สามีเราเป็นคนอารมณ์ร้อน ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วค่ะ  แต่นับวันยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ยกตัวอย่างเช่น
     ตัวอย่างที่ 1 ครอบครัวเราไปเดินห้างสรรพสินค้า  ลูกเราซน  ขึ้นไปนั่งบนเตียงที่ห้างโชว์  สามีเราเลยดุลูก  แต่การดุของเขาคือการตะโกนแบบเสียงดังมาก  ดังเหมือนวัยรุ่นตีกันอย่างนั้นเลยค่ะ  มีหลุดคำหยาบบ้าง เช่น   โว้ย วะ  เราก็จะบอกเขาว่าพอได้แล้ว แล้วก็รีบอุ้มลูกเดินออกไปจากตรงนั้น  พอกลับบ้านคุยกันก็เหมือนจะสำนึกผิด  แต่เหตุการ์ณแบบนี้ก็ยังเกิดขึ้นเรื่อยๆ และบางครั้งเขาก็คิดว่าตัวเองไม่ผิด เขาเป็นพ่อมีสิทธิ์ดุด่าลูก  แม้ในที่สาธารณะเขาก็จะไม่เกรงใจใคร คือถ้าโมโหก็ระเบิดออกมาเลย

     ตัวอย่างที่ 2 ลูกคนโตของเราเป็นคนที่ติดยาย (ตอนนั้นอาศัยอยู่บ้านพ่อแม่ค่ะ) เขาคุยกับพ่อว่าวันนั้นจะอยู่บ้านกับพ่อ  แต่ลูกดันเปลี่ยนใจจะไปเที่ยวกับยาย  ร้องไห้จะไปกับยายให้ได้ คือสามีไม่อยากให้ไปเพราะไปต่างจังหวัด  แต่ลูกก็ยังร้องไห้ ยายพยายามปรอบให้อยู่กับพ่อ  แต่อยู่สามีเราก็คว้าลูกออกมา ทั้ง ๆ ที่ยายอุ้มหลานอยู่ แล้วขึ้นห้องนอนชั้น 2 ไป แล้วเราก้อได้ยินเสียงดัง  บึ๊ก... จำไม่ได้แล้วว่ากี่ที คือลูกเราโดนตีที่หลัง  หลังจากนั้นเราก็คุยกับเขาว่าดุได้แต่ห้ามตี ถ้าลูกผิดเราจะตีเอง  แต่เขาก็จะใช้การดุแทน แต่ก็ยังรุนแรงเหมือนเดิม

     ตัวอย่างที่ 3 ล่าสุดเมื่อเช้า  หารีโมททีวีไม่เจอ  เขาบอกว่าลูกเอาไปเห็นถืออยู่  แล้วเมื่อเช้าเขาต้องไปส่งเราไปทำงานด้วย  เราได้ยินเสียงตึงตังอยู่  แล้วก็ได้ยินเสียงเขาบ่น  แบบโวยวาย "...อะไรวะ" หายไปได้ยังงัย  แล้วเขาก็เริ่มทำลายข้าวของ แล้วคงใช้มือทุบหรือชกอะไรสักอย่าง พอเราขึ้นไปบนห้องนอนเราเห็นนิ้วเขาเป็นแผลถลอก  สิ่งที่เห็นคือผ้าปูที่นอนถูกหรือหลุด หมอน เสื้อผ้ากองอยู่กับพื้น  แล้วเขาก็ตะคอกลูกว่าเอาไปไว้ไหน  ประมาณ 2 รอบ เราพยายามกันลูกออกไป เพราะกลัวสามีตีลูก  เขาหันมาพูดว่าวันนี้ไม่ไปส่งแล้วนะ  ...หงุดหงิดแต่เช้าเลย  สุดท้ายเราก็หาเจออยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง  ซึ่งน่าจะเป็นลูกที่เป็นคนเอาไปไว้จริง ๆ เขาก็ขับรถไปส่งเราทำงาน  แล้วก็ดูเหมือนอารมณ์จะเย็นลงค่ะ

     ซึ่งเรื่องนี้ เราเลยโทรไปปรึกษาคุณพ่อสามี  ซึ่งท่านก็เป็นห่วงมาก ห่วงทั้งลูกและหลาน  พ่อสามีอยากให้เราย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านพ่อสักพักค่ะ  แต่เราคิดว่าเป็นการแก้ที่ปลายเหตุ  เพราะถ้ากลับไปอยู่บ้านตัวเองเขาก็อาจจะเป็นเหมือนเดิม อีกอย่างเราสังเกตุได้ว่าตั้งแต่แม่สามีเสียไป เขาก็เริ่มมีอาการรุนแรงขึ้น หรือเขาอาจรู้สึกไร้ที่เพิ่งพิง  เพราะเขาเป็นคนรักแม่มาก
     ตอนลูกยังเล็ก ๆ เขาเป็นคนรักลูกมากไม่ใจร้อนขนาดนี้ แต่จะโมโหเวลาลูกเจ็บตัว หรือเวลาลูกป่วยหนัก  แต่พอลูกเริ่มโต เริ่มซน เขาก็เป็นหนักขึ้น  แต่เวลาไปบ้านปู่บ้านย่า เขาจะไม่ค่อยกล้าทำเพราะคิดว่าน่าจะเกรงใจพ่อแม่เขาค่ะ  แต่สำหรับพ่อเราเขาเลิกเกรงใจมานานแล้ว  เวลาเขาโมโหเราก็ตะคอกเราเลยทั้ง ๆ ที่พ่อแม่เราก็อยู่  เมื่อก่อนพ่อแม่เราจะโมโหมาก  แต่เดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยพูดแล้วอาจเป็นเพราะคงเห็นเราเครียดอยู่แล้ว เลยไม่อยากพูด

     นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งค่ะ  ยังมีเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกเยอะ  เมื่อเช้าบอกเขาว่าจะพาไปหาหมอ  เขาก็ไม่ปฏิเสธอะไร เหมือนจะรู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาควบคุมตัวเองไม่อยู่จริง  เราควรทำอย่างไรดีคะ พบจิตแพทย์ดีไหม