ตอนเราท้องเราอายุแค่สิบเจ็ดเองและแฟนเราเขาก็ไม่ยอมรับเลยทำให้เกลียดเขามากเลยพอเราคลอดลูกสาวได้สามเดือนเราก็จากลูกไปทำงานใน กทม แต่เราก็กลับมาเยี่ยมลูกปีละ2-3ครั้ง ต่อมาไม่นานเราก็ได้สามีใหม่เป็นชาวต่างชาติและสามีเราก็พาเรามาอยู่ที่ประเทศของเขาพร้อมด้วยลูกของเราตอนนั้นลูกเราเก้าขวบ ทำไมเราไม่ค่อยรู้สึกผูกพันกับลูกเลยเวลาเขาทำให้เราไม่พอใจเราชอบตบตีเขาแต่ไม่รุนแรงมากแต่ใช้อารมณ์มากกว่า ลืมบอกว่าลูกเราหน้าตาเหมือนพ่อเขามากไม่เหมือนเราเลยแม้แต่นิดเดียว ต่อมาเราก็ท้องกับสามีใหม่และเป็นผู้หญิงเหมือนกัน และเราก็รักลูกคนนี้มากเวลาพี่ทำให้น้องร้องไห้เราก็จะดุด่าลูกคนโตบางทีถ้าโมโหมากเราก็ลงไม้ลงมือนิดหน่อยเพราะเราเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก ตอนนี้คนโตก็สิบสองปีแล้วแต่เราก็ยังดุด่าว่าตีบ้างแต่ก็ลดลงมากกว่าแต่ก่อน แต่เวลาโมโหให้เขาทำไมเรารู้สึกเหมือนเกลียดเขาเลยเห็นหน้าเขาแล้วหงุดหงิดมาก มันเหมือนมีเส้นบางๆมากั้นเราเอาไว้ หรือเพราะเราไม่ได้เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กก็เลยไม่มีความผูกพันกัน หรือเพราะเราเกลียดพ่อเขาก็เลยพาลถึงลูก แต่ก็ห่วงเขาเวลาเขากลับบ้านผิดเวลา เราไม่กล้าแสดงความรักให้เขาเห็นเลยเราไม่รู้จะทำไงดีเพื่อให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนดีขึ้นเราเป็นคนพูดหวานไม่เป็นเอาซะเลยแข็งกระด้างมาก บางทีก็เบื่อตัวเองเหมือนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้