แสงแดดที่แผดเผาในหน้าร้อนนี้ ตื่นมาทุกวันพร้อมกับเจอมัน ทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน ฉันเดินมาด้วยจอบที่ใช้ขุดดินและกระติกที่ใส่น้ำเย็นไว้เต็ม เดินตรงมุ่งเนินเขาที่สูงชันกับสวนแห่งหนึ่งที่พ่อของฉันซื้อไว้เกร็งกำไร ระหว่างทางตรงหน้าใช้ดวงตาที่อ่อนเพลียเต็มทีเห็นสีเหลืองกระพริบ ผ่านไป มากมายเหลือเกิน

พอเดินไกล้ สายตาจึงเห็นชัดว่านั่นคือผีเสื้อสีเหลืองน้อยที่เกิดใหม่ แสงแดดจ้าส่องกระทบมัน เหลืองเรืองรอง วับไหว ผ่านหน้าผ่านตาไปไกล สายตานั้นมองมันไม่ห่าง มาเรื่อยๆ ออกมาเรื่อยๆจากป่าข้างทาง นี่คงเป็นฤดูเกิดของมันหรือเปล่านะ

เมื่อเห็นพวกเขาเหล่านั้น ใจก็เริ่มให้อภัยกับแสงแดดที่แผดเผา มันเริ่มมีความชื้นขึ้นมาในตัวเรา จากนั้นก็ปล่อยใจและให้อภัยกับฤดูกาลที่เป็นอยู่ เพราะถ้าขาดเขา เราก็จะไม่เห็นกลุ่มผีเสื้อตัวน้อยๆ บินว่อนในวันนี้

คำถามแรกที่เกิดขึ้นในใจฉัน จากการมองพวกมันบินลับสายตาเข้าไปในป่าของอีกฝากฝั่ง “พวกนายจะบินไปไหนหรือ?” เมื่อพบเห็นปีกและความสวยงามของมัน จึงเกิดคำถามต่อว่า “พวกนายชอบหน้าแล้งหรือ?” และเมื่อมองเข้าไปในป่าก็อดถามในใจต่อไม่ได้ว่า “พวกนายเกิดจากต้นไม้พวกนั้นหรือ?” และ “กอไม้ไหนนะที่มีพวกนายอยู่ ไม่ใช่อะไรหรอกอยากเห็นพวกนายจัง”

ผีเสื้อต่างยังโบยบินออกจากป่าฝากหนึ่งไปยังอีกฝากไม่หยุดหย่อน ยามใดที่มันยังคงบินต้องแสงแดด ยามนั้นมันช่างยุให้ใจเกิดคำถามออกมาไม่หยุดหย่อน

เธอผู้เป็นที่รักก็อาจจะเปรียบเปรยดั่งผีเสื้อได้ เธออยู่แห่งใด อยู่สบายดีไหม ความสุขล่ะมีไหม เจอธรรมชาติบ้างหรือเปล่า สังคมของเธอคงจะดีนะ หัวใจของฉันยังคงเกิดคำถามมากมายต่อไปด้วยความคิดถึง คะนึงหา

อยากบอกว่าฉันมีปกติสุขดี เธอก็คงมีนะ



The Alzheimer Man
คนสวน