป๋อง ถึงได้คะแนนเยอะกว่า











เพราะฉันรู้แล้วว่าแค่ ธรรมดา ก็เกินพอแล้ว







……………………………………………………………………………………………..

  

ปล.1) นิทานขนานโลกตอนนี้คำว่า ธรรมดา นั้นผมขอ อ้างอิง ถึง เศรษฐกิจพอเพียง    นะครับ ผมรู้สึกว่า

เศรษฐกิจพอเพียง เป็นแนวทาง

ที่สมบูรณ์แล้ว และคำว่า ธรรมดาก็เช่นกัน