เวลา 5.30 ในเช้าวันหนึ่ง... เสียงนาฬิกาปลุกที่ถูกตั้งใว้ในโทรศัพท์ดังขึ้น....
ผม.. ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา.. ท่ามกลางความมืดที่แสนวุ่นวายเสียเหลือเกิน



มันวุ่นวายยังไงน่ะเหรอครับ..
ฮาๆๆ ก็เพราะว่า มันคือเช้าวันทำงานที่แสนธรรมดาๆไงล่ะครับ
วันที่แสนธรรมด๊า ธรรมดาของผม..ซึ่งเป็นพนักงานกินเงินเดือนธรรมดาๆคนนึง...



งานของผมน่ะเหรอครับ.. มันก็แสนจะธรรมดาเหมือนผมน่ะแหละ ฮาาาา
ก็เป็นงานที่นั่งอยู่หน้าคอมฯทั้งวี่ทั้งวัน
โดยที่ในแต่ละวัน ผมนั้นแทบจะไม่ได้คุย หรือพบปะกับใครเลย
//ให้ตายสิ จอร์ชชชชช



แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ในจักรวาลเล็กๆที่เรียกว่าออฟฟิศ
ผมน่ะ..ก็เป็นตัวฮานะเออ
มีเพื่อนฝูงที่สนิทๆกันบ้าง ก็เป็นสังคมที่ดีล่ะครับ..



ถึง 5 โมงเย็น ก็ได้เวลาเลิกงาน  ผมก็กลับบ้านตามปกติ
แต่ด้วยความที่ข้างตัวผมไม่มีใคร
ทั้งที่มันก็เหมือนเดิมทุกๆวันก็เถอะ
มองไปรอบๆ ไม่ว่าจะทางใหน หรือเมื่อใหร่


มันก็อดรู้สึกไม่ได้ เหมือนกับมีความรู้สึกบางอย่างเข้ามารุมเร้า เข้ามาทักทาย
ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเรียกว่าอะไร ... แต่ผมเรียกมันว่า ความเหงา


มีคนชอบเปรียบความรู้สึกเมื่อเราเหงาเป็นความหนาวเหน็บ
ในเมื่อเราต้องเผชิญกับมันทุกๆวัน โดยที่เก็บสะสมความรู้สึกหนาวนี้ใว้อย่างไม่รู้ตัว
จนบางทีก็นึกขึ้นได้ และก็รู้สึกสงสัยนะว่า...


มือของผม...
มันเย็นลงไปแค่ใหนแล้ว

......


โถ่เอ้ย..



ไม่ไช่ว่าจะไม่มีความรักเข้ามาทักทาย
แต่เพราะไม่ได้เข้ามาในแบบที่เราต้องการ
หรือไม่ได้จบในแบบที่เราอยากให้เป็น
จนบางทีผมก็นึกเจ็บใจ ว่ามันจะอะไรนักหนาฟ่ะ กับอีแค่ความรัก

.....


อืม..ทำไมกันนะ  ทำไมกัน...
..หรือว่า.. เรายังขาดอะไรไป



.......


แต่ก็ช่างมันเถอะ มันก็ไม่ไช่หน้าที่หลักที่ผมจะต้องไปใส่ใจนี่เนอะ
งานการก็ต้องทำ ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป
ผมก็เลยเก็บคำสงสัยอันนั้นใว้ในใจ โดยที่ใช้ชีวิตไปต่อทั้งอย่างนั้น...

......


ผมเองก็ไช่ว่าจะมีชีวิตด้านเดียว โลกไซเบอร์เองผมก็มีเพื่อนอยู่มากมายเช่นกัน
ก็พอจะเป็นอีกมุมหนึ่ง ที่ทำให้ผมหนีจากเพื่อนซี้ที่มีชื่อว่า ความเหงา ออกมาได้





เมื่อมีเล่น ก็ต้องมีเลิก มีเปิด ก็ต้องมีปิด
ทุกๆครั้งที่กลับเข้ามาอยู่กับตัวเอง ผมก็ต้องกลับมาเจอหน้าไอ้เพื่อนบ้านี่อีกและ
ผมก็ต้องขลุกอยู่กับมันนานนนเข้า
.....


นานเข้า..


....



แต่แล้ว....

...


เมื่อลองหลับตาลง มองย้อนกลับไป นึกถึงสิ่งรอบๆตัวให้ดีๆ
ทุกคนจะรู้ว่าชีวิตคนเรานั้น..มันไม่ได้มีด้านเดียวจริงๆ
ถึงแม้ว่าเราจะหนีความเหงาไม่ได้ แต่เราเลือกได้ว่าจะจมอยู่กับมันหรือไม่
ความเหงา ความเศร้า เป็นสิ่งของคู่กันกับคนธรรมดาๆ
ไม่ว่าใครๆ จะสวยจะหล่อ จะขี้เหม็น จะจักกะแร้หอม แค่ใหน
เพราะมันเป็นองค์ประกอบจากหลายๆสิ่ง ของอวัยวะชิ้นนึงในร่างกาย
ที่ใครๆนั้นต่างก็เรียกมันว่า
"หัวใจ"


ณ ที่ที่เรากำลังจมอยู่กับความเหงา อาจมีคนหลายๆคนที่พร้อมจะพาเราออกมา หลายคนที่พร้อมจะแชร์ความรู้สึกที่ดีหรือที่แย่
แบ่งปันความสุข ถึงแม้ความสัมพันธ์จะไม่ได้อยู่ในรูปแบบที่เราพยายามไขว่คว้า
แต่ปลายทางแล้ว ก็ยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึงไม่ไช่เหรอ


เมื่อลองมาย้อนดูมือตัวผมเองแล้ว..ผมจึงคิดได้
ว่ามือที่เย็นเฉียบนี้ มันจะมีคร๊ายยยที่อยากจะจับ อยากจะฝากหัวใจใว้ล่ะวุ้ยยย  = ="




มีคนเคยพูดว่า...
"ก่อนที่จะให้ความรักและมอบความสุขกับใคร เราควรจะเติมด้วยสิ่งเหล่านั้นให้ภาชนะของตัวเองให้มากพอเสียก่อน"
ภาชนะอันนั้นก็แล้วแต่คนจะเรียก แต่ผมคิดว่ามันคือไอ้อวัยวะที่เก็บความรู้สึกต่างๆนั่นล่ะ
ผมเรียกมันว่าอะไรแล้วนะ..
.
.
อ๋อๆ หัวใจๆ ^_^




แม้อาจจะไม่ได้อยู่ในบริบทเดียวกัน การใช้ชีวิตที่ภาชนะหัวใจเต็มไปด้วยความสุขนั้น
อย่างน้อยๆ  ผมก็รู้สึกได้..
จากมือของผมที่แสนจะเย็นเยือกคู่นั่น มันก็ค่อยๆอุ่นขึ้น อุ่นขึ้น





อาจจะทีละเล็ก ทีละน้อย..
แต่ในขณะนั้นตัวผมเองก็คงกำลังใช้ชีวิตที่โสดอย่างมีความสุขไปด้วยเช่นกัน

...



...


ผมว่าบางทีนะ .. มันคงจะมีสักวันแหละ
อาจจะมีผู้หญิงที่อยากจะขอแบ่งปันความอบอุ่นจากมือคู่นี้บ้าง




แล้วก็แน่นอน..
ถ้าหากว่ามือของเราสอดประสานกัน วันนั้น ผมจะไม่ปล่อยมือเค้าไปใหนแน่ๆ ^^
...


เนอะ