ณ เฉลียงเก่าๆในบ้านหลังนึง

มีเก้าอี้ไม้ที่ผุพร้อมที่จะพังไปตามกาลเวลา

ไม่มีใครรู้ว่าบ้านหลังนี้ใครเป็นคนสร้าง

แต่ใครหลายคนก็กล่าวขานบ้านหลังนี้ว่า  

บ้านเลขที่”เก้า”





……

….

..





ย้อนกลับไป เก้า ปีก่อน

ชายหญิงคู่นึง มาซื้อที่ดินเอาไว้และปลูกบ้านหลังนี้ขึ้นมา

ทั้งคู่เริ่มต้นชีวิตครอบครัวด้วยความสุขที่บ้านหลังนี้

หลังจากผ่านไปได้หลายปีทั้งคู่ก็ได้มีบุตร



เก้าอี้เล็กๆที่ถูกทำจากไม้

เอาไว้ให้เด็กตัวน้อยๆออกมานั่งที่เฉลียง

เก้าอี้นั้นคอยสอนเรื่องราวต่างๆให้กับเด็กน้อย

สอนให้รู้จักธรรมชาติ สอนให้รู้จักชีวิต

แม้มันจะเป็นเพียงเก้าอี้ไม้ถูก แต่ดูจะมีค่าเหลือเกิน





วันที่ เก้า เดือน เก้า  

พายุโหมอย่างหนัก

ไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังนี้จะเป็นบ้านเพียงหลังเดียวที่ยังคงยืนหยัดอยู่ได้

บ้านหลังนี้ทำหน้าที่ของมันได้ดีที่สุด





…….

….

..





วันนี้

ฉันกลับไปที่บ้านหลังนั้น

ใช่แล้ว เฉลียงเก่าๆ ยังคงอยู่

เก้าอี้ไม้เก่าๆ ยังตั้งเอาไว้

บ้านหลังเก่าๆที่มีเลขที่เก้าติดอยู่หน้าบ้านก็ยังอยู่

แม้มันจะเก่าหรือพุพังลงไป

ตอนนี้มันยังคงทำตามหน้าที่ของมัน

อาจจะไม่ใช่เก้าอี้และบ้านแล้วที่ยังคงทำตามหน้าที่

แต่เป็นเลข”เก้า”

ที่ทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะ ”ก้าว” ต่อไป







……………………………………………………………………………..





ห่างหายไปนานไม่ค่อยได้มาอัพเดทเท่าไหร่ต้องขอโทษด้วยครับ

เนื่องจากติดเรียนหนักมาก หลังจากผ่านช่วงมิดเทอมมา คะแนนไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่

ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันที่ "เก้า" พอดี พร้อมกับเป็น ตอนที่ "เก้า" ของนิทานขนานโลก

เลยอยากจะเล่าอะไรด้วยคำว่า "เก้า" และ "ก้าว"

บอกตรงๆว่าแต่งนิทานขนานโลกตอนนี้เพราะเริ่มท้อกับการเรียน

แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่ามี พ่อ แม่ พี่ มีครอบครัวอยู่ก็ทำให้มีกำลังใจมากขึ้น

ใช่ครับ ตอนนี้ ผมเขียนโดยให้สื่อถึงเรื่อง ครอบครัว

ครอบครัวนี้แหละครับที่จะอยู่กับเราตลอดในขณะที่เราเดินขนานอยู่บนโลก

ใครท้อแท้ หรือ ผิดหวัง ก็ขอให้นึกถึงครอบครัวไว้กันนะ จะคิดซะว่า บล๊อกนี้เป็นครอบครัวหนึ่งก็ได้นะ

สำหรับผม เพื่อนๆที่มาอ่านทุกคนคือครอบครัวของผมนะ

"ครอบครัวนักเขียนไง"