เวลานี้ ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่ถูกความเหงากัดกร่อนอย่างรุนแรง แต่ความเหงาในที่นี้ไม่ใช่ความเหงาที่เกิดจาก
การอยู่คนเดียวแต่อย่างใด แต่เกิดจากการที่คนรอบตัวทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวต่างหาก
เวลานี้ คนรอบตัวผมทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ ทั้งพ่อแม่ ญาติพี่น้อง หรือเพื่อนๆ ทุกคนยังต้องการผม แต่ไม่ให้ความสำคัญกับผม
ยามที่ทุกคนต้องการผม ผมสามารถไปอยู่เป็นเพื่อนเขาได้ แต่เมื่อผมต้องอยู่คนเดียวและต้องการใครสักคน
กลับไม่มีใครสามารถมาอยู่เป็นเพื่อนผมได้ ปล่อยให้ผมต้องอ้างว้างอยู่คนเดียว
ยามที่คนอื่นมีทุกข์ ผมเป็นผู้ที่กางปีกปกป้องพวกเขา ถึงแม้ว่าความทุกข์นั้นจะเกิดจากเขาทำตัวเองก็ตาม แต่ยามที่ผมมีทุกข์
ทุกคนกลับทอดทิ้งให้ผมเผชิญปัญหาอยู่คนเดียว แม้แต่พ่อแม่ผม ในบางครั้งกลับด่าว่าซ้ำเติมผมให้หนักเข้าไปอีก
ยามที่คนอื่นจะทำอะไร ผมไม่เคยว่า มีแต่คำว่า "ไม่เป็นไร" แต่ยามที่ผมจะทำอะไรๆ บ้าง กลับมีกฎเกณฑ์มากมาย
ผมทะนุถนอมความรู้สึกคนอื่นอย่างถึงที่สุด แต่คนรอบตัวกลับทำร้ายจิตใจผม