...“แจ็ค แม่จะส่งหนูไปเรียน..ที่สารพัดช่างเมืองกาญ นะ”... แม่ผมเอ่ยขึ้นมากลางวงกินข้าว.. “แม่จะให้ผมเรียนหนังสือหรือครับ”..ผมถามแม่ด้วยใจตื่นเต้น..  “เปล่าแม่จะให้หนูไปเรียนช่างไฟฟ้าระยะสั้นน่ะลูก”..  “ทำไมครับแม่”ผมถามด้วยสงสัย .. “แม่มีคนรู้จักที่พอจะฝากให้หนูอยู่กับเขาได้ เลยอยากให้เรียนที่นั้น และหลักสูตรระยะสั้นมันเรียน แค่ ไม่กี่เดือนก็ได้ใบประกาศแล้ว.. “ครับแม่ แต่เอ๊ะทำไมต้องเป็นช่างไฟฟ้าด้วยครับแม่”...
... “ลูกเป็นลูกผู้ชาย แม่เห็นว่าก็ควรมีฝีมือทางช่างติดตัวไว้บ้าง และไหนๆแม่ก็ไม่ได้ให้ลูกเรียนเหมือนเพื่อนๆเขาแล้วนี่..เอาดีทางช่างติดตัวไว้บ้าง ก็ดีว่าไหม เตี่ยเนอะ”..แม่พูดพร้อมหันไปทางเตี่ยผม..(ผมเรียกพ่อว่าเตี่ย) .. เตี่ยยิ้ม พร้อมหันมาทางผม.. “ก็ดีนะลูก แต่กลัวไฟดูดไหม ดูดแบบเนี้ย..” พ่อเอามือจับที่แขนผม พร้อมสั่นแขนถี่ๆและทำเสียงเลียนแบบไฟดูด”.. เราหัวเราะชอบใจกันทั้งวงข้าว..ที่เห็นพ่อทำท่าตลก...

... สวัสดีครับ..ผมชื่อแจ็ค ผมเป็นลูกแม่ค้า พ่อผมขายกาแฟกับขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง.. ถ้าท่านใด ได้ติดตามอ่านเรื่องราวของผมก็คงจะรู้จักผมได้บ้างแล้ว...ตอนนี้ผมอยู่บนรถเครื่องคู่ใจ..ยามาฮาวาย80 ข้างหลังผมเป็นกระเป๋าเสื้อผ้าผมกำลังมุ่งหน้าไปที่บ้าน น้าต๋อย ซึ่งเป็นเพื่อนของแม่ที่อยู่จังหวัดกาญจนบุรี.....
....เส้นทางถนนไปเมืองกาญนี้ช่างสดชื่นดีจริงๆ...สองข้างทางล้วนเต็มไปด้วยต้นไม้..ปลายทางข้างหน้าก็เห็นภูเขาสูงเด่น.. นี่ถ้าขับมาตอนเย็นๆนะ แดดอ่อนๆสาดแสงผ่านทิวเขา เงาต้นไม้น้อยใหญ่ สะท้อนอยู่บนถนน คล้ายดั่ง “อนิเมชั่น” บนพื้นถนน.เลยทีเดียว. “แป๊น..น.ๆๆ เสียงแตรรถสิบล้อบีบดังสนั่นลากเสียงยาวไล่หลังผม. “เฮ้ย..ตาเถร แหกๆ..ผมร้องอุทานอย่างลืมตัว...ผมหักรถเบี่ยงลงไหล่ถนน.. “โอ้ย..จะรีบไปหาป้าเอ็งหรอ.หา..ไอ้โจโฉแตกทับเรือ..(อุทานได้แปลกมาก).ผมตะโกนแทรกเสียงแตร..อย่างลืมตัว..ปั๊ดโธ่เล่นซะตูแต๋วแตกเลย. “ดูซิ.เสียบรรยากาศหมดเลยกำลังเพลินๆกับธรรมชาติ..อนิเมชง อนิเมชั่นผม..หายหมดเลย..โธ่เว้ย..อารมณ์เสีย.ผมบ่นพึมพำ..
...รถเข็นอ้อยมีอยู่มากมายจริงๆบนถนนเส้นเมืองกาญนี้ผมมัวแต่ขับชิลๆ ความเร็ว 60 รถสิบล้อมันคงลำคาญ..ผมจำได้ในวัยเด็กนั้น ผู้ใหญ่หลายๆคนมักจะเตือนเด็กๆอย่างผมเสมอว่า “ให้ระวังรถสิบล้อขนอ้อยนะ..ทำให้ผมนึกถึงป้าร้านค้าใจดี ที่เคยให้ขนมกับน้ำผมกินระหว่างทาง ที่ผมวิ่งตามเพื่อนไปเล่นน้ำที่ฝายน้ำล้น..

...เมื่อสิบล้อไกลสายตาไปผมก็ขับรถไปต่อทันที... “ยินดีต้อนรับเข้าสู่จังหวัดกาญจนบุรี”ป้ายซุ้มอันใหญ่บ่งบอกข้อความต้อนรับผม ผมถึงตัวเมืองกาญแล้ว.และผมก็เลยเข้ามาได้สักระยะแล้ว...แต่เอ๊ะ.ไฟแดงนี้ป่าวหว่า.ผมเริ่มไม่แน่ใจ..ก่อนที่ผมจะขับไอ้แก่รถคู่ใจมาเองนี้..ผมได้นั่งรถเมล์มาสำรวจเส้นทางกับแม่แล้ว..แต่พอมาเองเข้าจริงๆ..ชักเริ่มไม่แน่ใจ.. ผมขับเลยมาสองไฟแดง..

...ผมเริ่มสับสน..ไฟแดงมันเยอะจัง..ตอนนั่งรถเมล์มันไม่เยอะขนาดนี้นี่นา..“จำทางได้ไหมลูกเสียงแม่ผมถามเมื่อครั้งยังอยู่บ้าน” ได้ซิครับแม่ ผมจำแม่นจะตาย..”แน่ใจนะอย่าทำเป็นเก่งไอลูกลิง.”แม่พูดพร้อมเอามือขยี้หัวผม.. “จำได้ไหมว่าแม่เคยสอนว่าไง ถ้าไปไหนแล้วหลงให้ทำอย่างไง” แม่ผมถามพร้อมเอานิ้วชี้มาทางผม “แล้วผมก็ตอบว่า “ทางอยู่กับปาก”ไงครับแม่..ฮ่าๆ “เก่งมากลูก”......”...  

...“ใช่จริงด้วยทางอยู่กับปาก”..ผมเริ่มมองหาคนที่ผมพอจะขอความช่วยเหลือด้วยการถามทาง... ผมเห็นแล้ว “พี่วินมอเตอร์ไซค์ อ่ะฮ่า..คนสายอาชีพเดียวกัน..เหมาะเลย..ผมรีบจอดรถเทียบริมฟุตบาท เพื่อลงไปถาม .. “พี่ครับ..ผมขอถามทางหน่อย.. วิทยาลัยเทคนิคเมืองกาญ ไปทางไหนครับ.. “น้องมาทางไหนล่ะ พี่วินถามด้วยน้ำเสียงติดกวนนิดๆ.. “ผมมาทางบ้านโป่งอ่ะครับ ผ่านแยก อะไรเนี้ยตรงเนี้ย...

...อ๋อ.. โรงพยาบาล..พหลพลพยุหเสนา (อ่านกันออกไหมครับผมไม่ได้เขียนผิดนะครับลองเอาชื่อไปถามกูเกิ้ลได้เลยครับ เป็นชื่อโรงพยาบาลที่เรียกยากมากขอบอก)....  “อ๋อ..น้องเลยมาแล้วแหล่ะ..มันต้องเข้าแยกไฟแดงโน้น... แต่พอดีเลยพี่จะไปแถวๆนั้น..ขับตามพี่มาก็ได้... “โอ้ว..สวรรค์ช่างใจดีส่งคนมีน้ำใจมาให้ผม..ผมนึกในใจ.. “มะตามมาเลย..พี่วิน ขับนำหน้าผมไปผมขับตามทิ้งระยะไม่ห่างกันมากนัก..เส้นทางที่พี่วินขับนำผม ไม่ใช่เส้นทางที่ผมคุ้นเคย ก็เพราะว่าตอนผมนั่งรถเมล์มากับแม่นั้นมันคือเส้นทางหลัก..

...แต่ตามประสาคนขับวินมอเตอร์ไซค์เขามักมีทางลัดเลาะ ซอกแซกของเขาเป็นธรรมดา..  นั้นไงผมเห็นแล้ว “วิทยาลัยเทคนิคกาญจนบุรี”..ผมจอดรถหน้าวิทยาลัย.. พี่วินใจดีเดินมาทางผม.. “นี่ไงถึงแล้ว..” พี่วินบอกผม.. “ขอบคุณพี่มากเลยครับ”... ผมเอ่ยปากขอบคุณพี่วิน นี่ถ้า.มะ...  “50บาท”.. พี่วินพูดสวนผมขึ้นมาทันที  “อะๆ อะไรนะครับ”  “ค่าขับนำทาง 50บาท”..

..“อะอ้าว..พี่ ก็พี่บอกว่าจะมาแถวนี้เลยอาสาขับนำผม”..ผมถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ” “ไม่ได้อาสา” ที่ว่าจะมาน่ะมันเลยมาเยอะแล้ว..นี่จะให้ไม่ให้..  พี่วินกลายร่างจากเทวดา เป็นเห็บหมาทันที” ด้วยท่าทาง หน้าตา น้ำเสียง ของพี่วิน ที่ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ทำให้ผมต้องรีบควักกระเป๋า ดึงเงินแบงค์50ออกมายื่นให้เขาไป..แล้วภาพสะท้อนความทรงจำคำเตือนของแม่ก็พุดขึ้นมา..  “จำไว้นะลูกว่าผู้คนทุกวันนี้หาไว้ใจกันได้แล้วยาก ฉะนั้นจงอย่าไว้ใจใครง่ายเกินไป..จำไว้นะลูก” เสียงคำสอนแม่ผมก้องสะท้อนอยู่ในหัว..”..เฮ้ยๆ ปล่อยมือดิ ปล่อยๆ.. ผมยืนดึงแบงค์ 50 ผมไว้แน่นอย่างเหม่อลอย..พอผมได้สติผมก็ปล่อยมือทันที ไอ้วิน ผงะหงายไปครึ่งก้าว... “เออก็แค่นี้..นึกว่าจะมีปัญหา..” วินเห็บหมาพูดกวนใส่ผมพร้อม ขับรถ ออกจากผมไป..  ..  เมื่อวินเห็บหมาพ้นสายตาไปแล้ว “โธ่เว้ย..เห็บหมาเอ้ย..มาดิ เอ็งกลับมาเดี๋ยวพ่อ..จะซัดสักตุ๊บ”.. .. เก่งจริงเลยผม.. เอ่อผมว่าผมไปต่อดีกว่าเดี๋ยวมันย้อนกลับมา ไม่รู้คราวนี้มันจะพาพวกมาปล้นผมด้วยรึปล่าว.. ผมขี่รถเข้าซอยข้างเทคนิคมาแล้ว .. บ้านน้าต๋อยอยู่ในซอยนี้ ..

...ตอนนี้ผมใกล้มาถึงบ้าน “น้าต๋อย”แล้ว..บ้านน้าต๋อยอยู่ใน ซอย วังสารภี12 อยู่ใกล้วัดสิริกาญจนาราม..น้าต๋อยเป็นผู้ชายร่างใหญ่ใจดี..ภรรยาน้าต๋อย ชื่อน้ารุ่ง..ทั้งคู่วัยไกล้เคียงกับแม่ผม.. ทั้งคู่มีลูกชาย2คน รุ่นเดียวกับผม ชื่อต่อ อีกคนรุ่นพี่ชื่อต้น...“สวัสดีครับน้าต๋อย”.. เอ้ามาแล้วหรอ..มามะ ถึงซะเย็นเลย..เอาของไปเก็บในห้องก่อนนะ.. แล้วก็มากินข้าวกัน.. บ้านน้าต๋อยเป็น ห้องเช่าขนาด 3คูณ6ตารางเมตร..มีสามห้องให้คนเช่า2ห้อง.. ส่วนที่เราอยู่กันเป็นส่วนที่ทำเป็นร้านขายของเล็กๆน้อย..ขายของเหมือนบ้านผมเลยแต่..แคบกว่า... สภาพแวดล้อมแถวนี้..เป็นชุมชนค่อนข้างหนาแน่นแออัด..บ้านอยู่ติดๆกัน เก่าบ้างใหม่บ้าง...

...แต่ส่วนใหญ่จะเก่าๆ..ชายคาชนกันเลย สังกะสีเก่าๆ ชนกันแข่งกันผุกันเลยทีเดียว.. ตำแหน่งที่นี่คือ หลังวิทยาลัยเทคนิคกาญจณบุรี..บ้านน้าต๋อยนี่ติดกับรั้วเลย... ลูกชายคนโตน้าต๋อยชื่อต้น เรียนที่นี่.. พี่ต้นเป็นหนุ่มเงียบขรึมเรียนสาขาช่างกลที่นี่ .. ส่วนคนที่รุ่นเดียวกับผม ชื่อต่อ..เรียนที่เดียวกัน..นิสัยซื่อๆเฉยๆยิ้มอย่างเดียว....อ่อ..ลืมแนะนำอีกคน “ไอ้นี่ตัวร้ายเลย..ตัวกะล่อนด้วยมันคือสาเหตุของเรื่องราวป่วนๆที่ผมต้องประสบพบเจอ..ไอ้ปื๊ด..ไอ้ปื๊ดเป็นเด็กรุ่นเดียวกับผมมาอาศัยอยู่เหมือนกับผมเลย..แต่มันเรียนที่เทคนิคส่วนผม..เรียน สารพัดช่าง.. ... เอ้าๆ.. มากินข้าวกัน “เสียงน้ารุ่งเรียก” วันนี้เป็นมื้อแรกของผมที่บ้านนี้... “เอากินต้อนรับเด็กใหม่ที่หลงมาจากราชบุรี..”

...น้าต๋อยพูดติดตลก..  เรานั่งกินข้าวกันหน้าบ้านเป็นโต๊ะกลมหินอ่อน เล็กๆ..นั่งกันมั่งยืนมั่ง พี่ต้นชอบตักไปกินคนเดียว.. “น้าต๋อย เอาเบียร์ขวด” เสียงลูกค้าเรียก” “ไม่ต้องครับผมหยิบเอง..ผมนั่งใกล้ตู้เย็นจึงเอ่ยอาสา.. “แจ็คอยุ่บ้านน้าเขาช่วยงานเขาด้วยนะลูก” เสียงแม่ผมที่เคยเอ่ยคำสอนผมในวันก่อนจะมา... ได้แล้วครับเบียร์”..ผมหยิบเบียร์ใส่ถุง...แต่แล้ว ทันใดนั้นถุงเกิดตูดทะลุขึ้นมา...  “โบ๊ะ”..เสียงขวดกระทบพื้น.. ฟองกระจาย..เลย... “ผมตกใจหน้าซีดเลย” .อิ๊บอ๊ายแล้วมาวันแรกก็ได้เรื่องเลยตู”ผมคิดในใจ... “เอ้า..ถุงมันบางนี่ใส่ไม่ได้..มะๆน้าขายเอง.. น้าต่อยเอ่ย.. ผมยืนมึนงงๆเสียศูนย์อยู่สักพัก. “แจ็ค..แม่ให้เอ็งไปช่วยเขาไม่ได้ให้ไปป่วนเขาไอ้อิ๊บอ๊าย..เสียงแม่ผมดังก้องในหัวตามมาอีกรอบ.คร๊าบแม่... “ผมขอโทษเดี๋ยวขวดนี้ผมจ่ายเอง”.ผมเอ่ย.. น้าต๋อยไม่ได้ว่าอะไร..ส่วนผมเสีย35บาทในราคาตอนนั้น...
..... ผมอิ่มแล้ว..ตอนนี้ผมอาสาล้างจานเอง..”ล้างจานก็ล้างให้มันดีๆนะอย่าทำของเขาแตกล่ะ” เสียงแม่ผมอีกละดังสะท้อนก้องเตือนผมอยุ่ในหัว... ผมเป็นคนเชื่อฟังพ่อแม่ครับ.. ไม่ค่อยดื้อเท่าไร..ฉะนั้นคำสอนเตือนของแม่ผมจะ ก้องอยู่ในหัวสะท้อนอยู่อยุ่ในใจตลอดไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน...  ...นี่ๆตัวเองๆ..  เฮ้ยเสียงใครอ่ะ..ผมประหลาดใจ.. นี่ตัวเองข้างหลังนี่.. ผมซึ่งกำลังล้างจานอยู่หันซ้ายขวาตามเสียงเรียก.. ทางนี้.. มีเด็กสาววัยรุ่นคนหนึ่งเรียกผม เธออยุ่ในรั้วบ้านติดกันกับบ้านน้าต๋อย.. เรียกผมหรือครับ ผมถาม..

...ใช่..ตัวเองเพิ่งมาใหม่หรอ.. .ครับ ผะๆผมเพิ่งมา.. ผมตอบติดอ่างอย่างเขินอาย..  ชื่ออะไรหรอ..เธอถาม.. ผะๆผมชะๆชื่อ..แจ็คครับ.. ผมยังไม่หายอาย... เราชื่อนุ่นนะบ้านเราอยู่ตรงนี้..เราอยู่กับเพื่อน..กันสองคน.. ยินดีที่ได้รู้จักนะ... เราไปก่อนนะเพื่อนมาตามและ..บ๊ายๆ... เธอยกมือลาผม..   ผมนิ่งสตั้น..อยู่ 2วิ ด้วยความ เขินงง... ไรว้า..มาไม่ทันไร..เสน่ห์ ไปไกลจริงเรา... “นี่แจ็คแม่ให้ลูกไปเรียนนะไม่ได้ไปหาเมียไอ้เปียก..” เสียงแม่ผมดังสะท้อนมาเตือน..  คร๊าบ..บ แม่......  “นี่ตัวเอง”..เสียงเด็กสาวคนเดิมเรียก..ผมตกใจจานที่อยู่ในมือนั้นหลุดร่วงลง อย่างสโลโมชั่น..  “ไอ้หย่า..อิ๊บอ๊ายแล้ว ..จอห์นวู..ช่วยลูกแป๊ะด้วย..ตู๊ดๆๆ ร่วงลงช้าๆ.ตู๊ดๆๆ..ผมใช้วิทยายุทธขั้นสุดยอด ย่อตัวลงตามอย่างไว.ตู๊ดๆๆ.. หมับ... ผมคว้าจานไว้ได้... “รอดไปนะเอ็ง” เสียงแม่ผมสะท้อนมาแขวะ...  “นี่ตัวเอง.. ถ้าว่างก็มาเที่ยวบ้านเราได้นะ..บางครั้ง เราก็อยู่คนเดียว.. ก็เหงา จุงเบย... ไปล่ะไปจริงล่ะนะ... บ๊ายบาย....  .....เฮ้อ.. เตี่ยเคยบอกผมว่า “อารมน์ของผู้หญิงยากนักจะเข้าใจและผู้หญิงมักทำให้เราตื่นเต้นเสมอ”... จริงคร๊าบเตี่ย...ผมเชื่อแล้ว.....

...เวลานี้ สองทุ่มแล้ว..ผมอาบน้ำปะแป้งเตรียมเข้านอน..ห้องนอนของผม..เอ้ยไม่ใช่ซิ..ห้องนอนของเรา4คน บนที่นอนเป็นเสื่อกางมุ้งห้องแคบมากนอนกันแค่พอดี... “แจ็คตดเหม็นไหม.. ถ้าตดเหม็นอย่านอนใกล้พัดลม..พี่ต้นถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆตรงไปตรงมา... ผมขยับเข่าคลานห่างจากพัดลมไปมุมสุดของห้อง.. “นั้นแน่..แสดงว่านาย ตดเหม็น.. เจ้าปื๊ดแซวผม... ป่าวบ้า..แล้วใครวะจะตดหอมล่ะ..เรานอนตรงนี้ก็ได้....เราทั้ง4หัวเราะกันครื้นเครง.... “นอนกันได้แล้ว..เสียงน้ารุ่งเคาะฝาห้องบอกกับพวกผม...” ผมก็ง่วงมากแล้วเหนื่อยล้ากับการเดินทางมาพอควร..งั้นผมของนอนก่อนละกัน...ราตรีสวัสดิ์ .ครับ..พี่น้องชาว... พันทิป...  ......   .....  .... "ปู๊ด..ด".."เฮ้ย..ย ใคร ตด วะ..." "คริ ๆๆ"....                                                      
                                          
ผลงานเล่าเรื่องที่ผ่านมา
ชีวิตที่ต้อง "เลือก" http://ppantip.com/topic/30994748
เพื่อน.. รอ...เรา ..ด้วย.. http://ppantip.com/topic/30969627
เสียงเบรค "ปริศนา" http://ppantip.com/topic/30977491
คุณเคยถูก "คนดูถูก" ไหม..มันเจ็บลึก จนเกิด"พลัง" http://ppantip.com/topic/30964168