สิบเก้ากัน ยายน ปีสี่เก้า           ชาติชนเขลา เกิดการ รัฐประหาร
ยึดอำนาจ ประชา อ้างไล่มาร     ทหารหาญ ผู้ก่อการ ครุกรรม

ดอกไม้งาม รอยยิ้ม แด่รถถัง      ฝันหวานหวัง ไทยเจริญ รุดเลิศล้ำ
ได้ขิงแก่ สัตย์ซื่อ เป็นผู้นำ        ก่อนก่อกรรม ยายเที่ยง เขาอุทยาน

ชาติติดหล่ม จมปลัก อยู่กับที่         นับนานปี สูญค่า เวลาผลาญ
รอยแตกแยก ร้าวฉาน ยิ่งเบ่งบาน    ฝังดวงมาน ร้ายหม่น สยามชน

ครั้นได้หนุ่ม อ๊อกฟอร์ด ผู้เลอค่า      ขันอาสา นำชาติ สร้างมรรคผล
มาดผู้ดี ทรงภูมิ วิญญูชน               ฟ้าหลังฝน หวังไว้ ใกล้เข้ามา

การณ์กลับพลิก ผิดคาด เหมือนผีซ้ำ   ดุจกระหน่ำ ย่ำแผล เกินรักษา
ประชาชน ลุกหือ ท้วงที่มา               ขอยุบสภา คืนอำนาจ ตามครรลอง

เกือบร้อยศพ บาดเจ็บ กว่าสองพัน     ทมิฬมหันต์ เหี้ยมโหด หม่นมัวหมอง
ดุจใบไม้ ปลิดปลิว ลงก่ายกอง          เพื่อสนอง อำนาจ ทุรชน

มาบัดนี้ เจ็ดปี ก้าวล่วงผ่าน        เสียงขับขาน ผลร้าย ทั่วแห่งหน
รัฐประหาร พาชาติ สิ้นศักดิ์ตน    อารยะชน นานา ชาติเชียดชัง

นับแต่นี้ วันใหม่ ฟ้าจักเปิด        งามแพร้วเพริศ บริสุทธิ์ ดุจใจหวัง
อำนาจแห่ง ประชา จงจีรัง         พอได้หวัง แสงทอง ประชาธิปไตย

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอให้รัฐประหาร 19 กันยา 49 เป็นครั้งสุดท้ายของประเทศไทยของเรา

ประชาธิปไตยจงเจริญ  คนไทยจงรักกัน